ความวิปริตที่เจ็ด

"อ๊าา! ไม่ อย่ามองนะ พ่ออย่ามองนะ"

ทุกครั้งที่พยายามหลบตัวหนีจากสายตาที่มองมาฟุริฮาตะจะจับยาทั้งขู่ยกขึ้นสูงพร้อมกับกระแทกเข้ามาหนักๆจนแก่นกายผลุ่บเข้าไปในส่วนลึกพ่อที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพรมต่อหน้าเขากำลังใช้มือสาวท่อนกายที่ยาวใหญ่นั้นไปมา

"ไม่สงสารปะป๋าเหรอ ดูสิดูดนิ้วจ๊วบๆอยากจะส่งเจ้านั้นเข้ามาใจจะขาดอยู่แล้ว"

"....อึ่ก"

ริมฝีปากบางขบเข้ากันแน่น ความคุ้นเคยที่มีเซ็กส์ด้วยกันนั้นทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่รู้สึกดียิ่งเข้ามาลึกเท่าไหร่สมองจะยิ่งว่างเปล่าและทำให้ส่งเสียงหวีดครางดังขึ้นไปอีก

"อ๊ะ... อื้อ อื้อ"

ขณะที่กำลังกร่นด่าภายในใจร่างใหญ่ก็เคชื่อนตัวเข้ามาทาบทับกลิ่นกายของพ่อลอยมาแตะจมูก กลิ่นที่คุ้นเคยแต่กลับน้ากลัวนั้นคืบคลานเข้ามาใกล้จนหวั่นวิตก ช่องทางรัดแน่นเมื่อยอดอกถูกปลายลิ้นซึ้นแตะลงมา มือเล็กผลั่กไสร่างกายนั้นออกไปแต่กลับไม่มีแรงพอที่จะทำแบบนั้น ช่องทางฉุ่มซึ้นบีบเกร็งจนฟุริฮาตะหยุดขยับตีก้นของพี่ชายเบาๆเป็นการหยอกล้อ

"ไม่นะ อ๊า...... พ่อ พ่ออย่าดูดนะ"

ทั้งส่วนล่างและปลายวัยสัมผัสถูกเสียดสีพร้อมๆกันเสียงครางหวานดังขึ้นไม่ขาดปากร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง พ่อเองก็อยากจะข่มขืนเขาเหมือนกันภายในใจกู่ร้องไม่เป็นคำตอนที่โดนสวนเข้ามาจนจุกแน่นในท้อง

"พี่ชาย อ้า อ้า! ดูดแรงมากๆเลย อ้า"

ฟุริฮาตะตีก้นนวลขณะที่แทงเข้าออกในท่านั่งช้อนหลังยกขาขึ้นสูงให้พ่อดูสิ่งที่เคลื่อนไหวเข้าออกอย่างไม่อายก่อนจะกระแทกเป็นครั้งสุดท้ายปลดปล่อยหยาดธารร้อนเข้าไปในผนังซึ้นที่รองรับมาตลอด

"อ๊า.... อ๊ะ อ๊ะ"

มือเล็กเกาะไปที่ไหล่ของคนเป็นพ่อแน่นเมื่อน้ำสีขุ่นไหลลึกเข้าไปยังช่องทางที่ขยายกว้าง พ่อจ้องมองตรงนั้นพลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ร่างกายทรุดฮวบอิงไปที่แผ่นอกของฟุริฮาตะ ท่อนร้อนถอนออกน้ำรักไหลย้อนออกมาจนเลอะโซฟานุ่มสีขาวขุ่นนั้นทำให้เขาสติพร่าเลือน ร่างกายที่รองรับได้แต่ผู้ชายมีอะไรกับผู้หญิงอีกไม่ได้แล้ว

"ปะป๋า เข้ามาสิ ตรงนี้"

"อึก..."

