จ้าง [Gintama] :: [Katsura X Gintoki]

            ติ่งต่อง...

"อา... น่าหนวกหูจริง"

จะกดอะไรหนักหนานะ ไม่เคยมีออดให้กดรึไงวะ!

ชายหนุ่มผมสีเงินนั่งจับเจ่าอยู่กับโต๊ะทำงานประจำสายตาก็มองแต่หนังสือพิมพม์อยู่ไม่สนใจเสียงออดที่กดให้เจ้าห้องไปเปิดประตูให้เลยชักนิด

"คางูระจัง ชินปาจิคุง ช่วยเปิดประตูหน่อยสิ เห็นมั๊ยว่าคุณกินกำลังยุ่งนะ"

ทั้งๆที่อยู่ตัวคนเดียวก็ยังเผลอที่จะใช้งานคนอื่นอยู่เรื่อย ซาคาตะ กินโทกิ เจ้าของร้านผู้เอื่อยเฉื่อยราวกับปลาตายนั้นขมวดคิ้วแน่นเมื่อเสียงออดยังดังขึ้นอีก

บ่นไปก็แคะจมูกไป ท่าทางไม่เหมาะกับการเป็นเจ้าของอะไรเลยชักนิด ทั้งๆที่เป็นคนเอื่อยเฉื่อยแท้ๆแต่กลับมีแต่คนนับถือ เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกจ้างที่แทบจะไม่เคยได้เงินเดือนพร้อมกับเสียงออดที่ยังดังอยู่เรื่อยๆทำให้เจ้าตัวเริ่มหงุดหงิด วางโครมหนังสือพิมพ์ลงกับหน้าโต๊ะก่อนจะเดินดุ่มๆออกไปที่หน้าประตู

"กดอะไรนักหนาห๊ะ!? พ่อแม่แกไม่สั่งสอนมารยาทมารึไง!?"

ครืดดด!

"พ่อแม่ฉันตายไปแล้ว"

ด่าเสร็จก่อนจะเปิดประตูดังผลั๊วะ! จนทำให้เส้นผมสีดำนั้นปลิวไปตามแรงลม ชายหนุ่มผมสีดำขลับไว้ยาวจนถึงกลางหลังกับชุดยูคาตะสีฟ้าทับด้วยเสื้อคลุมสีขาว เขาสอดมือใต้แขนเสื้ออย่างคุ้นเคยถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในบ้านโดยที่เจ้าของยังไม่ได้เชิญ

"เข้ามาทำไมห๊ะ? เดี๋ยวแกก็พาหมาพวกนั้นมาหรอก"

ที่บอกว่าหมา พวกนั้นก็คือกลุ่มชินเซ็นคุมิแห่งเอโดะสุนัขรับใช้บาคุฟุที่มีหน้าที่ปราบพวกกลุ่มหัวรุนแรงในเมือง แต่นี่ก็ตั้งหลายปีแล้วไมาเห็นจะจับคนในกลุ่มนี้ได้ชักคน

"น่าๆ แค่มาแวะกินข้าวข้างบ้านนะ"

"ข้างบ้านตรงไหนฟร่ะ!? แถมยังอยู่คนละเขต อื่ก!"

ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากด่า คาซึระก็พุ่งเข้ามาประกบปากด้วยทันทีเพื่อนสมัยเด็กที่เผลอๆจะชอบจู่โจมแบบนี้ตอนอยู่ด้วยกันสองคน นิสัยแบบนั้นยังไม่แก้ชักทีจนน่าโมโห เขาทั้งผลักทั้งตีแต่เจ้าตัวก็ยังไม่ขยับดันจนแผ่นหลังเข้าไปแนบกับผนังบ้าน ลิ้นอวบหนาตวัดไปตามแนวฟันจนจั๊กจี้จากมือที่คอยแต่ทุบตีกลับกลายเป็นแค่เกาะอยู่ปลายเสื้อเท่านั้น

"อ๊ะ... หยุด ซึระ"

"ไม่ใช่ซึระ คุณสามีต่างหาก โอ๊ย!"

