ความฝัน 2 [… X Kuroko]

            เสียงกรีดร้อง... เสียงกรีดของดั่งสัตว์ที่ใกล้จะตาย เสียงฟ้าผ่า ผสมกับเสียงกรีดของโหยหวนของคนภายในบ้านนั้นยังคงดังชัดเจนราวกับมันกระซิบอยู่ที่ข้างหูของเขาตลอดเวลา

ตุบ ตุบ

เสียงฝีเท้าที่ฉุ่มไปด้วยเลือดนั้นวิ่งไปทั่วทั้งปราสาทหลังใหญ่ ไม่ว่าจะไปทางไหน ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็มีแต่กับดัก มีแต่คราบเลือดที่เลอะกรังไปหมด

มันเริ่มขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

"... ฮึก... อึก"

ตุบ!

"ได้โปรด... ฮืออ ได้โปรดปล่อยฉันไป"

เสียงค้อนหนักๆนั้นทุบลงมากับต้นแขนขาวของสาวรับใช้จนหัก ทุกครั้งที่มือใหญ่ที่อยู่ภายใต้เนื้อผ้าสีดำนั่นยกขึ้นมา สีหน้าหวาดผวาจนไม่เป็นผู้เป็นคนของหญิงสาวก็ซีดเผือก ต่อหน้าต่อตา... ใช่ เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นต่อหน้าเขาในขณะนี้ ราวกับว่าจะโอ้อวดความน่าหวาดผวาให้เขาใจสั่นเล่น ชุดนอนขาวนั้นถูกย้อมเป็นสีแดงฉาน สาวรับใช้คนนั้นนอนหงายกับพรมภายในห้องรับแขก ถูกชายไร้หน้าคนนั้นทุกด้วยค้อน ตะปูดอกใหญ่ที่ฝังลึกลงกับนิ้วทั้งห้า ทุกนิ้ว ทุกข้าง รวมทั้งเท้า มันเเลกละเอียดจนเขาอยากจะอาเจียนออกมา คุโรโกะนั่งสั่น กอดเข่าอยู่ใต้โต๊ะที่ใช้วางแจกันข้างๆโซฟาอันใหญ่ เขาวิ่งไปไหนไม่ได้ เพราะขาของเขาติดกับดัก เลือดเนื้อนั้นหลุดลุ่ยออกมาจากเท้ามันเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว แต่ที่ทำได้ มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลอาบลงมาข้างแก้ม หน้าต่างทุกบาน ประตูทุกบาน ถูกวางกับดักขึงลวดเอาไว้พร้อมทั้งมีของมีคมมากมายที่ห้อยลงกับเพดานพร้อมที่จะฟาดฟันร่างของสิ่งมีชีวิตทุกเมื่อถ้าหากว่าติดกับนั้นเข้าไป ร่างกายที่ร้อนรุ่ม ฉุ่มไปด้วยเหงื่อ ถ้าวิ่งออกไปจะต้องถูกเจอ ถ้าส่งเสียง หรือกระทั้งหายใจ ก็จะถูกเจอ

ตุบ! แผละ!

กรี๊ดดดดด

ฆาตกรคนนั้นซะงักไปเมื่อได้ยินเสียงกรีดโหยหวนของหญิงรับใช้อีกคนมันหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนที่จะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ร่างบางที่นั่งคดตัวอยู่กับใต้โต๊ะเริ่มขยับตัวคลานออกมาอย่างทุลักทุเล รอยแผลที่เท้านั้นเป็นเพราะเขาเหยียบลงกับเหล็กแหลมที่ถูกปักลงกับพึ้น พอถอดมันออกก็พบว่าบนเพดานมีเคียวอันใหญ่หล่นลงมา ยังดีที่เขาไหวตัวทันเลยหลบออกมาได้ 

"อึก... บ้า บ้า บ้าที่สุด"

คนผมสีฟ้าทรุดลงกับพึ้นเมื่อแผลที่เท้าฉีกจนเจ็บลามขึ้นมาที่ต้นขา สาวรับใช้คนนั้น คนที่อยู่ตรงหน้าได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว เสียงสายฟ้าฟาดที่ฟาดลงมาแต่ละครั้ง ทำให้เขาสะดุ้งอยู่ตลอดเวลา

แกร๊ดด

เฮื๊อก!

ทันทีที่ขยับตัว ลำคอของเขาก็สัมผัสเข้ากับเส้นลวดที่ถูกขึงเอาไว้ตามฝาห้อง ร่างบางสะดุ้งเฮึ๊อกลูบไปตามลำคอที่มีเลือดหยดออกมา กลิ่นคาวคลุ้งของศพ รวมทั้งกลิ่นของของเหลวปฏิกูลที่เธอปล่อยออกมา คุโรโกะลุกขึ้นช้าๆก่อนที่จะเดินออกมายังนอกห้องรับแขก หัวใจที่เต้นตุบๆนั้นทำให้สติแทบจะเตลิด ร่างกายของเขาซาไปหมด แทบจะขยับไม่ได้ ทั้งๆที่กลัวขนาดนี้ กลัวขนาดนี้ ทำอะไรไม่ได้เลย

แกร่ก

"..."

คุโรโกะเปิดประตูห้องรับแขกออกไปช้าๆ ก่อนที่จะกลั้นเสียงหายใจราวกับว่าคนร้ายนั้นสามารถตรวจจับลมหายใจได้ กับดักมีอยู่ทั่วทุกที่...

แต่ว่า ยังมีอยู่ ยังมีอยู่อีกห้องหนึ่งที่ไม่มี ห้องนอนของเขายังไงละ... ตอนที่ออกมาจากห้องนอน มันยังปกติ ถะ ถ้างั้น ถ้างั้นแล้วทำไม ถึงเกิดเรื่องแบบนี้กัน เป็นไปได้ว่ามันอาจจะวางยาทุกคนแล้ววางกับดักเอาไว้ทั่วบ้าน แต่ตัวคนเดียว มันเพียงคนเดียว... ทำไมถึงทำได้ขนาดนี้

เท้าที่ฉุ่มไปด้วยเลือดนั้นเดินเลียบไปตามผนัง ห้องของเขาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เพียงแค่อีกสองห้องอีกสองห้องเท่านั้นก็จะถึงแล้ว

เปรี๊ยงง!

เสียงฟ้าผ่าลงมาที่ต้นไม้นอกปราสาทนั้นทำให้เขาซะงักไป ไฟสีแดงลุกลามขึ้นมาไหม้ตั้งแต่โคนต้นไปถึงยอดใบไม้ที่เปียกฉุ่ม ต้นไม้ต้นนั้นตรงกับห้องของเขา มันค่อยๆเอียงเอนช้าๆ ก่อนที่จะล้มลงมาที่หน้าต่างห้องนอน

โคลมมม! เพล้งง!

ทางออก... นั่นมันทางออก ขอบคุณพระเจ้า... ขอบคุณ คุโรโกะพร่ำขอบคุณภายในใจก่อนที่จะวิ่งไปที่หน้าห้องของตัวเอง เสียงฝนที่สาดกระหน่ำเข้ามาจากอีกฝั่งของประตูนั้นชัดเจน เสียงแกร๊กดังขึ้นประตูห้องนอนของเขาถูกเปิดออก ใบไม้ใหญ่นั้นสั่นไหวเมื่อฝนเทกระหน่ำลงมา

เขาเดินเข้าไปภายในห้องพร้อมทั้งหันหลังล็อคประตูอย่างแน่นหนา

"ขอโทษ... ฮึก ขอโทษครับ"

ขอโทษที่ทิ้งไปแบบนี้ ผมขอโทษครับ คุณพ่อ คุณแม่... ทุกคน ขอโทษ

"ฮืออ ขอโทษ..."

เสียงร้องไห้ดังกระซิกพร้อมกับร่างกายของเขาที่ปีนขึ้นไปยังปลายต้นไม้ช้าๆ ความร้อนนั้นทำให้ฝ่ามือซาไปหมด ทั้งหลังคาที่รั่วเพราะลำต้น ฝนเทเข้ามาราวกับน้ำท่วมห้อง อีกฝั่งหนึ่งที่เป็นที่นอนยังคงคงสภาะเดิมอยู่ รูปภาพที่ถ่ายเอาไว้ด้วยกันสามพ่อแม่ลูก เป็นภาพตอนยังเด็ก น้ำตาใสเอ่อขึ้นมาที่หางตา

ฟุ่บ

หมับ!

ขณะที่เขากำลังตัดสินใจที่จะกระโดดลงไปด้านหลังต้นคอของเขาถูกรวบเอาไว้แน่นกลิ่นคาวเลือดที่ส่งกลิ่นมาจากทางด้านหลังทำให้ร่างบางที่เปียกปอนสั่นเทิ้ม

"ไม่ ไม่ ปล่อยผม! ปล่อย! คุณต้องการอะไร!? ปล่อยผมนะ!"