ไร้กำลังปฏิเสธชายวัยกลางคนเลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะส่งความเป็นชายขึงขังนั้นเข้ามา เพียงเพราะว่าเป็นคนที่ตัวใหญ่ก่วาฟุริฮาตะอยู่แล้ว ผมสีดำขลับนั้นเงาวับเห็นลางๆเพียงแค่ร่างกายใหญ่ๆนั้นขยับเข้าออก

"ฮู้วว... รัดแน่นมากๆเลยเท็ตสึยะลูกพ่อ"

เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นเหนือหัวฟุริฮาตะรั้งขาของเขาขึ้นสูงเพื่อที่จะให้ขยับได้ง่าย พ่อสอดตัวเข้ามาลึกทำให้น้ำอสุจิที่ขังไว้ข้างในนั้นทะลักออกมาราวกับเป็นนมข้นที่ไหลออกมาจากขนม

"อ๊ะ...... อื่ก... ปล่อย เอาออกไป เอาออก..."

ลิ้นหนาซอนไซเข้ามาในปากพ่อของเขาพยายามลุกล้ำเข้ามาเขาดิ้นหนีจากการกระทำแบบนั้น แต่แรงกระแทกที่ส่วนล่างทำให้เผลออ้าปากหมายจะประท้วงแต่มันดันเป็นช่องทางที่ให้ลิ้นอวบร้อนนั้นเกี่ยวกระหวัดไปทั่วโพรงปาก น้ำสีขุ่นสาดกระทบหน้าเมื่อแกนกายถอนออกมากระเด็นเข้ามาในปากจนได้กลิ่นคาวคลุ้งของมัน ตรงส่วนปลายของเขากระตุกตุบ ทำไมถึงรู้สึกดีไปกับการข่มขืนนี้ ทำไมถึงยอมรับการกระทำอันเสื่อมทรามแบบนี้กัน ร่างบางร้องไห้สะอื้นออกมา พลันได้ยินเสียงปลอบจากข้างๆหู

"พี่ชาย.... อย่าร้องนะ โอ๋ อย่าร้อง"

มือใหญ่ฟอนเฟ้นหน้าอกเพื่อที่จะทำให้รู้สึกดี สิ่งเปียกลื่นทะลวงเข้ามาอีกครั้งพ่อยังไม่เสร็จ ลูกอัณฑะตีตรงแก้มก้นนวลอย่างแรงจนได้ยินเสียงน่าอาย ความร้อนและความรู้สึกผิดชอบชั่วดีสลับกันมั่วไปหมด ภายในหัวเห็นแต่ภาพที่ถูกข่มขืนซ้ำๆ แม้จะเป็นแบบนั้น ร่างกายกลับโอนอ่อนต่อการกระทำอันหยาบช้าของสองพ่อลูกคู่นี้.... สายเลือดที่มีร่วมกันถูกทำลายลงไปเพราะใครกันละ จู่ๆพลันคิดขึ้นมาได้ ถ้าเขาไม่ออก 'คำสั่ง' คำนั้นออกไปเรื่องคงไม่กลายเป็นแบบนี้

"อุ...."

พร่วด

ในที่สุด พ่อก็ปลดปล่อยออกมา เพราะไม่ได้ทำมานานน้ำรักถึงไหลเข้าไปไม่หยุดกกกอดร่างกายที่อ่อนเปรี๊ยะเอาไว้ในอ้อมแขน สองพ่อลูกมองตากันสื่อความลับที่คนระหว่างกลางไม่ได้รับรู้

"ปะป๋า จะหาเงินมาเยอะๆ มาเลี้ยงเท็ตสึยะนะ"

"แน่นอนครับ ปะป๋าจะต้องทำแบบนั้น แล้วผมจะแบ่งพี่ชายให้ รูก้นของพี่ชายมีเอาไว้เพื่อเราสองพ่อลูก"

บทสนทนาที่หยาบช้าดังขึ้นเหนือหัวร่างกายสั่นเทิ้ม เหมือนยังมีไฟฟ้าแล่นผ่านทั่วร่างกาย สติใกล้จะพร่าเลือนอีกหน อยากจะ ตายมันตรงนี้ทั้งๆที่ ทั้งๆที่ไว้ใจขนาดนี้แต่กลับถูกข่มขืนโดยพ่อ และ น้องชายที่มีสายเลือดเดียวกัน