มือขาวนั้นทุบลงกับหัวของอีกฝ่ายอย่างเขินอาย พูดออกมาได้ไม่อายปากเขาใช้มือถูกที่ริมฝีปากจนแสบจ้องมองคาซึระอย่างอาฆาตแค้น

"ไสหัวกลับไปเลย"

"อะไรกัน~ นี่ฉันเป็นลูกค้านะ"

ชายหนุ่มผมยาวคนนั้นยกยิ้มแนบนิ้วลงกับตรงที่เพิ่งจะกัดไม่เมื่อสักครู่ก่อนจะตวัดลิ้นเลียมันอีกครั้ง

"วันนี้ร้านปิด"

กินโทกิหันหน้าหนีตอบแบบขอไปทีก่อนจะลุกพร่วดเมื่อเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นนิ่งค้างไป รีบๆออกไปชักทีเดี๋ยวถ้าเด็กสองคนนั้นมาเจอจะทำยังไง จะโดนมองด้วยสายตาประมารว่า เป็นตาแก่ที่ไม่มีหญิงเอาแล้วมาลงเอยกับเพื่อนแทนสินะ แค่คิดก็เสียใจจะแย่

"งั้นอันนี้ก็คงไม่ต้องการสินะ เฮ้อ นี่ฉันกะว่าจะว่าจ้างชะหน่อย"

เงินปึกหนึ่งในชองสีเหลืองโบกไปมา เขาแทบจะคอเคล็ดเมื่อมองเข้าไปยังจำนวนกระดาษ แชะ สีของมันที่อยู่ในนั้น งะ เงิน! อยู่ได้เป็นเดือนเลย ไม่สิ! หลายเดือนเลย

"งะ งานอะไร?"

กินโทกิมองปึกเงินตาวาวหลังจากที่คว้าเอามาส่องดู เงิน เงินทั้งนั้น! ช่วงนี้ยิ่งไม่มีอันจะกินด้วย ข้าวก็ติดหม้อ พุดดิ้งก็ยังไม่ได้กินมาเป็นอาทิตย์ ถะ ถ้างานนี้สำเร็จฉันคงไม่ต้องรับงานไปอีกนานเลย

"มาเป็นภรรยา แค่ก!"

ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ กำปั้นไม่เบาหนักก็ลอยเข้าสู่หน้าท้องของอีกฝ่ายทันที คาซึระทรุดลงกับพื้นไอค่อกแค่ก ไม่ได้เจ็บถึงขนาดนั้นแต่แค่ทำท่าเหมือนทรมานให้อีกฝ่ายเห็นใจก็เท่านั้น กินโทกิขมวดคิ้วแน่น คิดจะ... ทำอะไรกันแน่

"ฉันไม่เอาด้วยหรอก ไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้น"

"อะไรกัน~ แน่ใจเหรอ~ นี่อยู่ได้หลายเดือนเลยนะ อ๊ะ ฉันจะเพิ่มให้ก็ได้ ยังไงชะตอนนี้ก็ไม่มีแม้แต่ข้าวที่จะกินแล้วนี่นากินโทกิ แค่ทำตัวเป็นภรรยาน่ารักๆให้ฉันตลอดไปไม่เสียหายหรอก ยังไงชะ... นายก็ไม่ได้เหล่ผู้หญิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วนี่"

คำพูดยาวเหยียดจนน่าปวดหัว แล้วทำไมแกจะต้องมารู้เรื่องพวกนั้นด้วย ไอ้...งี่เง่า เจ้าเล่ห์ที่สุด

"แล้วลูกๆของเราก็จะสบายขึ้นไง"

"คะ ใครเป็นลูกแก"

อีกฝ่ายยักไหล่เหมือนกับว่าที่พูดไปไม่ได้ผิดเลยชักนิด ก่อนจะลุกขึ้นใช้มือปัดไปตามร่างกาย

กินโทกิพ่นลมหายใจออกมาเมื่อมองไปยังใบหน้าสวยของอีกฝ่าย ทั้งๆที่เป็นผู้ชายแต่กลับชอบแต่งหญิง ถึงจะบอกว่าปลอมตัวก็เถอะ เมื่อไม่นานมานี้ก็ถูกลากเข้าไปทำงานในผับกระเทยด้วยกันเพราะปากเสีย ไม่คิดว่าจะเจอหมอนี่ที่นั่นด้วย แถมยังมองด้วยสายตาแปลกๆตอนเขาสวมชุดสั้นๆแบบนั้นอีก

กริ๊งงงง

แกร่ก

"ร้านสารพัดรับจ้างกินจังคร้าบ"

เมื่อไล่ไม่ไป กินโทกิเองก็ทำอะไรไม่ได้ก่อนจะรับโทรศัพท์จากสายที่ดังขึ้นภายในห้องทำงาน เสียงเจี้ยวจ้าวของเด็กผู้หญิงที่คุ้นหูพูดขึ้นมา

'อากิงจัง วันนี้อั๊วจะค้างที่บ้านอาเจ้เน้อ!'