เสียงหวีดร้องนั้นดังลั่นห้องเมื่อร่างกายถูกอุ้มขึ้นมาเหวี่ยงลงกับเตียงขาวจนเปียกไปด้วยน้ำ ผู้ชายคนนั้นจ้องมองเขาราวกับเป็นเหยื่ออันโอชะ ริมฝีปากหนานั้นแสยะยิ้มเหี้ยมคว้าคอเสื้อของเขากระซากขึ้นมาพร้อมกับมีดที่จ่อลงมาที่คอยหอย ร่างกายของเขาสั่นเทิ้มมือขาวจิกลงกับผ้าปูแน่น ความหวาดกลัวแทรกเข้ามาตามร่างกายจนเกร็งขยับไม่ได้ ลมหายใจร้อนนั้นรดมาที่กกหู เสียงอันหยาบช้านั้นกระซิบผสมกับแสงฟ้าแลบบนฟากฟ้า

"ขอให้เธอได้จดจำ"

"ม่ายยย!!"

แคว่กกก

ตุบ ตุบ ตุบ!

เสียงเนื้อผ้าสีขาวที่มีรอยด่างเลือดนั้นถูกฉีกออก คุโรโกะดิ้นใช้มือของเขาทุบไปที่ไหล่หนานั้นสุดแรงแต่อีกฝ่ายกลับไม่แม้แต่จะสะเทือน ท่อนขาของเขาถูกลูบไล้ ทั่วทั้งร่างกายขนลุกจนไปหมด ร่างกายเกร็งสะท้านความคิดที่แว่บเข้ามาภายในหัวนั้นทำเอาเขาอยากจะกัดลิ้นตายเสียตอนนี้

กำลังจะถูกข่มขืน กำลังจะถูกข่มขืน...

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ได้เจ้าตัวดึงเอาผ้าเช็ดหน้ายัดเข้ามาที่ปากของเขาพร้อมทั้งใช้เชือกผูกที่ข้อมือจนแสบไปหมด

"อื้อออ อื้อ!!"

ต้นขาขาวถูกรั้งขึ้นสูง นิ้วหยาบกร้านที่สวมถุงมือไว้นั้นสอดแทรกเข้ามายังช่องทางที่ปิดแน่น ที่ตรงนั้น ที่ตรงนั้น... ไม่ ไม่!!

"อึก... อื้ออ"

เจ็บ... ไปทั่วทั้งร่างกายเมื่อนิ้วนั้นสอดเข้ามาข้างใน เสียงฉีกขาดของช่องทางรักนั้นบาดก้องภายในหู คุโรโกะกัดผ้าเช็ดหน้าแน่น ถ้าขยับ ถ้าขยับไปมากกว่านี้...

ซึบ ซึบ

"อื้อ... อืออ!?"

นิ้วถูกดึงออกไปก่อนที่อวัยวะเพศชายอันใหญ่โตนั้นจะปรากฏอยู่ตรงหน้า ความโหฬารของมันจ่อลงมากับปากทาง ร่างบางดิ้นขัดขืนพร้อมทั้งร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ

สวบ!

"อั่ก!"

ท่อนกายใหญ่ร้อนนั้นกดกระแทกเข้ามาจนสุด ทุกอย่างราวกับว่ามันจะหยุดนิ่งไปหมด คุโรโกะหอบหายใจแผ่ว มือหนานั้นเอื้อมมาดึงเอาผ้าเช็ดหน้าออกช้าๆพร้อมๆกับส่วนล่างที่เชื่อมต่อกันนั้นจะขยับเข้าออก

"อึก... อ๊ะ ปล่อย ปล่อยผม ปล่อยผม..."

เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาราวกับพึมพำ ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาราวกับมีเข็มนับสิบทิ่มแทงเข้ามาเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสลับเสียงหอบของคนข้างบน ดวงตาสีฟ้าเหม่อลอยจ้องมองดวงตาสีแดงฉานที่โลมเลียเขาไปทั่วทุกสัดส่วน ขณะที่มือทั้งสองถูกผูกเข้ากับหัวเตียง หน้าอกทั้งสองข้างของเขานั้นถูฟอนเฟ้น ต้นขาสั่นระริกสะโพกกลมถูกดันให้ยกขึ้นสูง แรงกระแทกนั้นเสียดแทงลงมาติดๆผสมกับเสียงกึกกักของเตียงกว้าง ดวงตาพร่าเต็มไปด้วยน้ำตาศรีษะของเขาหันไปทางหน้าต่างที่แตะระเอียด ข้อมือถูกปล่อยออกมา มือเล็กที่สั่นเทานั้นสองข้างนั้นเอื้อมไปยังทางออก

"อ๊ะ... ฮึก ปล่อยผมไปที ได้โปรด..."

