พุยพุย

วันอาทิตย์ที่ 19 เมษายน พ.ศ. 2563

ตอนที่ 2

"เค้ก... พ่อไปทำงานแล้วนะ เฝ้าบ้านดีๆ ละ อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้า เด็ดขาดนะ"

"เข้าใจ แล้วครับพ่อ"

ผมพยักหน้าหงึกๆ อย่างงัวเงียขณะที่ซุกหน้าลงกับหมอนนุ่ม วันนี้ยังไม่ต้องไปโรงเรียนเพราะว่ายังไม่เปิดเทอมผมก็เลยนอนตื่นสายได้ ผมหัวเราะออกมาเมื่อจู่ๆ มือหนานั้นก็สอดเข้ามาภายในเสื้อลูบไปตามเอวของผมด้วยความที่มือนั้นเย็นจึงทำให้ผมสะท้านตัวสั่น หนวดเคราแข็งๆ ที่ผุดขึ้นมาจากสันคางนั้นถูกกดลงมาที่ต้นคอของผม

"พ่ออ..."

"ไปแล้วนะ"

มือของผมโผล่พ้นออกมาจากที่นอนโบหยอยๆ ให้แก่อีกฝ่าย แต่ทว่าหน้าของผมกลับถูกยึดจับเอาไว้มือหนากอบกุมลงมาผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างลำบากตอนที่ถูกอีกฝ่ายนั้นกดจูบลงมา

"พ่อครับ"

"จะไปจริงๆ แล้ว..."

ริมฝีปากของคนตรงหน้านั้นถูกถอนออกช้าๆ ผมปรือตาขึ้นมามองผู้ชายวัยกลางคนที่ยังคงความหล่อเหลาตรงหน้ายิ้มๆ

"พ่อครับ"

"ขี้เซานะเรานะ อย่านอนเยอะละ เดี๋ยวก็สันหลังยาวหรอก"

ว่าแล้วพ่อก็สอดมือเข้ามาจับที่เอวของผมจนผมสะดุ้ง

"ข้าวก็อุ่นเอานะ คีย์ทำเอาไว้ให้แนะ"

"ครับ"

ผมพยักหน้าหงึกๆ ก่อนที่จะเอียงคอเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงนั้นกดจูบลงมาที่หน้าผาก จากนั้นพ่อก็เดินออกไปจากห้องปล่อยให้ผมนอนกลิ้งอยู่บนเตียง... จะได้ไปโรงเรียนแล้ว ไม่ได้ไปตั้งสองปีแนะ ถึงแม้ว่าจะเรียนแล้วก็ตามทันเพื่อนๆ ก็เถอะ แล้วตอนนี้ก็ย้ายที่เรียนใหม่ตอนกลางเทอม... จะมีเพื่อนกับเขามั้ยนะ ผมขยับตัวลุกขึ้นจากที่นอนเมื่อได้ยินเสียงรถคันโปรดของพ่อนั้นแล่นออกไป ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นเดินเข้าไปภายในห้องน้ำเพื่อที่จะทำธุระส่วนตัว




ครืดด

"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ? "

ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาพร้อมทั้งมือที่เอื้อมมาจับที่ท้ายทอยของผม ผมหันกลับไปมองคนที่ทักขึ้นมา อย่างงุนงงตอนที่กำลังจะนั่งกินข้าว

"พี่คีย์..."

"จำได้จริงๆ ด้วย อรุณสวัสดิ์"

"สายแล้ว"

อีกฝ่ายนั้นหัวเราะออกมาเมื่อผมตอบกลับเสียงนิ่ง ตอนนี้พี่แกยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย... ชุดนอนลายทางสีขาวดำซะด้วยเป็นสีที่ผมชอบพอๆ กับสีเทาอีกต่างหาก

"วันนี้ไม่ไปถ่ายหนังเหรอ? "

"พึ่งจะปิดกองไปนะ คงอีกหลายวันเลยกว่าจะถ่ายอีกเรื่อง ถ้าไม่มีอีกเว้นก็คงจะอยู่บ้าน"

งั้นเหรอ... คงจะทำงานหนักน่าดูเลยนะ ทั้งๆ ที่ครอบครัวเราก็มีเงินทองมากมายเพราะมีเชื้อเจ้า แถมยังมีเชื้อสายของคนญี่ปุ่นที่คุณปู่เป็นนักการเมืองแท้ๆ ... แต่ทำไมยังจะต้องทำงานหามรุ่มหามค่ำแบบนี้กันนะ ทุกคนเลย...