           

"อะไร... เป็นเด็กเป็นเล็กหัดไปค้างบ้านผู้ชายเหรอ!?"

'หนวกหูนะ ตาแก่ อาตี๋ใส่แว่นไม่ใช่ผู้ชายเน้อ อย่างอั๊วจะต้องแต่งงานกับคนรวยๆสิ'

ไปหัดพูดหัดจาแบบนั้นมาจากไหนกันละเนี่ย... กินโทกิอึ้งเมื่อได้ยินกุมขมับคบคิดหนักเมื่ออาหมวยวัยสิบก่วานั้นเถียงอย่างเอาเป็นเอาตาย พอวางสายไปแล้วก็ยังมาเจอกับใบหน้าของหมอนี่ที่อยู่ตรงหน้า คาซึระนั่งจิบชาที่ถือวิสาสะไปชงเองอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะหันมาพูดเปรยเบาๆ

"ไม่มีก้างแล้วสินะ"

"หนวกหู จะอยู่ก็อยู่ไป ฉันจะไปดื่ม!"

พูดพรางหยิบเสื้อคลุมตัวโปรดก่อนจะถลาออกไปนอกบ้านทิ้งให้เเขกนั่งอยู่ในห้องอย่างไม่สนใจ จะไปไม่ไปก็เรื่องของมัน! จู่ๆจะมาจ้างให้เป็นภรรยาเนี่ยนะ ใครจะบ้าทำ!

ตกดึก

ครืดดด

"คุณกิน... กลับมาแล้วจ้า"

เสียงยานคางของชายหนุ่มผมสีเงินดังขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านมองเห็นแสงไฟจากห้องทำงาน จนต้องแอบมองดู ไม่อยู่...

"เหอะ ปากก็บอกว่าจะจ้างให้ทำ แต่กลับหนีไปแล้วเหรอ?"

"ใครหนีไม่ทราบ"

คาซึระโผล่มาจากทางด้านหลังเอ่ยขึ้นเมื่อถูกพาดพิง เจ้าตัวยกยิ้มมองสภาพเมาแอ๋ของเพื่อนสนิทก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ

"ตกใจหมด... ไอ้บ้านี่ ทำไมยังไม่กลับห๊ะ!?"

"ก็นายเอาตังค์ส่วนหนึ่งไปใช้ ก็เหมือนกับที่นายรับงานแล้วนั่นแหละ"

เขาเกาหัวแกรกๆ เอียงคอมองอย่างงุนงง ก่อนจะเบิกตาโพลง เพิ่งจะนึกได้ว่าใช้เงินของอีกฝ่ายไปตามที่ถูกบอกมา อ้าปากพะงาบๆแทบจะพูดไม่ออก

"ฉะ ฉันเผลอ! ถือชะว่าเป็นค่าเสียเวลาที่ฉันคุยกับแกในวันนี้ เพราะฉันก็มีงานเหมือนกัน"

ต่อว่าไปแบบข้างๆคูๆ คาซึระหัวเราะพรืดก่อนจะขยับเข้าไปใกล้

           

"อย่าทำตัวให้มันน่ารักมากไปกว่านี้เลยนะ กินโทกิ"

มือหนายกขึ้นมาลูบข้างอก้มก้อนจะเปลี่ยนมาเป็นจับคางมนนั้นเชิดขึ้น

"อะ อะไร..."

แก้มที่แดงแปร๊ดเพราะเหล้าทำให้ยิ่งแดงขึ้นไปอีก คาซึระปล่อยมือก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเขินหนัก

"ไปอาบน้ำเถอะ หรือจะให้คุณสามีอาบให้"

อาจจะเป็นเพราะเหล้า... ใช่ เพราะเมาแน่ๆ พอเห็นว่าเพื่อนสมัยเด็กจะเดินออกไปจากตัวบ้านมือก็พลันขยับไปเอง จับที่ปลายเสื้อก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ

"หะ ให้อาบให้"

ราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าตัวจะต้องพูดแบบนี้ คาซึระหมุนตัวกลับมาก่อนจะประกบจูบคนปากหนักอย่างเจ้าของบ้านคนนี้

งั้นฉันก็ขอทำตามใจของฉันละกันนะ กินโทกิ