ซีรีย์ ด้ายแดง : ด้ายเส้นที่สอง [All X Kuroko]

เสียงหวานกรีดร้องลั่นเมื่อแก่นกายนั้นผงาดขึ้นราวกับจะบ่งบอกถึงอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ เสื้อผ้าถูกฉีกทึ้งออกไปจากร่างกาย สัมผัสแรกที่รับรู้ได้คือความเย็นที่ผ่านเนื้อหนังเข้ามา ทำให้ร่างนั้นสั่นราวกับนกน้อยแรกเกิด

"อื้ออ!?"

ลิ้นหนาซุกไซร้ลงมายังปากของเขาที่เปิดค้างไล่ต้อนจนแทบสำลักอากาศ หายใจกอบโกยเอาแทบไม่ทัน

ช่องทางด้านหลังถูกนิ้วเรียวยาวนั้นซำแลกเข้ามาจนเจ็บคนที่ทาบทับเขาอยู่ข้างบนนั้นเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ป่าที่คุ้มคลั่ง สูตดมอากาศรอบๆราวกับว่ามันคืออากาศที่จะหายไม่เมื่อไหร่ก็ได้

"อื่ก...ไม่เอา ปล่อย! แนชชัง!"

"ไม่ไหว...กลิ่นแกนี่มันแรงจริงๆ ถ้าแกยังไม่หุบปาก ฉันเชื่อได้เลยว่าอัลฟ่าและเบต้าแถวๆนี้จะต้องยกโขยงมาแน่ๆ"

"อื๊ก...อย่า..."

แก่นกายใหญ่ร้อนแทรกเข้ามาทันทีเมื่อนิ้วถูกนำออกไป ร่างกายสั่นระริกด้วยความแปลกประหลาดเมื่อความเป็นชายอุ่นร้อนนั้นขยับเขยื้อนไปมาอยู่ข้างใน

"แกเองก็...หนีไม่พ้นจากอาการฮีทหรอกเท็ตสึยะ"

สวบ

ร่างสูงกระทั้นถี่เมื่อร่างบางหอบและไร้การขัดขืน เป็นไปตามที่อีกฝ่ายว่า ไม่มีทางที่จะขัดขืนจากการคลั่งนี้ได้ พี่ชาย พี่...พี่จิฮิโระ ช่วยด้วย

งับ

"ไม่...ไม่...อย่ากัดลงมา ฮืออ..."

มือเล็กพยายามพลั่กใสคนที่งับลงมายังต้นคอของเขาออก แต่ทว่ากลับไร้แรงที่จะขัดขืนเมื่ออีกฝ่ายนั้นเน้นย้ำลงมายังจุดที่รู้สึกแปลกๆ ผนังช่องทางถูกครูดอย่างต่อเนื่อง รัดแน่นราวกับจะกลืนกินมันเข้ามา

"รอยกัดของฉันเมื่อตอนนั้น...หายไปสินะ"

แต่ต่อให้ฉันไม่ใช่คู่ของแก ฉันก็จะทำให้แกท้องและกลายเป็นของฉัน

"พี่...พี่ชาย...ฮื่ก...ช่วยด้วย...พี่จิฮิโระจ๋า..."

เพล้งงง!!

สิ้นเสียงสะอื้นได้ไม่นานกระจกด้านหลังก็เกิดแตกร้าวขึ้นมาทันที เศษกระจกกระเด็นกระดอนตกไปทั่วพื้น ร่างสูงที่ได้สติก่อนรีบใช้ตัวเองบดบังเศษกระจกเล็กๆให้กับคนที่นอนร้องไห้อยู่ใต้ร่าง แต่ก่อนที่จะได้หันไป

ผวั๊ะ!

"อื๊ก..."

ไม้เบสบอลของเขาที่สวนหลังบ้านถูกหวดลงมากับหัวของอีกคนที่ยังนิ่งอึ้งอยู่จนล้มฟุบไป

ร่างสูงผมสีแดงอ่อนดวงตาสีแดงทั้งสองข้างอุ้มเอาร่างบางขึ้นมาไว้ในอกก่อนจะกอดแน่น ขณะที่ชายที่คล้ายกันอีกคนที่มีดวงตาข้างช้ายเป็นสีทองนั้นกระทืบคนที่กลิ้งอยู่กับพื้นอยู่

"อาคาชิ...คุง เซย์จูโร่คุง"

ร่างบางปล่อยโฮออกมาทันทีเมื่อถูกช่วยเอาไว้ กอดหมับเข้ากับคนที่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน สายตาคมมองไปยังร่างที่เปลือยเปล่านั้น ช่องทางยังไร้น้ำสีขุ่น... เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย

"ยังดีที่ไม่เป็นอะไรไปมากก่วานี้นะ"

รอยจูบเป็นจ้ำบนร่างกายเรียกความกระหายได้อย่างถนัด ปากหนากัดลงกับผมสีฟ้านุ่มโดยไม่ให้คนที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นรู้ตัว อดทนไว้...