ทั้งๆที่ทางออกอยู่แค่นั้น แต่เขากลับไม่มีปัญญาที่จะฮึดสู้แล้วออกไปได้ ร่างกายขาวนวลฟกซ้ำเมื่อถูกมือหนากดบีบอย่างแรงยอดอกสีแดงเข้มบวมเป่ง คุโรโกะสะอึ้นไห้ปนกับสายฝน

กึกกึก

แรงกระแทกยังคงกดลงมา ร่างกายเขาเขยื้อนไปทุกครั้งที่มันเสียดแทงเข้ามาลึก ช่องทางรักเต้นตุบๆ

"อ๊า... อื้อ"

ทำไม กัน... ทำไมถึงรู้สึกดี

สมองของเขาขาวโพลน สะโพกกลมถูกเบียดเข้ามาแน่น ร่างกายบิดเร่าเมื่อแก่นกายสวนเข้ามาลึก

"แฮ่ก แฮ่ก"

ลมหายใจปนกลิ่นคาวนั้นดังก้องอยู่ข้างหู คุโรโกะหลับตาลงช้าๆ... 

กึก!

ราวกับเป็นเสียงของชิ้นส่วนภายในท้องฉีกขาด ชายหนุ่มร่างสูงปลดปล่อยน้ำรักผ่านถุงยางที่สวมใส่ เจ้าตัวถอดถอนอวัยวะเพศออกมาช้าๆ ก่อนที่จะจับเขาพลิกตัวโก่งโค้ง ร่างกายสั่นระริก ความซาเหน็บ และ ความร้อนกัดกินร่างกาย

"ฆ่า... ฆ่าผม ฮึก ฆ่าผม"

เจ็บไปหมด เจ็บไปทั้งตัว... ถ้าจะทำแบบนี้ เขาขอไม่มีชีวิตอยู่จะดีเสียกว่า เสียงภายในหัวนั้นพร่ำบอก

สวบ

"อ๊ะ อ๊า! อ๊า!"

เสียงหวีดร้องโหยหวนปนสุขสมนั้นดังขึ้นมาเป็นระยะ เมื่อถูกข่มขืนนับครั้งไม่ถ้วน คุโรโกะจิกผ้าปูที่นอนแน่น ร้องไห้สาปส่งคนที่ทำแบบนี้กับเขา

หวี่ หวอ หวี่ หว่ออ

เสียงไซเรนนั้นดังแทรกเข้ามาภายในความคิด ร่างกายของเขาปวดร้าวเมื่อขยับตัวเพียงนิดเดียว กลิ่นคาวเลือดผสมกลิ่นของยานั้นลอยเข้ามาแตะจมูก ดวงตาสีฟ้าปรือขึ้นช้าๆภาพข้างหน้านั้นเป็นเพดานสีขาวสะอาด เขาหันไปมองรอบๆอย่างงุนงง พอรู้สึกตัวอีกทีความอบอุ่นจากมือก็แผ่ลามขึ้นมาช้าๆ

ฟุ่บ

คุโรโกะแทบชักมือกลับแทบไม่ทันเมื่อคิดถึงภาพที่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำ การกระทำนั้นทำให้คนที่กุมมือของเขาอยู่นั้นตื่นขึ้นมา

"เท็ตสึยะ ตื่นแล้วเหรอ?"

"อาคา... ชิคุง"

ร่างบางถอยร่นจนแทบจะตกเตียงเมื่อสบเข้ากับดวงตาสีแดงเพลิงของอีกฝ่ายชายหนุ่มตัวสูงซะงักไปก่อนจะเอื้อมมือมาหาช้าๆ

"ไม่เป็นไรแล้ว เธอปลอดภัย เธอปลอดภัยแล้วเท็ตสึยะ"

อ้อมแขนแกร่งนั้นโอบรัดมาที่ตัวของเขาเบาๆ ก่อนที่จะกระซิบ ภาพที่วนเวียนอยู่ภายในหัวปรากฏเด่นชัดมือขาวจิกลงที่แผ่นหลังหนาแน่น ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมา

"ฮือออ ผมกลัว ผมกลัว อาคาชิคุง"

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วนะ"

เพื่อนของเขาที่ทยอยเข้ามาภายในห้องต่างก็ดีใจเมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้นมา คุโรโกะซุกหน้าเข้ากับอกของชายตรงหน้า ร้องไห้ราวกับเด็ก กลิ่นฉุนของน้ำหอมนั้นลอยบาดเข้ามาที่จมูกจนแสบ... เขาคิดไปเองรึเปล่านะ ว่าคนๆนี้มีกลิ่นเลือดอ่อนๆปนอยู่กับน้ำหอม