พุยพุย

วันเสาร์ที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2560

ครอบครัว 5 [Midorima And Momoi And Nash X Kuroko]

"อ๊ะ อ๊า อ๊า!! เจ็บ ผมเจ็บนะ!"

เสียงของความเจ็บปวดนั้นดังขึ้นมาถายในห้องที่แน่นหนา คุโรโกะร้องไห้สะอึ้นพลักหน้าท้องของอีกฝ่ายให้ห่างออกไปขณะที่ชายร่างสูงที่คล่อมทับลงมานั้นกำลังขยับเข้าออก ความเป็นชายแข็งขึนสอดใส่เข้าไปภายในช่องทางลับจนเจ็บ ราวกับร่างกายจะฉีกขาดออกเป็นสองส่วน คสามรู้สึกปวดร้าวนั้นแล่นมาจนถึงไขสันหลัง มือเล็กๆจิกลงกับแผ่นหลังแกร่งของอีกฝ่ายจะเลือดซึบออกมา แนชไม่สนใจบาดแผลของตนกระแทกกระทั้นเข้าไปภายในโพรงรักแคบๆนั้นหลายต่อหลายครั้ง

"อา... เด็กดี อดทนไว้ เดี๋ยวก็ดีเอง"

ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาดึงมือของอีกฝ่ายขึ้นมาพรมจูบไปตามใบหน้าสวยหวานที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ร่างสูงคร่อมทับ ขยับบั้นเอวเนิบๆ เสียงสวบสาบดังขึ้นก้องหู เสียงเนื้อกนะทบเนื้อนั้นดังขึ้นมาเบาๆ

"ไม่ ฮึก... ทำไม ทำกับผมแบบนี้... ทำไม"

คุโรโกะซุกใบหน้าเข้ากับอกของอีกฝ่ายริมฝีปากสั่นเครือพึมพำออกมาอย่างตัดพ้อ จากความรู้สึกปวดที่ปากทางกลับกลายมาเป็นร้อนรุ่มเมื่อท่อนกายขยับเข้าออกช้าๆ อ้อมแขนแกร่งโอบกอดเขาแน่นฝังหน้าลงกับซอกคอพร้อมทั้งกัดจนเลือดทะลัก ความรู้สึกซาแล่นวาบ ดวงตาสีฟ้าเหม่อลอย พร่าเลือนด้วยความสุขสม

"อ๊ะ อ๊ะ... อา อึก..."

"รู้สึกดีแล้วสินะ? ไม่เจ็บแล้วใช่มั้บ?"

เสียงทุ้มนั้นเอ่ยถามขึ้นมา กดสะโพกเข้ามาลึกจนจุกที่หน้าท้องมือใหญ่ลูบไปตามร่างกายอ่อนนุ่มผ่านเนื้อผ้าเบาๆความหลงใหลนั้นไม่อาจหักห้ามใจให้เข้าจู่โจมได้ ชายร่างสูงขมวดคิ้วแน่นเมื่อช่องทางตอดตุบๆจนทนไม่ไหว ลมหายใจอุ่นกระซิบ

"พี่จะเสร็จแล้ว..."

"อ๊ะ... อื้อออ!"

เล็บมือนั้นจิกลงกับแผ่นหลังเมื่อท่อนกายนั้นปลดปล่อยน้ำรักออกมาจนฉุ่มไปทั่วทั้งผนังใบหน้าหวานนั้นซุกช่อนเอาไว้กับแผงอกแกร่ง สะอึ้นออกมาเมื่อภายในท้องส่งเสียงคร่ำครวญ

"แฮ่ก... ฮ๊ะ มัน... มัน รู้สึกดี"

เสียงหวานเอ่ยพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาคนตรงหน้าเบิกตากว้าง ถอนอวัยวะเพศออกมาจากช่องทางรัก ก่อนที่จะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาในอ้อมแขน

"วิปริต วิปริตเกินไปแล้ว... พวกแกมันปีศาจ!!"

เสียงกร่นด่าของหญิงสาวนั้นดังขึ้นมา เธอทนมองภาพที่พี่ชายข่มขืนน้องชายตัวเองจนเสร็จ ร่างกายเธอสั่นเทิ้มอย่างโกรธแค้น

"ใช่... เราเป็นปีศาจ และ ปีศาจอย่างพวกฉันนี่แหละที่จะกินเธอ"

แนชหัวเราะออกมาเมื่อหญิงสาวนั้นกรีดร้องออกมาลั่นห้อง ร่างสูงพรมจูบลงกับหน้าผากมนนั้นเบาๆ อมยิ้มออกมา ในที่สุด... ก็ทำได้สักที










ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น