กลืน [Takao X Kuroko]

"..."

ซึบ

"อ๊ะ..."

ร่างสูงยิ้มหยันเมื่อแก่นกายของตัวเองผลุบเข้าไปในช่องทางที่แดงจัดข้างในนั้นเต้นตุบ และ รัดแน่นจนตรงส่วนนั้นปวดร้าวแม้กระนั้นก็ยังกดแทรกลึกเข้าไปอีก

"นายกำลังร้องไห้เหรอ?"

เสียงทุ่มดังขึ้นที่ข้างหลังคุโรโกะกุมหัวของตัวเองพยายามคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันที่โหดร้าย ความฝันที่ถูกผู้ชายด้วยกันแบล็คเมล และ ย่ำยีเขา

"แฮ่ก... อื่ก..."

เขาเหลือบมองไปยังอีกคนที่ตอนนี้กำลังขยับเข้าออกช้าๆความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาสมองมึนงงทำให้เขาหายใจติดขัด ร่างกายร้อนไปทั้งตัวจนเหมือนกับคนที่กำลังเป็นไข้

"ให้เดาว่า... มันคงจะยาวนานสำหรับนายแน่ๆคุโรโกะ ความน่ารักของนาย ความเข้มแข็งของนายมันก็แค่เปลือกนอก"

"เงียบ... ไปเลยครับ คุณก็แค่อยากจะแก้แค้นผมไม่ใช่รึไง?

มัน... อื่ก ไม่ดีเลย"

คุโรโกะเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ น้ำตาที่ไหลออกมาย้อยเข้าปากความเค็มของมันทำให้ร่างที่นอนคุดคู้อยู่ตรงนั้นเบ้หน้า

สวบ

"อื้อออ!"

แรงกระแทกทำให้เขาเบิกตากว้างความร้อนมันทำให้ตัวสั่นข้างในคับแน่นเสียงขยับดังขึ้นเบาๆจนทำให้เขากัดฟันกรอด

"ไปตายซะ"

"นายนี่น่ารักดีนะ... เป็นคนที่ดื้อรั้นที่น่ารักสุดๆ"

ผมสีฟ้าถูกจิกขึ้นก่อนที่คนข้างหลังจะกระแทกหนักๆช่องทางบีบรัดแน่นมือใหญ่รวบหูช้ายของอีกฝ่าย

"ฉันควรจะตัดมันทิ้งไปซะ!"

"อ๊า!... อื่ก เจ็บ เจ็บนะ..."

เสียงครางแห่งความเจ็บปวดดังขึ้น เมื่อหูถูกดึงอย่างแรง เขาพยายามที่จะลุกขึ้นแต่ไม่สามารถลุกได้เพราะถูกแขนกำยำนั้นรัดเอาไว้จากทางด้านหลัง

"เก่งมาก... คุโรโกะคุง เก่งมาก..."

"อ่า...อ๊า อึก...อา..."

ไม่เข้าใจว่าพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่

ด้วยการกระแทกถี่ที่รุนแรงทำให้คุโรโกะไม่สามารถหยุดเสียงครางไว้ได้ ทั้งริมฝีปาก ใบหู ดวงตา และ ช่องทาง ร้อนราวกับจะลุกไหม้เป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน

"อ๊ะ...!"

ตุบ

ร่างกายโดนจับให้หงายทั้งๆที่ยังมีสิ่งนั้นอยู่ในตัวมันควานเป็นวงกลมจนเขารู้สึกถึงควสมประหลาด ของๆผู้ชาย...กำลังเข้ามา ทำเหมือนกับเขาเป็นผู้หญิง

แผล่บ

ใบหูที่แดงเรื่อถูกลิ้นร้อนนั้นเลียร่างบางดันอีกฝ่ายให้ออกห่างแต่ไม่เป็นผลแรงของเจ้าตัวนั้นมหาศาลก่วาเขา ทั้งๆที่เล่นกิฬามาตลอดแต่กลับไม่มีพละกำลังปกป้องตนเองได้ น่าสมเพศ น่าสมเพศสิ้นดี

"อย่า....อื่ก หยุด... อ๊า!"

ปลายแก่นกายถูกบีบ ท่อปัดสวะถูกจิกเข้าไปจนปวดร่างกายสั่นเทิ้มอย่างไม่อาจควบคุมคนตรงหน้ายังคงยิ้มให้กับเขา ดวงตาแข็งทื่อไม่สะท้อนอะไรนอกจากสีหน้าที่หวาดกลัวของเขาเอง

"อื่ก....อื้ออ..."

