พุยพุย

วันอาทิตย์ที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2560

คนอกหัก 4 [END]

"อื้อ... อื้ออ!"

สวบ สวบ

ท่อนกายที่แข็งทื่อนั้นกระเเทกเข้าออกขณะที่มือกำลังรวบสะโพกของผมแน่น ชายหนุ่มตัวใหญ่ตรงหน้าตวัดลิ้นซอนไซเข้ามาภายในปาก แฝดคนพี่นั้นรวบเอวของผมแน่นกระทั้นเข้าออกอย่างนุ่มนวล ขณะที่แฝดคนน้องกำลังสาละวนกับการเล่นหน้าอกของผมอยู่ ลมหายใจของเราสามคนดังก้องไปทั่วท้อง สมองผมมึนเมาไปหมด

"อ๊าา... อึก พะ พี่สิบ รู้สึกดีจัง"

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ทำหน้าเข้มคนนั้น ผู้ชายตรงหน้าขมวดคิ้วแน่นกัดฟันกระแทกท่อนร้อนเข้ามาภายในช่องทางลึก แรงกระแทกนั้นทำให้ร่างกายสั่นคลอนไปหมด ก่อนที่อีกฝ่ายจะปลดปล่อยเข้ามาภายในสะโพกจนฉุ่มแฉะไปหมด

"เด็กดี"

จมูกคมไล้ไปตามแก้มของผมช้าๆ ก่อนที่ร่างกายจะถูกกระซากออกจากร่างของคนตรงหน้า แฝดคนน้องนั้นดึงผมออกมาจนส่สนที่เชื่อมต่อกันส่งเสียงน่าอาย ผมหันไปมองค้อนๆ อย่างไม่ชอบใจ




"ขอหน่อยสิ นะ?"

"มะ... อื้อออ!?"

ทั้งๆที่ปฏิเสธออกไปแล้วแท้ๆ... แต่มันก็ยังสอดอวัยวะเพศนั้นเข้ามาจนผมตัวสั่น ตอนนี้ผมถูกจับแขนทั้งสองข้างเอาไว้นั่งพับขาให้อีกฝ่ายสวนกระแทกเข้ามาขณะที่แอ่นอกให้นับสิบเลียไปตามแผ่นอก

"อ๊า ฮี๊... เอาอีก... แรงๆ"

ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลุดพูดความคิดนั้นออกมาได้ยังไง ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนั้นโหมกระหน่ำเข้ามาทันที ความสุขสมทะลักเข้ามาจนสมองเบลอไปหมด ผมกัดฟันกรอดส่ายสะโพกไปมา

"อา... พี่นี่เลือกเก่งจัง เด็กคนนี้... ผมขอด้วยนะ"

"หึ มึงมันแบบนี้ตลอด"

ฝ่ายคนพี่ยกยิ้มขึ้นมาดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น ใช้ลิ้นสอดเข้ามาที่ปากจูบกันราวกับไปตายอดตายอยากที่ไหนมา

"อื้ม... อึก"

พร่วดด
           
คนที่กระทั้นอยู่ด้านหลังนั้นปลดปล่อยเข้ามาในที่สุดจนผมทรุดตัวลงไป ทันใดนั้นเองร่างกายราวกับว่ามันยังไม่พอ ผมเเนบจูบเข้ากับผู้ชายตรงหน้าเลียไปตามขอบปากของอีกฝ่ายอย่างกระหาย

"อีก... ผมต้องการอีก ทำอีก"

"ปลาย..."

เสียงทุ้มนั้นครางชื่อผมออกมา ไม่นานนักคนตัวใหญ่ก็ทึ้งผมราวกับแร้งที่กำลังกินเนื้อของเหยื่อ ผมโอบกอดผู้ชายสองคนนี้อย่างไร้สติ ส่งเสียงครางออกมาราวกับผู้หญิง มันทำให้รู้สึกดี... รู้สึกดีจนจะตายได้เลย







"รักนะ... รักนะปลายฟ้า"

"คะ ครับ... อึก ผมก็รักเหมือนกัน"

หน้าท้องที่ถูกลูบเบาๆนั้นกระตุกเกร็งขึ้นมา ผู้ชายทั้งสองคนนั้นนอนขนาบข้างผมอยู่มือใหญ่เกาะเกี่ยวมาที่นิ้วของผมไปมาขณะที่กำลังกระแทกส่วนร้อนทั้งสองนั้นสลับกัน ตั้งแต่... เมื่อไหร่กัน ที่ยอมให้รุกรานเข้ามาถึงขนาดนี้ แต่... ถึงอย่างนั้นกลับรู้สึกอิ่มเอมจนแทบจะหยุดร้องไห้ไม่ไหว

"ฮึก... ผมก็รักครับ รัก..."


ผมโผกอดคนตรงหน้า ปล่อยให้น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมา รู้สึก... เหมือนถูกเติมแต็ม จะไม่ได้เหงาคนเดียวอีกแล้ว...

1 ความคิดเห็น: