สวบ
“อื๊ก…ทะ ทำอะไรของพวกคุณกันนะ..”
นิ้วเรียวสอดเข้าไปในช่องทางรักอย่างอุกอาจ
"อยากใส่เข้าไปนะ..."
"ก็เมื่อเช้าไม่ได้ทำไม่ใช่เหรอ?"
ทะ...ทำ ทำอะไร??
ชึบ..
"อ๊ะ..อุ"
เพียงแค่ไม่กี่นาทีนิ้วของทั้งสามคนขอสอดแทรกเข้ามาภายในโพรงบุบของช่องทาง
ขาที่ยืนอยู่นั้นสั่นระริกจะจะทรุดลงไปกองกับพื้น
ถ้าไม่ได้มือของมุราชากิบาระรั้งเอาไว้ เขาคงได้ล้มแน่ๆ
"ของคุโรชินนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่เลย"
พูดไปพร้อมกับแนบจมูกลงที่ผม
นิ้วทั้งสามจากคนสามคนผลุ่บโผล่แข่งขันกันเข้าไปในส่วนที่ลึกที่สุด
แกร่ก
"อย่าเบียดเอานิ้วของฉันออกสิ"
มิโดริมะพูดพรางดันแว่นที่ใกล้จะหล่นขึ้นมาที่จุดๆเดิม
"นิ้วแกมันเล็กไปรึเปล่า?"
"ฉันเข้าไปได้ลึกสุดๆเลยนะ
แบบนี้ฉันก็ชนะนะสิ"
"อ๊า...อื้ออ"
ท่ามกลางเสียงที่ถกเถียงกันไม่ขาดร่างบางแทบจะขาดใจเมื่อนิ้วยังคว้านไปทั่ว
แม้จะอยากพลั่กไสออกไปแต่กลับทำไม่ได้...รู้สึกดี รู้สึกดี...มากๆเลย
"คุโรชิน
อย่าเสียงดังสิเราอยู่บนรถไฟนะ คนเยอะขนาดนี้...อยากให้เขารู้เหรอ~?"
น้ำตาจากหางตาร่วงเผาะเมื่อได้ยินคำๆนั้น
ใช้มือสองข้างดันกระจกรถไฟไว้อย่างเหนื่อยอ่อน แขนขาล้าไปหมด
"พะ..พอแล้ว
อื่ก...มัน อ๊ะ?"
"มันรู้สึกดี? เหรอ?"
ทั้งๆที่พูดอยู่แต่นิ้วก็ยังขยับสลับกันเข้าออก
ผนังร้อนบีบรัดทันทีเมื่อเข้าสู่ส่วนลึก สมองแทบจะขาวโพรนไปหมด
หากแต่ว่ามีมือหนึ่งมากอบกุมส่วนปลายเปียกเยิ้มอย่างออดอ้อน
ชักขึ้นลงจนเขาแทบจะทนไม่ไหว
ปลดปล่อยออกมาจนที่สุด
"ดีใช่ไหม? อ้าปากสิ อ้า อืมมม"
อาโอมิเนะใช้ลิ้นสอดแทรกเข้าไปในปากแดงนั่นอย่างจงใจเสียงน้ำลายเหนอะลงกับคางยาวไปไม่สิ้นสุด
ช่องทางด้านหลังนั้นถูกกระแทกด้วยความเป็นชายของมิโดริมะที่คว้าเอวของเขาตะบันเข้าออกอย่างไม่ยั้งมือ
มุราชากิบาระใช้ปากครอบครองส่วนที่ยื่นออกมา จูบซับแล้วดูดดึงอย่างเอร็ดอร่อย
"อ๊า
อ๊า!...ไม่...ไม่เอานะ ฮื๊ก...มันเข้ามาข้างใน เข้ามาลึก..."
