"แฮ่ก แฮ่ก... อื้อ"
เสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อถูกแรงกระตุ้นจากดิลโด้ที่ตั้งระบบสั่นไว้ภายในช่องทางรัก
หน้าอกทั้งสองข้างมีเครื่องสั่นสองลูกที่ติดเทปเพื่อไม่ให้หลุดสั่นอยู่เนืองๆ ทุกคนออกไปซ้อม...ภายในห้องเหลือแค่เขาคนเดียว
หลังจากที่ถูกข่มขืนแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ร่างกายถูกตักตวงอย่างกับสัตว์ป่าที่หิวโหย
สลบไปตั้งหลายครั้งแต่ก็ยังถูกกระแทกเข้ามาโดยไม่สนใจเขา
สามวันแรกถูกทดสอบจากเครื่องข่มขืนอย่างทารุณ
วันที่สี่และห้าถูกอาโอมิเนะและคิเสะเล่นกับหน้าอกอย่างสนุกสนาน
ร้องไห้อ้อนวอนด้วยน้ำตา ยิ่งร้องไห้เท่าไหร่สองคนนั้นก็ยิ่งสนุก
สัปดาห์ที่สองถูกอาคาชิและมิโดริมะทำด้วยกัน
สอดใส่สลับกันจนจำได้ว่าของใครเป็นของใคร
บังคับให้ดื่มเอาน้ำกามสีขุ่นเข้าไปในกระเพาะแทนข้าว
วันที่สิบหก ถูกทำพร้อมกันทั้งห้าคน
ทั้งรู้สึกดีและรังเกียจไปตามๆกันล่วงเลยจนวันที่สิบเจ็ดถูกสอดใส่พร้อมกันตลอด
จนช่องทางขยายกว้างเปียกฉุ่มไปด้วยหยาดธานของทุกคน
ถูกบังคับให้ทำท่าน่าอายต่างๆโดยที่ทุกคนนั่งล้อมวงดูอยู่อย่างนั้น
วันที่สิบแปด ไข้ขึ้นสูง ถูกงดทำเรื่องลามก
แต่ก็ยังไม่วายให้เขาดูดกลืนความเป็นชายของทุกคน
วันที่สิบเก้า ไม่ได้ถูกทำทั้งๆที่หายดี
ถูกใส่ของเล่นเข้ามาแทน ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวทั้งวัน พอกลับมาก็แค่นอน
ร่างกายมันแปลก ไม่เหมือนเดิม สั่นไม่หยุด จนต้องร้องขอ ถูกทำจนถึงวันที่ยี่สิบ
20วันติด...20วันที่ต้องทรมานกับการถูกข่มเหงจากเพื่อนร่วมทีมของเขา
อยากจะถามว่าทำแบบนี้ทำไม ไม่สิ
ถึงถามไปก็ได้รับเพียงรอยยิ้มที่อ่านไม่ออกของคนพวกนั้น คู่หูที่คิดว่าจะเห็นใจกันบ้างเวลาเขาร้องขอ
กลับทำเหมือนเขาเป็นหุ่นที่ระบายความใคร่...เป็นอะไรกันไปหมด
ครืดดด
สติที่ใกล้จะพร่าเลือนเหมือนกับมีค้อนมาทุบทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู
ร่างกายไม่หยุดสั่น เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เข้ามา
มิโดริมะคุง...คนที่คิดว่าจะช่วยเขา
คนที่คิดว่าจะไม่เหมือนคนพวกนั้น แต่กลับกระทำเรื่องโหดร้ายก่วาคนอื่นอีก
"เจ็บไหม? แยกขาออก จะทายาให้"
มิโดริมะยิ้มอ่อนก่อนจะปิดสวิชแก่นกายของปลอมให้หยุดในที่สุด
ร่างกายที่เกร็งอยู่ตลอดถึงกลับครายออกอย่างกับวุ้น ถูกดึงเครื่องสั่นที่หน้าอกออก
"มะ ไม่"
เสียงแหบแห้งของเขาดังขึ้นปฏิเสธทันทีที่หลุดจากเครื่องทำเรื่องน่าอายนั่น
"แยกออกซะ"
"อื่ก!"
ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของตัวเอง
มือใหญ่คว้าไปที่ต้นขาก่อนจะแยกออกเบาๆ
มือคว้านยาบางอย่างป้ายลงมาตรงปากทางจนทำให้เขาสะดุ้ง
"เป็นซะขนาดนี้..น่าสงสารจังนะ"
ปากพูดไปมือก็ขยับสอดลึกจนผนังนุ่มตอดรัดอย่างไม่อาจห้าม
อยากให้เอาออกไปแต่กลับทำไม่ได้ สายตาถูกส่งผ่านแว่นมามอง ทำให้เขาต้องหันหน้าหนี
"อุ อ๊า!"
เหมือนกำลังแกล้งทำให้เขาอยาก ผู้ชายคนนี้มัน
"อา อยากเข้าไปซะแล้วสิ กระตุกตุบเชียว
อยากได้ขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ไม่นะ อย่า! อื่กก"
ทันทีที่พูดจบ
แก่นกายร้อนๆก็แทงพรวดเข้ามาจนสุดไม่มีช่องว่างให้หายใจหายคอ มือหนาเอื้อมมาปิดปากของเขาไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา
น้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้เมื่อความสุขสมที่รังเกียจหนักหนา ทำให้ความคิดมันเตลิด
เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เกลียด
"ฮื่ก อื้อ อื้อ"
แรงขยับสะโพกเน้นย้ำลงมาจนหัวสั่นคลอนเสียงโซ่กระทบกันสนั่นห้องนอนจนคิดว่าอีกไม่นานคนอื่นต้องมาแน่ๆ
ประตูอีกบานตรงระเบียงทางเดินเปิดอ้าอยู่ แม้จะทำให้เหมือนว่ามันเปิดไว้
แต่จริงๆแล้วเขาไม่มีแม้กระทั่งแรงที่จะลุกเดินเลยด้วยช้ำ
มืออีกข้างบีบเค้นสะโพกขาวอย่างย่ามใจครึงไปมาด้วยอารมณ์ที่มากเกินก่วาจะอัดอั้นไว้
กระแทกเสยขึ้นมาจากด้านล่างช่องทางเหมือนถูกทุบจนแหลกระเอียด
เสียงฉ่ำแฉะดังก้องเข้ามาในโสตประสาทก่อนหยาดธานร้อนจะปลดปล่อยจนทะลักเข้ามาในช่องท้อง ร่างกายสั่นระริกเหมือนคนจับไข้สั่นกระตุกอย่างกับตุ๊กตาหน้ารถ แก่นกายที่อ่อนตัวลงถูกถอนออกมาช้าก่อนจะส่งกลับเข้าไปใหม่
"อ๊ะ อา มิโดริมะคุง"
แม้จะอ่อนตัวแต่ก็ยังกระทั้นมันอยู่อย่างนั้น
ช่องทางสีหวานเปิดกว้างตามขนาดตอนแข็งตัวไม่ได้เป็นอุปสักในการที่จะส่งท่อนร้อนที่ตอนนี้อ่อนปวกเปียกเข้าไป
ขยับเบาๆจนเสียงล่อลื่นดังขึ้นทำให้คุโรโกะหน้าแดงก่ำด้วยความอาย
น้ำรักไหลทะลักออกมาเหมือนลาวาแถมยังร้อนสุดๆ
"ดูดีนี่"
มิโดริมะถอนแก่นกายก่อนจะเก็บกลับเข้าไปในกางเกง
จับขาคุโรโกะแยกกว้างจนเจ้าตัวไม่อาจขัดขึนเพราะกำลังเหนื่อยอยู่
ต้นขาภายในถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่น เป็นภาพที่แสนจะยั่วยวน
"เป็นเด็กดี..นอนรอไปนะ"
เขาพูดอย่างนั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องในที่สุด
ไม่ได้สอดใส่ดิลโด้เหมือนเก่า แต่ปล่อยเขาไว้อย่างนั้น
แกร่ก
เสียงกุญแจดังขึ้นทำให้สติของเขากลับมา
เอี้ยวตัวหันไปมอง พวงกุญแจอยู่ตรงนั้น..ที่ฟูก หรือ ว่ามิโดริมะคุงจะทำหล่นไว้
มือสั่นระริกเอื้อมไปหยิบมันก่อนจะสอดใส่เข้าไปในลูกกุญแจอย่างอดหวั่นไม่ได้
กริ๊ก
"ละ หลุดแล้ว... ไขได้จริงๆด้วย"
ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากที่ไหน
เขาปลดโซ่ออกจากขาทั้งหมด ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วค่อยเดินไปที่ข้างมุมห้อง ยูคาตะ
ต้องใส่เสื้อผ้าก่อน
ตึก ตึก
เสียงหัวใจดังสลับกับเสียงวิ่งตรงระเบียง
ตอนนี้พวกเขากำลังซ้อมอยู่ ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ได้โปรดเถอะ ขอร้องละ ให้ออกไปจากที่นี่
นรกแห่งนี้
ตุ่บ!