"เท็ตสึยะ..."

"พี่...พี่จ๋า...ฮือออ"

ประจวบกับเสียงตึงตังที่ดังเข้ามาในบ้านจิฮิโระอ้าแขนรับน้องชายของตนเข้ามากอดไว้แน่น ร่างบางร้องไห้โฮเมื่อเห็นหน้าเขา สะอื้นฮักราวกับเด็กที่เพิ่งจะเสียคนสำคัญไป

"ขอโทษ...ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้อยู่คนเดียว ขอโทษ เท็ตสึยะ"

"พี่จ๋า...ฮื่ก...พี่..."

"ต้องขอบคุณพวกนายที่มาช่วย"

      จิฮิโระพูดขึ้นเมื่อลงมายังชั้นล่างของบ้านหลังจากที่ส่งน้องชายของตนเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เจ้าตัวหลับไปทั้งๆที่ร้องไห้ อ้อนวอนว่าไม่อยากอยู่คนเดียว แต่เขาต้องมาจัดการเรื่องนี้ก่อนนะสิ

"ฝ่ายนี้ต่างหากที่ต้องขอโทษนะครับ ทำกระจกแตกซะแล้ว"

"พวกเราจะชดใช้ให้ครับ"

    ชายหนุ่มฝาแฝดค่อมหัวลงให้ก่อนที่จะยื่นบัตเครดิตมาให้เขา ชายหนุ่มที่อายุมากที่สุดในบ้านถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ ยังไงซะก็ขอบคุณที่มาช่วยเท็ตสึยะ แล้ว พวกเธอมาทำอะไรแถวนี้"

เป็นประธานนักเรียนแต่กลับขาดเรียนเพื่อที่จะมาเดินเล่นกันงั้นเหรอ

"พวกเราจะมาหาเท็ตสึยะ เอาหนังสือเรียนเล่มก่อนหน้ามาให้"

"พอดีกับที่ได้ยินเสียงร้องขอให้ช่วย ก็เลยปีนกำแพงเข้ามานะครับ"

ทั้งอาคาชิ และ เซย์จูโร่ยื่นถุงกระดาษมาให้เขา ขณะที่พูดก็มองไปยังเศษกระจกที่แตกร้าวข้างระเบียงบ้านอย่างสำนึกผิด

"งั้นเหรอ..."

"งั้น พวกเราขอตัวนะครับ"

"อืม..."

เด็กหนุ่มทั้งสองโค้งให้กับเขาก่อนที่จะเดินออกไปจากตัวบ้าน หันกลับมาโค้งให้อีกครั้งแล้วเดินจากไป

"น่าสนใจใช่ไหม?"

"อืม...เมื่อกี้ เกือบจะกินเข้าไปแล้ว"

แฝดสองเดินคุยกันขณะที่พ้นออกมาจากรั้วบ้านคุโรโกะ แสยะยิ้มให้กันและกัน เด็กคนนั้น... โอเมก้าที่หายาก  โอเมก้าหนึ่งเดียวในโรงเรียน  จะต้องตกเป็นของพวกเขา ที่บอกว่าจะเอาหนังสือมาให้นั่นเป็นพียงข้ออ้าง ไม่เป็นไรหรอก ยังมีเวลาอยู่

"ทีนี้...ก็แกละนะ"

จิฮิโระพูดเสียงเย็น มองไปยังลูกชายคนใหม่ของแม่ที่อายุเท่ากับเขาเป๊ะ ชายลูกครึ่งฝรั่งใช้น้ำแข็งประคบไปตามร่างกายนั่งนิ่งอยู่กับพึ้นที่มีของพังเกลื่อนอยู่ เมื่อกี้เขาเผลออาละวาดไปนิดหน่อย แต่แค่นี้ยังน้อยไป อยากฆ่าเสียด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดที่ว่าสองพี่น้องนั้นห้ามไว้

"เออ อะไรวะ"

"ที่นี่ไม่ต้อนรับแก"

เขาพูดขึ้นขณะที่กำลังปัดกวาดเศษกระจกตามพื้นบ้าน ไม่ได้หันไปมองแนชเลยชักนิด

"คิดจะหุบเท็ตสึยะไว้ละสิ ไอ้งูเห่า"

แนชเองก็เถียงกลับอย่างไม่น้อยหน้าเมื่อถูกอีกฝ่ายไล่ตะเพิดออกไปเหมือนหมูเหมือนหมา

"แล้วไงละ...?"

