สายเลือด (3) [Takao And Murasakibara X Kuroko]

"ฮื่ก...อุ...!"

ลำคอแสบ...แก่นกายขนาดใหญ่จ้วงแทงลงมาไม่ยั้ง ทาคาโอะจับกล้องถ่ายมาที่ใบหน้าของเขาอย่างใกล้ชิด ในมืออีกข้างปัดปอยผมออกให้อย่างเอ็นดู ยิ้มร้ายปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปยังด้านหลัง ความรู้สึกเย็นที่ช่องทางนั้น...เสียงกรรไกร งับลงกับเนื้อผ้า ร่างบางแข็งทื่อเมื่อโลหะเย็นๆสัมผัสที่ปากทาง น้ำตาเอ่อไปทั่วใบหน้าขณะที่รองรับการกระทุ้งจากน้องชายคนเล็ก

"เพราะไม่เชื่อฟัง...ถึงต้องโดนลงโทษไงล่า"

ไม่นะ...อย่านะ อย่าทำแบบนั้นนะ!

"อ่อก...อื่กก"

"อ๊าา...แตกแล้ววว"

"ยะ อย่า...อย่านะ ทาจัง"

ทันทีที่อัตสึชิปลดปล่อยคุโรโกะ เอ่ยเสียงพร่า ร้องไห้สะอื้นเมื่อมองไปยังน้องชายอีกคนที่ถือกรรไกรค้างอยู่ที่ปากทาง เจ้าตัวเอียงคอมองมายังเขาก่อนจะถามขึ้น

"ทำไมละ?"

"ได้โปรด...ขอร้องละ อย่านะ"

ทั้งๆที่หวาดกลัว...แต่ร่างบางกลับพยายามพยุงตัวขึ้นก่อนจะคลานไปหาอีกคนที่ปลายเตียงมือเล็กๆที่สั่นเทาจับเข้าที่มือของอีกฝ่าย ดวงตาสีฟ้าสั่นระริกอย่างหวาดกลัว หมอนี่...ไม่ได้ขู่ แต่ทำจริงๆ

"จะให้ทำอะไรก็ได้ ...นะ นะ ฮืออ ขอร้องละ ไม่เอาแล้ว

ทาจัง..."

เพราะเคยถูกทำแบบนี้มาก่อน เขาเลียเจ็บตรงนั้นจนแทบทนไม่ไหว ร่างบางกอดหมับเข้าที่อีกคนด้วยใบหน้าที่เลอะไปด้วยน้ำรัก ขณะที่กำลังกอดอีกฝ่าย ลิ้นร้อนของอัตสึชิก็ดุนเข้ามาที่ช่องทาง ร่างกายกระตุกเฮือก อยากจะดิ้นหนีแต่กลับถูกมือหนาของทาคาโอะลูบหัว บ่งบอกถึง จะยอมทำตามคำอ้อนวอนของเขา

"อ๊า...ม่ายยย อ๊ากก"

แก่นกายใหญ่ทั้งสองควงอยู่ภายในช่องทาง ร่างบางหวีดร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกกระแทกหนักๆต้นขาถูกรวบขึ้นแยกออกจากกันเปิดช่องทางให้ทั้งคู่ล้วงล้ำเข้ามาในจุดที่ลึกสุด ความเจ็บปวดนั้าแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย คุโรโกะร้องไห้อย่างหนัก

"อื้อ...สุดยอดเลย ได้ยินไหมพี่ชาย เสียงดุ้นที่แทงเข้าออกนะ"

ร่างบางที่ถูกกักให้อยู่ตรงกลางส่ายหน้าอย่างทรมาน แลกจูบโดยไม่ได้ยินยอมจากทาคาโอะ กล้องที่บันทึกเทปยังคงบันทึกต่อไป ความรู้สึกดีเข้าครอบงำ ดวงตาพร่าเมื่อถูกปลุกเร้า

"หนีไปไหนไม่ได้หรอก"

สวบ

"อื่ก...ฮ๊าา"

ใช่... ถูกต้องแล้ว  หนีไปไหนไม่ได้หรอก...กับปีศาจสองตนนี้นะ เขาหนีมันไปไม่ได้หรอก

ใบหน้าหวานถูกกอบกุม ก่อนที่จะถูกลิ้นร้อนเลียลงมายังขอบตา ลากผ่านไปยังหน้าผากของเขา ซุกจมูกลงกับเรือนผมที่เปียกซื้น

"ยอมแพ้ที่จะบอกคนอื่น แล้วยอมเป็นของเราซะ"

"อ๊าา! อ๊า อื้ออ..."

น้ำเมือกสีขุ่นไหลย้อยออกมา อัตสึชิรวบเอวบางก่อนจะแทงเข้าจนสุด คุโรโกะหวีดครางสุดเสียงปนกับแรงสะอื้นที่ไร้เสียงนั่น ร่างกายฟุ่บลงกับเตียง ช่องทางเปิดกว้างอย่างน่ากลัว มีสิ่งที่แปลกปลอมไหลทะลักออกมาเรื่อยๆ ก่อนที่จะถูกดึงรั้งให้นอนหงายอีกหน

"เท็ตจัง...ยังไม่พอหรอกนะ จะทำจนตายไปเลยละ"

ซึบ

"อื่ก...อุ่ก..."

อัตสึชิยิ้มกริ่ม โถมร่างเข้าออกจนเกิดเสียงสนั่น ทาคาโอะที่ถือกล้องอยู่นั้นหันมาทางเขาก่อนจะเอ่ย

"เอ้า ซีสส ยิ้มหน่อยสิเท็ตจัง"

ฮะฮะ... เขานะ...

บ้าไปแล้ว ร่างบางหัวเราะคิก... พรางหลั่งน้ำตาออกมา ยิ้มขื่นให้กับกล้องที่เข้ามาใกล้

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ละ

"ทำไมถึง...โหดร้ายแบบนี้ละ"

ฮื่ก... คุโรโกะสะอื้น พร้อมกับใช้มือปิดใบหน้า ร่างกายเขยื้อนไปตามแรงกระทั้น ร้องไห้ออกมาอย่างอดสู กับน้องชายที่ก็รักกันดีอยู่แล้ว ทำไมถึงเปลี่ยนไป.... ทำไใถึงได้เป็นปีศาจที่ร้ายกาจขนาดนี้

"ก็เพราะเท็ตจัง...ที่ทำให้เป็นแบบนี้"

ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่พูดออกมา ไม่อยากจะเข้าใจหรอก... คนโกหก

"นั่นแหละ...ก็เพราะเท็ตจังคือพี่ชาย เป็นพี่ชายที่แสนสวยและใจดี"

น้องชายทั้งสองยิ้มให้แก่กัน ก่อนจะเข้ามาหาเขาที่นอนนิ่งอย่างอ่อนแรง

"จะกัดกินเท็ตจังจนไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ"

บ้านหลังนี้...มีปีศาจ

ปีศาจที่คอยแต่จะกลืนกินเขา... ไม่มีทางหนีไปไหนได้ทั้งนั้น...    ไม่มีทางที่จะหนีไปไหนได้