"จะไปไหนเหรอเท็ตสึ?"
น้ำเสียงลื่นเลิงดังขึ้นเหนือหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่มองตรงมายังเขา
ไม่นะ
"อ่ะ..อา โอมิเนะคุง"
อย่างกลับโดนสะกดไว้ให้ยืนนิ่งเมื่อได้ยินเสียงนั้น
ไม่นะ ประตูบ้านอยู่ข้างหน้าแล้วแท้ๆ
"เห..วิ่งได้คล่องดีนี่"
อาคาชิที่อยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้พูดขึ้นก่อนจะคว้าข้อมือแล้วกึ่งดึงกึ่งลากกลับไป
"ไม่นะ..ปล่อยผมนะ ม่ายยย!"
ตุ่บ!
"ไม่ ไม่ อย่าเข้ามานะ"
ถูกพากลับมาอีกแล้ว
เขานั่งกอดเข่านิ่งชุกตัวอยู่กับที่นอนอย่างกับเด็กขาดความอบอุ่น ร่างกายสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว
เมื่อได้ยินเสียงถอดเสื้อของอีกฝ่าย
"ไม่เห็นจะต้องกลัวเลยนี่
เราเป็นคู่หูกันไม่ใช่เหรอ?"
"อ๊า! อื่ก!"
ทำอะไรไม่ได้แล้ว..อยากกลับไป
อยากย้อนกลับไปถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ไม่ควรที่จะมา
"เท็ตสึยะ..จะต้องถูกลงโทษนะ"
"ไม่ ฮือ อาคาชิคุง อื้อ ปะ
ปล่อยผมเถอะ"
ร่างกายกระตุกเกร็งเมื่ออาโอมิเนะส่งแก่นกายเข้ามาโดยที่จับคุโรโกะหันหน้าคลานสี่ขาอยู่ต่อหน้าอาคาชิ
โซ่ที่ถูกปลด โดนสวมใส่อีกครั้ง แต่ไม่ใช่ที่ขาหรือแขน แต่ถูกเปลี่ยนมาใส่ที่คอแทน
"ไม่ได้หรอก เพราะนายเป็นสมบัติของทีมเรา
เป็นสัตว์เลี้ยงแสนน่ารัก"
แนบแก้มเข้ากับแก้มของคุโรโกะพรางกอดปลอบอย่างใจดี
ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเมื่อเทียบกับที่ผ่านมา
"สะ สัตว์เลี้ยง?"
ถามออกมาอย่างสับสนเมื่อสิ่งที่คว้านอยู่ภายใจกายของเขาหลั่งเข้ามาแล้วกลับถูกแทนที่ด้วยท่อนร้อนอันต่อไป
"ใช่..เป็นเด็กดีที่อ้าขาให้กับฉะเพาะพวกเรา
ไม่ให้คนอื่นแตะต้อง จดจำขนาดของแต่ละคนไว้ด้วยช่องทางที่ลามกของนาย
เชื่อฟังแต่พวกเราเท่านั้น"
"อื่ก อื้อ"
ราวกับถูกมนต์สะกดเมื่อถูกกลอกหูด้วยถ้อยคำหวานๆของอาคาชิ
สายตาเลื่อนลอยเย้ายวนคนตรงหน้าอย่างออดอ้อน
"ใช่ แบบนั้นแหละ แหกขาให้กว้างๆ
ส่ายสะโพกหนักๆ"
ทำตามที่อาคาชิสั่ง
ร่างบางแอ่นก้นขึ้นจนสูงโด่งอวดความขาวเนียนสู่สายตาของคนทั้งห้อง
ส่ายสะโพกรับแก่นกายดูดดุนจนแนบแน่นกับผนังอ่อนนุ่ม
"ถ้าเป็นเด็กดี จะได้รับรางวัล"
"ระ รางวัล?"
รางวัลอะไร?
"ใช่ อยากทำกับใครก็ได้ ทำกี่ครั้งก็ได้
รู้สึกดีใช่ไหม? ตอนที่ทำนะ"
"ดะ ดี ดีมากครับ"
รับคำอย่างคนไม่ได้สติ
เมื่อคนที่แทรกเข้ามาถึงจุดสุดยอด
หลังจากนั้น
"ยังไม่กลับ?"
"ใช่..เพราะเครื่องบินมีปัญหาต้องรออีก2อาทิตย์นะ"
อาคาชิตอบรับคำของมิโดริมะที่กำลังเดินมาถามเขาที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ยนเก้าอี้พรางจิบชาอยู่
"แล้วเรื่องเรียน"
"อันที่จริง
อีกไม่กี่วันก็จะปิดเทอมหน้าร้อนแล้วนี่"
"ก็จริง"
"งั้นก็อยู่จนใกล้จะเปิดเทอมไปเลย"
นี่สินะ คำตอบนะ
"แล้วคิดว่าไงเท็ตสึยะ อยู่ต่ออีกนิดหน่อย"
"อื่ก..ดีครับ ฮ้า เซย์จูโร่คุง"
คุโรโกะรับคำก่อนจะหย่อนก้นลงใส่กับแก่นกายที่ตั้งชันเพื่อรอรับของคิเสะและอาโอมิเนะอยู่
กดสะโพกกลมลงไปจนสุดแล้วส่ายไปมาอย่างยั่วยวน
รอยยิ้มน่ารักเผยออกมา แลกจูบกับทั้งสองอย่างเอร็ดอร่อย
"หืม? สองอันเลยเหรอ?"
อาคาชิมองดูช่องร่างที่รูดรั้งแก่นกายด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
"สะ สาม สี่"
ร่างบางตอบรับก่อนจะควักเอาท่อนเนื้อของอาคาชิเข้ามาในปาก
ดูดราวกับเป็นไอติมรสเลิศ ขยับปากไปมาอย่างช่ำชองจนอาคาชิพึงพอใจ
สวบ สวบ สวบ
"อ๊า คุโรโกจจิ
รัดแน่นเกินไปแล้วฮะ"
"ทะ เท็ตสึ มันจะแหลกได้นะ อะ
เฮ้ย!"
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะปลดปล่อย
คุโรโกะก็ลุกยืนขึ้นจนทำให้ทั้งสองคนค้างไปซะดื้อๆ
ทำเอาทิ้งสองจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ
"อยากได้ของเซย์จูโร่"
ถลกชุดที่ใส่ขึ้นแล้วนั่งทับเอาแก่นกายร้อนอย่างเร่งรีบ
"อ่า อ๊ะ จะขยับละนะครับ"
สวบบ
กระดกสะโพกขึ้นลงอย่างสุขสมด้วยความปิติ
หลับตาพริ้มส่ายอย่างเมามันส์จนทำให้อาคาชิปลดปล่อยเข้ามาในตัว
"อ๊า สุดยอดเลยครับ"
"เด็กดี เท็ตสึยะ เก่งมาก"
มือใหญ่ลูบหัวคนผมฟ้าไปมาอย่างเอ็นดูด้วยอาการหอบ
หลังจากที่ฝึกฝนมานานสมควร ตอนนี้เท็ตสึยะก็เป็นสัตว์เลี้ยงที่แสนน่ารักแล้วสินะ
"อัตสึชิ..เข้ามาสิ ตรงนี้"
ดูเหมือนเจ้าตัวจะดีใจเอามากๆที่ถูกชม
กลับลงไปนอนคว่ำตรงฟูกแล้วยกก้นขึ้นพรางใช้มือแยกเนินทั้งสองแล้วส่ายไปมา
"อ๊า คุโรชิน สุดยอดเลย
น่ารักสุดๆ!"
"อ๊า อุ แรงๆ
กระแทกจนผมสลบไปเลยครับ"
เรียกร้องออกไปแบบนั้นอย่างร่านราคะ
ภาพตรงหน้าทำเอาคนในห้องอารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนถึงขีดจำกัด
"เท็ตสึ ทำนี่ด้วย"
"นี่ด้วยฮะ"
ท่อนร้อนถูกจ่อมาตรงหน้าอีกครั้ง
คุโรโกะอ้าปากรับอย่างยินดี ดูดเลียราวกับเป็ของหวานที่หายาก มีความสุขที่สุด
อยากถูกทำแบบนี้ไปตลอด ตลอดไป จนกว่าเขาจะหายไปจากโลกนี้เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น