"เหอะ ฉันเข้าเรียนที่นั่น ถึงจะไม่ให้มาเหยียบที่บ้านนี้ก็เถอะ แต่ยังไงซะ ฉันก็จะกลับมาอีก เอาของๆฉันนะ"

กรอด

จิฮิโระมองไปยังชายหนุ่มที่เดินออกไปจากบ้าน ปิดประตูดังปังราวกับยั่วโมโหเขาไปในที เสียงกัดฟันดังขึ้นราวกับกำลังพยายามไม่ให้ตัวเองโมโหไปมากก่วานี้... มีแต่พวกอัลฟ่าที่หมายจะเอาเท็ตสึยะทั้งนั้น 

"เท็ตสึยะ..."

     ชายหนุ่มเดินเข้าไปยังห้องนอนเมื่อทำความสะอาดเสร็จ ผ่านมาสามชั่วโมงที่ทิ้งให้คนตัวเล็กนั้นอยู่คนเดียว กะว่าจะขึ้นมาหลังจากที่เก็บกวาดบ้านเสร็จ แต่กลับมีช่างมาติดกระจกที่บอกว่ามีคนโทรมาให้มาซ่อมกระจกให้ พอประฏิเสธไป กลับได้คำตอบว่า บ้าน อาคาชิ เป็นคนสั่งมา พวกเด็กสองคนนั่น เป็นลูกชายของคนที่มีอิทธิพลในญี่ปุ่น จะอวดรวยรึยังไงกัน

แต่ก็ดีกว่าที่จะปล่อยค้างไว้อย่างนั้นทั้งคืน เขาจึงยอมตกลงให้ทำจนเสร็จ

อาการฮีทของเขาจะเป็นแต่ช่วงกลางดึก ตอนกลางวันจะไม่ค่อยร้ายแรงเสียเท่าไหร่ กับบางคนก็เป็นทั้งช่วง กับบางคนก็เป็นแค่แป็ปเดียวถ้าได้อยู่ห่างจากโอเมก้า...แต่ตอนนี้ เขาจะทนฟีโรโมนนั่นได้ไหม?

"เท็ตสึยะ ไปทานข้าวกันเถอะ"

พรื่บ

"...!!?..."

      ทันทีที่มือหนารั้งผ้าห่มออก ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างเล็กที่เรียกได้ว่าเป็นน้องชายนั้นกำลังรูดรั้งแก่นกายของตัวเองอยู่ ร้องไห้กระซิกอย่างอ่อนแรงมองมายังเขาที่ยังยืนถือผ้าห่มอยู่นิ่งๆ อย่าบอกนะว่า ทำมันตั้งแต่ที่ขึ้นมาข้างบน

"พี่จ๋า...มัน...ไม่ยอมอ่อนตัวลงเลย พี่จิฮิโระ ฮื่ก"

    มือเล็กๆที่เปื้อนน้ำรักถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเอง น้ำสีขุ่นเปื้อนไปทั้งชุดที่สวมอยู่ร่างกายเปลือยท่อนล่างบิดเร่า แก่นกายเล็กๆสีแดงนั้นตั้งซันขึ้นอย่างร้ายกาจ เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่...เท็ตสึยะ

"ให้...ช่วยไหม?"

แน่นอนว่าคำถามนั้นเป็นเขาเองที่ถามขึ้น สติเริ่มพร่าเมื่อได้กลิ่นฟุ้งกระจายของเจ้าตัวแผ่ออกมาแตะจมูก แก่นกายที่นอนอยู่ใต้กางเกงนั้นตั้งซันขึ้นนูนออกมาจนได้รูป 

"ตะแต่...เราเป็นพี่น้องกันนะ"

"พี่จะใส่ถุงยาง"

คุโรโกะถูกจับให้นอนราบกับเตียง ขาเล็กๆถูกจับแยกออกจากกันช้าๆขณะที่จิฮิโระก็คว้าไปยังกระเป๋าตังค์ของตัวเอง หยิบเอาถุงยางออกมาก่อนจะขยี้มันเบาๆเพื่อทำให้มีน้ำล่อลื่น

ปากทางถูกเลียจนซุ่มไปด้วยน้ำลายร่างกายเริ่มโหยหาความสุขที่มากก่วานั้น สติสัมปชัญญะหายวับไปกับตาเมื่อลิ้นหนานั้นลุกล้ำเข้ามาภายในช่องทางที่เปียกซุ่ม

