บทนำ

"....กลับมาแล้วครับ"

คุโรโกะเอ่ยขึ้นเป็นเหมือนที่เคยทำทุกวันก่อนจะถอดรองเท้าแล้วหยิบขึ้นชั้นวางสวมรองเท้าแตะภายในบ้านอย่างคุ่นเคย แต่ก่อนที่จะได้ย่างเท้าขึ้น**เสียงทุ่มก็ดังขึ้นด้วยความอารมณ์ดี

"กลับมาแล้วเหรอพี่ครับ...? วันนี้แม่ไม่อยู่ละ พ่อก็กลับดึกๆ นี่พี่ครับ พี่ชาย...ผมขอสัมผัสพี่ได้มั๊ย?"

ชายหนุ่มที่ตัวสูงก่วาเขานิดหน่อยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหอบๆสายตาเรียวนั้นจ้องมองมาที่แผ่นอกของเขาที่เปียกฝนข้างนอกฝนตกหนักแล้วเขาก็ไม่ได้พกร่มไปตั้งแต่เช้าตอนขากลับเลยต้องเดินตากฝนมา แต่กับหมอนั่นที่ยืนอยู่ตรงหน้าดิ้นยุกยิกไปมามือใหญ่กุมเป้าอย่างอดทนมองมาด้วยสายตาเยิ้มๆ วันนี้หมอนี่ไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะเป็นหวัดจากเมื่อวันก่อนที่เขาให้มันเดินตากฝนมาถึงบ้าน ร่มมีอันเดียวแล้วเขาก็ใช้โดยไม่แบ่ง แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรซักคำซ้ำยังดีใจหลังเป็นหวัดแล้วบอกด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจว่า 'พี่ชายทำให้ผมเป็นหวัด รู้สึกดีสุดๆไปเลยละครับ' วันนี้หมอนี่ก็คงคิดจะไปรับเขาแต่เพราะถูกขู่ไว้ว่า 'จะไม่ให้รางวัล' ถึงได้นอนรอเป็นหมาอยู่กับบ้านอย่างเดียว

"ฉันจะติดหวัดแก"

ร่างบางผมสีฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเดินผ่านน้องชายในสายเลือดเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจ เสียงเท้าเดินตามขึ้นมาเงียบๆโดยไม่ได้พูดอะไรให้เดาก็คงจะทำหน้าหมาหงอยหูลู่หางตกอยู่แน่ๆ

"ตามมาทำไม? กลับห้องไปซะ..."

ฟุริฮาตาเงียบ ไม่ได้ตอบเอาแต่ยืนจังก้าอยู่ระหว่างประตูห้องของเขา

"....พี่ครับ"

เสียงทุ่มครางฮืกในลำคอมองมาด้วยสายตาฉ่ำน้ำ ไม่ยอมถอยออกไปดอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ร่างบางถอนใจก่อนจะหันหลังกลับไปถอดเสื้อทั้งอย่างนั้น หมาที่เริ่มจะขัดคำสั่ง คุโรโกะขบริมฝีปากอย่างชั่งใจ

"แค่เท้านะ..."

"อ๊ะ ครับ! ครับ แค่เท้า แฮ่ก...."

เสียงปิดประตูดังปัง ร่างสูงหันไปล็อคเอาไว้อย่างดีก่อนจะนั่งพับขารออยู่บนพึ้นรอให้เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จอย่างจดจ่อ สายตาหื่นกามมองมา ลวนลามทางสายตาอย่างเร่าร้อนหอบแฮ่กเป็นหมาอย่างแท้จริง

ฟุ่บ

ผ่านไปชักพัก หลังจากที่อาบน้ำเสร็จคุโรโกะใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กเช็ดผมอย่างใจเย็น ดวงตาฉายแววเย็นซานั้นมองไปที่แก่นกายที่โป่งนูนออกมาจากกางเกงชุดนอน

"แค่ครั้งเดียว"

"ครับ เข้าใจแล้ว อื่ก...."

ฟุริฮาตะคลานเข้าไปหาพี่ชายของตัวเองที่นั่งอยู่ขอบเตียงใช้มือยกเท้าเปลือยเปล่านั้นมาแนบกับแก้มอย่างหลงใหล ก่อนจะแลบลิ้นเลียอย่างเอร็ดอร่อยพลางดึงกางเกงลงมาเผยให้เห็นความเป็นชายที่ร่ำร้องการปลดปล่อยออกมารูดรั้งอย่างตั้งอกตั้งใจ ขณะที่คุโรโกะยังคงนั่งเฉยหยิบเอานวนิยายที่ชอบมาอ่านฆ่าเวลา

"อ๊า! พี่ครับ อร่อยจัง... อร่อย อุก"

นิ้วเข้าไปอยู่ในปาก ร่างสูงสูดดมอย่างคลั่งไคล้น้ำลายใสเปียกเยิ้มไปตามเท้าขาว

กลืนกินมันเข้าไปจนน่ากลัวว่าเท้าจะหายเข้าไปในปาก เสียงหนุบหนับดังขึ้นก่อนที่หยาดธารร้อนจะสาดรดจนเปื้อนเท้าเจ้าตัวมองอย่างภูมใจในสิ่งที่ทำขึ้นก่อนจะถูไถแก้มลงกับเท้าที่ติดน้ำสีขุ่น แก้มเปื้อนของคาวไม่ได้สนใจว่าหน้าตาอันหล่อเหลานั้นจะแปดเปื้อนทั้งๆที่เป็นน้ำของตัวเอง

"กลืนมันลงไป ทำความสะอาดซะ"

คุโรโกะเอ่ยขึ้น

"เอ๊ะ....?"

ดูท่าจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่กำลังจะสื่อ เขายกเท้าขึ้นแนบลงกับใบหน้าคมนั้นก่อนจะเน้นย้ำ

"เลีย"

"ได้ครับ.... พี่ชาย"

ดวงตาเยิ้มมองมายังเขา ก่อนจะก้มหน้าลงแลบลิ้นเลียน้ำคาวขุ่นของตัวเอง ไม่มีใครที่จะทำเรื่องแบบนี้กินน้ำของตัวเองเข้าไปพร้อมกับเลียเท้าของพี่ชายในสายเลือด สำเร็จความใคร่กับร่างกายของพี่ชาย อยากจะเข้าไปในตัวของพี่ชายตัวเอง สมสู่คนในสายเลือด

หมอนี่มัน วิปริต

เรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้นถ้าเขาไม่ไปล่วงรู้ความลับบ้าๆนี่