"แล้วเต้ละ? "

"ยังไม่ตื่นนะ"

"มา กินข้าวกันเถอะ"

มือหนานั้นดันมาที่แผ่นหลังของผมเบาๆ ให้นั่งลงกับเก้าอี้ แล้วอีกฝ่ายก็เดินไปที่ครัว ชายหนุ่มร่างสูงนั้นไปตักเอาข้าวมาสองจานแล้วก็วางลงตรงหน้าผม

"พี่ยังไม่กินเหรอครับ? "

"รอเค้กไง"

"น่าจะกินก่อนแท้ๆ "

อีกฝ่ายอมยิ้มออกมาพร้อมทั้งเอื้อมมือมาลูบที่หัวของผม แล้วก็กินข้าวไปเงียบๆ โดยที่ไม่พูดอะไรต่อ

"พี่จ๋า..."

หมับ

ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่นั้นจู่ๆ แรงกอดจากทางด้านหลังก็ทำเอาผมแทบจะสำลักข้าว เมื่อคนที่เำิ่งจะพูดถึงเมื่อกี้นั้นมันกอดรอบคอของผมพลางซบหน้าลงกับแก้มจนแก้มเราสองคนนั้นถูไถเข้าหากัน

"เต้อย่ากวนพี่"

"ทำไมวะ? ไม่ได้กวนมึงซะหน่อย"

คำพูดที่หยาบคายของเต้นั้นมันดังขึ้นมาที่ข้างหูทำให้ผมถึงกับซะงักไปก่อนที่คนที่ได้ชื่อว่าน้องชายของผมนั้นจะนั่งลงข้างๆ ผมอีกคน

"เต้..."

"ไม่เป็นไรหรอกเค้ก ปกติแล้วที่บ้านนี้ก็พูดแบบนี้แหละ"

"เอ่อ..."

แต่มัน... ก็ฟังดูไม่ดีเท่าไหร่เลยนะ อีกทั้งยัง อีกทั้งเต้มันยังเป็นน้องชายคนเล็กของบ้านอีก

"ใช่ พี่เค้ก ในบ้านมีแค่พี่นั่นแหละที่พูดสุภาพคนเดียว เอางี้มะ... ผมจะสอนวิถีลูกผู้ชายให้ โอ๊ย! "

ผมหัวเราะออกมาตอนที่เต้มันถูกฝ่ามือของพี่คีย์ฟาดเข้าที่หัว

"อย่าเสือกสอนอะไรไม่ดีให้พี่มึงเชียว"

"อะไรวะ ถ้าไม่เรียนรู้สิ่งไม่ดี จะรู้เหรอว่ามันไม่ดี พี่เค้กว่าปะ? "

"นั่นสิ"

ก็จริงอย่างที่ว่ามานั่นแหละ...

"ป้อนหน่อยครับ อ้า..."

"กินเองสิ"

เสียงคัดค้านจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ของผมนั้นดังขึ้นมาเมื่อจู่ๆ เต้มันก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วอ้าปากรอให้ผมป้อนข้าวให้ ผมก็ยอมทำตามใจโดยคีบเนื้อเข้าปากของอีกฝ่าย

"อร่อย..."

"พี่คีย์ทำนะ"

เต้มันแลบลิ้นออกมาเลียตระเกียบของผมแถมยังอมแล้วรูดซะน้ำลายเยิ้มเลย ทำเอาผมถึงกับหน้าตึงขึ้นมาแต่มันก็ยังหัวเราะไม่หยุด

"ไม่ หมายถึง... ที่พี่ป้อนผมต่างหากละ"

"หึ"

พี่คีย์หัวเราะภายในลำคอ ไม่พูดอะไรแล้วก็กินข้าวของตัวเองไปเงียบๆ โดยที่ปล่อยให้ผมนั้นป้อนเจ้าน้องชายตัวแสบนี่อยู่คนเดียว อะไรจะติดพี่ขนาดนี้...








...........................................................................
มาแบบสั้นๆ ไม่ค่อยมีเวลาเลย ปวดหัวอะ ปวดข้างเดียว แล้วมันก็สลับข้าง ปวดซ้ายที ขวาที ปวดจนทะลุตาเลย... ตะเตือนใตมาก เจ็บจนจะร้องไห้ ถถถถถถถถ กินยาก็ไม่หายอีก ดื้อยาจริมๆ

2 ความคิดเห็น:

  1. มาอัพสั้นๆให้ได้อ่านแค่นี้เราก็ดีใจแล้วค่ะ หายป่วยไวๆน้าาาพักผ่อนเยอะๆค่ะไรท์ รอตอนต่อไปจ้าาาา

    ตอบลบ
  2. สู้ๆนะคะไรต์ เรื่องนี้สนุกง่า ขอติดตามนะคะะ รอตอนต่อไปนะคะะ

    ตอบลบ