"พี่จะ...ลบมันออกไปเอง"

จิฮิโระทาบทับลงมา พาตัวเองเข้ามายังช่องทางที่ชุ่มแฉะไปด้วยน้ำลายและสิ่งล่อลื่นก่อนหน้า

คุโรโกะหวีดครางอย่างสุขสมรับรู้ได้ถึงความเป็นชายของพี่ชายตัวเองไหลผ่านเข้ามาซ้ำๆ การที่มีเซ็กส์...มันดีขนาดนี้เชียวหรือ ยิ่งเป็นช่วงฮีทที่ท้องง่าย เขาจะท้องกับพี่ชายในสายเลือดรึเปล่า

"อ๊า...!"

"เท็ตสึยะ...เท็ตสึยะ"

ร่างกายถูกจับคว่ำทั้งที่ยังคงสภาพเชื่อมต่อกันอยู่ จับให้โก่งโค้งเหมือนกับสัตว์ที่สมสู่ชึ่งกันและกัน พวกเขาก็อาจจะเป็นอย่างนั้น ไม่มีความนึกคิด ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับกามอารมณ์

"อื้อ...อ๊ะ พี่จ๋า...อ๊า...!"

ส่วนปลายขนาดใหญ่สอดคว้านในผนังนุ่ม ร่างสูงกอดรัดผู้เป็นโอเมก้าในตอนนี้อย่างแนบแน่นราวกับกลัวว่าจะหลุดหายไป ช่องทางไวสัมผัสถูกเล่นงานไม่ยั้ง กระตุ้นเสียงครางหวานหลุดออกจากปาก จิฮิโระตื่นตัวขึ้นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนั้น คว้าบั้นท้ายของคุโรโกะแน่น กระแทกเข้ามาสวบๆ

"มะ... พี่จ๋า อ๊ะ อ๊า...พี่จ๋า"

"เท็ตสึยะ...!"

ตุบ!

หลังจากที่กระทั้นอยู่พักใหญ่ ชั่วขณะสัมผัสได้ถึงชิพจรที่เต้นตุบ หยาดธานปริมาณมหาศาลทะลักทะลายจากความเป็นชายสู่ถุงยางที่กั้นไว้ระหว่างโพรงนุ่ม  ส่วนลึกที่ร้อนผ่าวเกือบจะถึงขีดจำกัดหลั่งน้ำรักของตนออกมาจนทะลักช่องทางด้านหลัง

"พะ...พี่ชายจ๋า สะ เสร็จ แล้ว..."

ร่างบางกระตุกร่างกายเร่า ทั้งแก่นกายเล็กๆนั้นและช่องทาง ปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาพร้อมๆกัน จิฮิโระถอนแก่นกายที่มีถุงยางรัดส่วนโคนออกมาอย่างอึ้งๆ มองสลับถุงยางที่มีน้ำรักของเขาขังเอ่ออยู่

"เท็ตสึยะ...?"

เสร็จเหมือนผู้หญิง เสร็จจากทางด้านหลัง

"ฮะ...แฮ่ก...อื้ออ"

ผู้เป็นพี่ชายกดจูบน้องชายอย่างแนบแน่น ก่อนจะสวมถุงยางใหม่อีกครั้ง สอดส่ายเข้าไปยังปากทางที่ชุ่มน้ำรักอย่างเล็งไว้เหมาะเหม็ง

จริงๆอยากจะเสียบใส่ด้วยแก่นกายที่ไร้สิ่งปิดกั้น แต่ถ้าทำอย่างนั้น เด็กคนนี้จะท้อง... เขายัง ยังอยากที่จะค่อยๆเป็นค่อยๆไป อยากจะถนุถนอมร่างกายเล็กๆนี้ไว้

"ดีจัง...อ๊ะ  ดีจังพี่จ๋า"

สวบ สวบ สวบ

เขาทิ้งตัวลงขย่มบนร่างของน้องชายผู้เป็นที่รักอย่างขาดสติ เมื่อกลิ่นหอมนั้นอบอวลไปทั่วห้อง เสียงหวีดครางยังดังอยู่ต่อเนื่อง ทั้งสองสอดประสานกันราวกับสัตว์ป่าอย่างแท้จริง

จะต้องเป็นของเขา เด็กคนนี้ เด็กน้อยคนนี้  ฟันขาวอ้าลงงับกับต้นคอเป็นครั้งแรก ก่อนจะรับรู้ได้ถึงการส่ายสะโพกของอีกฝ่าย

เด็กคนนี้ น้องชายที่รักคนนี้ จะเป็นคู่ในพรหมลิขิตของเขาหรือไม่...