พร่วด

หยาดธารทะลักออกมา สาดกระจายบนหน้าท้องที่เกร็งแน่นทาคาโอะรวบขาขาวนั้นแนบลงกับแก้มจ้องมองมายังเขาด้วยสายตาที่ร้ายกาจก่อนจะอ้าปากเผยให้เห็นฟันที่ขาววับกำลังกัดลงที่เนื้อนุ่มต้นขา

"เฮ้... คุโรโกะคุง รู้ไหม? เนื้อของมนุษย์นะ เขาบอกว่ามันอร่อยมากเลยนะ...ฉันหวังว่า ผิวนุ่มๆของนายมันคงจะหวานอย่างที่ฉันคิด"

"นายสีหน้าไม่ดีเลยนะ"

คางามิพูดขึ้นตอนที่เดินออกมาพร้อมกับร่างบางที่ช่วงนี้ซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด หลังจากการแข่งขันที่จบลงไปไม่ได้ทำให้คนๆนี้รู้สึกมีความสุขเลยหรือ? กับเพื่อนสมัยเด็กก็กลับมาเล่นบาสแล้วตามที่หวังติดต่อกันเป็นประจำ ทั้งๆที่น่าจะดีขึ้น แต่ทำไมพักนี้ถึงได้เงียบเหงาลงไป

"ผม...ไม่เป็นไร"

เสียงแหบพร่าตอบกลับเบาๆในลำคอ ราวกับว่ารวมเป็นหนึ่งกับอากาศแทบจะไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูดเลยแม้แต่น้อย เหม่อลอยทั้งวัน บางครั้งก็พึมพำคนเดียวอยู่ตลอด ทุกคนต่างก็เป็นห่วงพอถามก็แค่บอกว่าไม่มีอะไรทั้งนั้นคนที่บอกว่าไม่มีอะไร ทำไมถึงได้ทำหน้าอมทุกข์ขนาดนี้กัน?

"ฉันมารับแล้วววว คุโรโกะ~"

"ทาคาโอะ...."

เช่นกันกับทุกเย็นชายหนุ่มดวงตาฉายแววข่มขู่อยู่ตลอดเวลานั้นมักโผล่มาในเวลานี้ของทุกวันยิ้มร่า และ กระโดดกอดหมับเข้ากับคนที่เหมือนกับศพเดินได้จนเซ เหมือนกับเป็นคิเสะหมายเลขสอง คางามิมองทั้งสองอย่างไม่เข้าใจว่าไปสนิทกันตอนไหนทั้งๆที่อีกคนน่าจะเกลียดพวกเขาที่ชนะ แค้นที่พวกเขาชนะไปเมื่อวันนั้น

"ขอบคุณที่คอยดูแลคุโรโกะนะ คางามิ"

แขนใหญ่โอบคอของคุโรโกะมากกกอดไว้อย่างไม่อาย เพราะปกติไม่มีผู้ชายที่ไหนเขาถึงเนื้อถึงตัวกันถึงขนาดนี้ดผุยังไงมันก็แปลก

"เออ"

"ไปกันเถอะ...วันนี้น่านะ ฉันมีอะไรพิเศษๆให้ดูละ~ นายจะต้องชอบแน่ๆเท็ตจัง... จะต้องร้องไห้อย่างดีใจเพื่อได้เห็นมัน ฉันคนนี้ทำสุดฝีมือเลยนะเนี่ยให้ตายสิ อยากจะกลับไปกินเร็วๆแล้วเล่นสนุกซะแล้วสิ"

เท็ตจัง....?

คางามิที่ถูกทิ้งไว้ที่หน้าประตูโรงเรียนทวนคำพูดของคนผมสีดำนั้นภายในใจ ชื่อเล่นของคุโรโกะ?

ถึงแม้ว่าทาคาโอะจะเป็นคนชวนพูดคุยคนเดียวโดยไม่มีคำตอบจากคนที่เดินไปข้างๆด้วยแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดพูดยังคงร่าเริงเป็นปกติมีเพียงลมหายใจ และ ขาที่ก้าวเดินเท่านั้นที่คุโรโกะทำ

แปลก.... ชายหนุ่มคิดในใจ

"หมอนั่น...มันโง่เนอะ? ฉันอยากจะกลับไปกินเนื้อของเท็ตจังเร็วๆซะแล้วสิ ฮิฮิ"

ตั้งแต่เมื่อไหร่... ที่ร่างกายถูกกลืนเข้าไป แล้วคายออกมา นับครั้งไม่ถ้วนที่ฟันคมนั้นกัดลงมาที่กายเนื้อจนเป็นรอยฟันที่น่ากลัวรอยแผลเป็นภายใต้เนื้อผ้าที่ไม่มีวันหายไป เขาถูกปีศาจตนนี่กลืนกินเข้าไป แล้ว คายออกมาให้กลายเป็นศพเดินได้