เสียงครางหวานดังขึ้นในห้องน้ำสาธารณะ
ภายในห้องที่คับแคบชายหนุ่มทั้งสามกำลังกอบโกยร่างกายของเด็กหนุ่มผมสีฟ้าอย่างกระหาย
"ท่านี้
ไม่ถนัดเลย ยกขาคุโรโกะขึ้นหน่อย"
ขณะที่กำลังฟุบหน้าลงตรงอกกว้างของอาโอมิเนะ
ขาทั้งสองถูกแยกก้วางอย่างไม่ทันตั้งตัวข้างช้ายคือมุราชากิบาระที่บดขยี้หน้าอกอยู่
ส่วนข้างขวาคืออาโอมิเนะที่ดูดอีกข้างเช่นกัน
"มะ...ไม่ ไม่!
อื้อออ อ๊าาาา!!"
เพียงแค่นั้น
ความร้อนรุ่มก็ถาโถมเข้ามาทันที
แก่นกายเข้ามาลึกอีกขั้นพรางถอนเข้าออกจนสุดความยาว ทำไมถึง
เป็นแบบนี้
ทำไมกัน...
แต่ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว
อยากถูกทำมากก่วานี้อีก มากขึ้น
"ฮ๊า...อ๊ะ"
"คุโรชินน่ารักจังเลย~ คุโรชิน เอาของฉันเข้าไปด้วยได้ใช่ไหม??"
"อ๊ะ..อื่อ..อื้อออ
มันใหญ่...ฮ๊ะ"
แก่นกายร้อนกดเข้ามาพร้อมกับการถอนออกของมิโดริมะ
อาโอมิเนะเห็นอย่างนั้าถึงได้กดเข้าไปอีกคน ช่องทางตึงคับแน่นจนร่างกายสั่นระริก
กระตุกเหมือนกับตุ๊กตาหน้ารถ เพียงแค่ไม่นานสองคนนั้นก็โยกสวนสลับกันทันที
ถูกจับนั่งช้อนหลังของมุราชากิบาระและถูกกระแทกพร้อมๆกันจากอาโอมิเนะ
แทบจะขาดใจด้วยความรู้สึกดี ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เสื้อผ้าหายไปหมดจนเหลือเพียงเนกไท
"อ๊า อ๊า!"
"เป็นของพวกเรานะคุโรชิน"
"ใส่เสื้อเถอะ
มันหนาวนะ"
อาโอมิเนะพูดขึ้นหลังจากที่กล่อมร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าข้างชักโครกมาได้ชักพัก
"ทำไม...พวกคุณถึงทำแบบนี้
พวกคุณใจร้าย เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้วครับ"
"อะ...มะ
ไม่นะคุโรชิน อย่าเกลียดฉันนะ~"
เพียงแค่พูดคำนั้นออกมา
ต่อมน้ำตาของชายหนุ่มร่างสูงก็ไหลพรากทันที
พร้อมๆกับอีกสองคนนั้นที่โวยวายกันใหญ่
"ก็เพราะพวกคุณ...ผมถึงเสียบริสุทธิ์"
คุโรโกะนั่งปาดน้ำตาอย่างคนสิ้นหวัง
ร้องไห้สะอื้นอย่างน่าสงสาร
"เท็ตสึ...ขอโทษ"
"คุโรโกะ"
"เพราะงั้น...พวกคุณต้องรับผมเป็นเจ้าสาวนะ"
ใบหน้าแดงก่ำของร่างบางกระแทกตาทั้งสามหนุ่มทันที
สะ...ใสชื่อ น่ารัก...
ใบหน้านั้นพุดออกมาอย่างจริงจังพร้อมกับดึงเสื้อผ้าเข้ามาใกล้ตนเพื่อที่จะสวมใส่
"ดะ ได้สิ
ฉันจะรับผิดชอบคุโรโกะ"
"ฉันด้วยคุโรชิน"
"เราจะไม่ทิ้งนายไป...เพราะงั้น
จนก่วาจะมีลูก รับรถไฟขบวนนี้ของฉันเข้าอุโมงนะ?"
อะ...เอ๋???
"อื้ออออ...อ๊ะ
ไม่นะ อ๊า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น