ตาม [Kazuya X Kuroko]

"อย่า.... ได้โปรด ฮึก อย่าใส่เข้ามา"

มือเช็กรั้งปลายยูคาตะที่แนบลงมาแน่นผลั่กให้ห่างออกไปเมื่อเห็นแก่นกายสีแดงก่ำนั้นใกล้เข้ามาแนบลงกับช่องทางด้านหลัง

กึก...

"...อ๊ะ? อย่า ฮือ ไม่เอา"

ร่างกายถูกลากไปตามพื้นขณะที่ถูกส่วนนั้นกดเข้ามาจนช่องทางฉีกขาดๆด้กลิ่นเลือด คุโรโกะสะอื้นมือไขว่คว้าหาบานประตูตรงหน้าทว่าอีกฝ่ายกับขย่มลงมาจนเขาร้องเสียงแหบ น้ำเสียงเปลี่ยนไป หายใจแทบไม่ออกเสียงฉีดขาดของช่องทางดังเข้ามาในหู ร้องไห้ปานจะขาดใจตายแต่อีดฝ่ายก็ยังขยับเข้าออกโดยไม่ฟังคำร้องขอ

"ของนายนี่ดีก่วาที่คิด ดูดของฉันเข้าไปทั้งๆที่ปากบอกว่าไม่ต้องการ"

"อื่ก... อ๊า อ๊า..."

สวบ!

อีกฝ่ายกระแทกหนักๆลงมา คาซึยะโหมกระหน่ำเอวอย่างสนุกสนานคว้าบั้นเอวบางแน่นก่อนจะกระทั้นถี่ น้ำใสกระฉอกออกมาจากปากทางจนเปียกซุ่มทั้งร่างกายมีแต่คราบเหงื่อ และ น้ำรักที่ปลดปล่อยก่อนหน้า เหนียวและส่งกลิ่นคาวจนต้องเบ้หน้า

ปึก!

เขาใช้มือทุบไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย แต่เจ้าตัวกลับไม่สะท้านขยับเอวอยู่อย่างนั้น

"ไม่ อ๊า... อื่ก"

ดวงตาพร่าเพื่อม่านน้ำตา ร้องไห้อ้อนวอนเท่าไหร่ก็ไม่คิดจะเห็นใจร่างบางบิดเร่าเมื่อถูกกระแทกโดนจุดที่รู้สึกดี

"ถ้านายร้องออกมาดังๆฉันรับรองว่าพวกนั้นจะต้องเข้ามาเห็นนายในสภาพแบยนี้ เพราะงั้น เชื่อฟังฉันจะดีก่วานะคุโรโกะคุง"

รอยยิ้มร้ายนั้นปรากฏ ยกขาของเขาขึ้นก่อนจะงับลงที่ต้นขาจนเขาสะดุ้งเลียไปตามเส้นเลือดแดงที่มีให้เส้นบางๆก่อนจะกัดลงจนเขาร้องห้าม

"จะฉีกกินให้หมด"

"ชะ เชื่อฟัง อย่านะ อย่า ฮึก"

ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้ ทำไมถึงได้ทำกับเขาแบบนี้ คุโรโกะร้องไห้ซุกหน้าลงกับแผ่นอกแกร่งของอีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือที่สั่นเทากอดคาซึยะแน่น

"ขอโทษ... อื่ก ฮือ จะเชื่อฟัง ผมจะเชื่อฟัง"

สะอื้นไห้จนคนที่อยู่ด้านบนสับสน หวาดกลัวขนาดนี้เชียวเหรอ... กลัวเขาขนาดนี้เชียวเหรอ? คำถามนั้นผุดขึ้นมาในใจ ชายหนุ่มขยับดึงร่างกายที่หันหน้าหนีไปนั้นกลับมามอง น้ำตาไหลนองหน้าจนน่าสงสารเขากดจูบปลายจมูกเบาๆก่อนจะทำการขยับต่อ

"อ๊ะ... ฮึก อื๊ก"

"เจ็บมั๊ย?"

ลูบหน้าลูบตาอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนก่อนจะกระทั้นเข้าออกช้าๆ

"มะ ไม่เจ็บแล้ว ฮ๊า... ดี มากก่วา"

คำตอบที่ทำเอาใบหน้าร้อนผ่าว คาซึยะกดนวดแก่นกายของอีกฝ่ายเบาๆเพื่อทำให้ผ่อนคลายก่อนจะขยับเข้าออกช้าๆจากช้าสู่เร็ว ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงหอบหวานของคุโรโกะที่หลับตาปี๋อยู่

"ทะ ทำยังไง... ดี มะ มัน อ๊ะ ดีมากเลย อ๊า!"

"ก็... ร้องออกมาสิ เบาๆนะ"

คนที่มัผมสีฟ้านั้นผยักหน้าเบาๆ ก่อนจะทำตามที่บอก เสียงจิ๊ปากดังขึ้นค่ซึยะแทบจะคลั่งเมื่อเห็นแบบนั้น กระแทกเข้าออกต่อเนื่องก่อนจะปลดปล่อยย้ำสีขุ่นจนเลอะที่นอน

"ผะ ผม ไปได้รึยัง?"

น้ำเสียงถามกลับทำเอาเขาชะงัก ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะพูดแบบนี้ เขาเลิกลัก ถอนกายออกมาคนตรงหน้าลุกขึ้นอย่างบากลำบาก แต่ก็กลั้นเสียงเอาไว้จนเขาอดห่วงไม่ได้

"คะ คาซึยะชัง ถ้าผมทำอะไรผิด ก็ช่วยยกโทษให้ผมด้วยนะครับ"

ขณะที่ชุดยูคาตะ เจ้าตัวพึมพำออกมาเบาๆ เขาทำตัวไม่ถูกแต่ก็พยักหน้าตามน้ำไปคุโรโกะยิ้มขื่น

ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้

"ผมนะ แอบชอบคุณมาตลอด"

"เอ๊ะ...?"

คำตอบที่ทำเอาตะลึงจนพูดไม่ออกนั้น ฟังยังไงก็เหมือนฝัน

"เพราะงั้น รับผิดชอบผมด้วยนะครับ"

พูดแบบนั้นด้วยสีหน้าอายๆก่อนจะเดินออกไปช้าๆ ทิ้งเขาอยู่ในห้องอย่างงงๆ อะ อะไรกัน มือใหญ่ยกมาปิดปากแน่น

ทั้งๆที่ทำไปแบบนั้น ก็น่าจะเกลียดแล้วแท้ๆ

หัวใจอุ่นวาบขึ้นมาทันที ถะ ถ้าพูดแบบนั้นแสดงว่ายังมีโอกาส.... สินะ