“เถอะน่า
เท็ตจัง แค่เอาช้างน้อยเข้าไปในอุโมงเฉยๆ น่าสนุกออก”
ทาคาโอะยิ้มร่าพร้อมกับมือที่เลื่อนลงไปบีบเค้นจุดอ่อนไหวของผู้ชายที่ห่อเหี่ยวด้วยความกลัว
“หยุดเลยทั้งสองคน! เราเป็นพี่น้องกันนะ!”
เสียงใสที่สั่นไหวแหวขึ้นอย่างอดกลั้น
แม้ความกลัวจะไต่เต้ามาถึงจุดสูงสุดแต่ก็ยังข่มไว้ได้ ตะคอกใส่น้องชายอย่างโมโห
“แล้วไง?”
“อื่ก”
เหมือนไฟฟ้าแล่นผ่านไขสันหลังเมื่อได้ยินคำตอบพร้อมกับปลายเล็บที่จิกลงมาตรงส่วนหัวของแก่นกาย
“อยู่เฉยๆซะ
ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
อัตสึชืที่เขาคิดว่าน่าจะปกติที่สุดกลับบอกเขาแบบนั้น
ทั้งสีหน้าและแววตาของทั้งสองคนทำแบบที่พูดแน่นอนถ้าเขาไม่ทำตามที่พูดออกมา
“ที่เตียงดีไหม?”
“หรือที่ห้องน้ำดี?”
ทำไมต้องมาถามเขาแบบนั้น…จะข่มขืนกันแท้ๆยังต้องให้เขาเลือกสะถานที่อีกงั้นเหรอ
โหดร้ายเกินไปแล้ว
“ตอบสิ”
“หะ
ห้องน้ำ”
ทำๆไป
แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แค่ครั้งนี้ จะไม่อยู่แล้ว
ยังไงซะเขาก็เชื่อว่าสองคนนี้ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกถึงแม้ว่าจะรู้ว่าบนโลกนี้มีความรักแบบผู้ชายอยู่แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับเขา
“ไม่ดีก่วา
ห้องนอนนั่นแหละ เดี๋ยวเท็ตจังจะไม่สบายเอา”
ก็แล้วจะมาถามทำไม!!?
ในเมื่อพวกนายไม่ได้สนใจกับคำตอบของฉันแบบนี้!
“อื่ก!”
ลมหายใจแหบพร่าชิดเข้ามาใกล้พร้อมกับจมูกโด่งของทาคาโอะซุกไชร์ลงบนซอกคออยากจะหลบหน้าหนีแต่กลับปะทะเข้ากับสายตาของอัตสึชิอีกคน
“อัตสึชิ…ฮื่ก”
ช่วยห้ามทาคาโอะทีเถอะ
ร่างเล็กเอื้อมมือไปยึดต้นแขนกำยำนั่นไว้ขณะที่ถูกทาคาโอะโลมเลียไปมาจนได้ยินเสียงเปียกแฉะก้องใบหู
“เท็ตจังสนใจของอัตจังเหรอ? ดูสิ
ตรงนี้ของอัตจังใหญ่ขึ้นมาแล้วนะ”
“เอ๊ะ… ไม่!!!”
เพี๊ยะ!!
แต่ก่อนที่ทาคาโอะจะจับมือของเขาไม่สำผัสส่วนแข็งขึนที่ไร้อาทรคุโรโกะเผลอฟาดมือลงไปบนใบหน้าของทาคาโอะจนหน้าหัน
การกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาถึงกับน้ำตาร่วงเผาะ
“ขะ
ขอโทษ”
เพี๊ยะ!!!
“อ๊าาา!!!?”
แต่ก่อนที่ร่างเล็กจะไปประคองใบหน้าของทาคาโอะฝ่ามือหนาของอัตสึชิก็ฟาดลงมาบนบั้นท้ายของเขาอย่างแรงจนทรุดลงกับพึ้น
ความเจ็บแล่นปราดไปทั่วร่างจนทำให้เขาสะอื้นฮักเหมือนเด็กทารกไม่มีผิด
“เห
ชอบให้ลงโทษแบบนี้เองหรอกเหรอ?”
“ไม่นะ
ไม่! อื้ออออ”
ริมฝีปากหนาประกบจูบลงมาบนปากของเขาด้วยความดุดันจนตาพร่ามัวทั้งเจ็บใจและเจ็บไปทั่วทั้งร่าง
ร่างกายที่อ่อนเปรี้ยถูกยกขึ้นไปนั่งตักอัตสึชิด้วยท่าที่หันหลังให้ส่วนทาคาโอะก็เคลื่อนมาอยู่ตรงกลางหว่างขาพอดีทำให้หมดทางหนีโดยสิ้นเชิง
สายน้ำเปียกชึ้นไปทั่วทั้งร่างถูกมือของอัตสึชิลูบไล้อย่างหยาบโลนโดยมีฟองสะบู่เป็นคลื่นนำ
ก้นสีขาวสำผัสถึงความเจ็บได้อย่างชัดเจนเมื่อถูกน้ำไหลผ่าน
“อื่ก
เจ็บ ฮือ”
“เท็ตจางง
ไม่เอาสิ ไม่ร้องนะ ไหนลองพูดจาเพราะๆสิ ถ้าพูดน่ารักๆจะทำเบาลง นะ?”
ร่างเล็กที่อยู่ตรงกลางระหว่างชายสองคนขบริมฝีปากอย่างอับอายเมื่อถูกให้พูดคำพูดน่าอายแบบนั้น
นิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้ามาตรงช่องทางอย่างรวดเร็วและไร้ความเจ็บทำให้เขาอดที่จะแปลกใจไม่ได้
“เท็ตจังเองก็อยากให้ทำใช่ไหมล่า? ดูสิ ดูดเข้าไปง่ายมากเลยนะ”
“มะ
ไม่ใช่”
แม้เขาจะปฏิเสธแต่ร่างกายของบุรุษนั้นไม่โป้ปดเมื่อแท่นกลางกายของเขาที่เหี่ยวหย่นนั้นกลับแข็งขึงขึ้นมาจนแนบชิดกับหน้าท้อง
เขาดิ้นออกจากตักของอัตสึชิด้วยความโกรธแต่กลับไม่สามารถหลุดพ้นออกมาจากเงื้อมือของน้องชายได้
เสียงแฉะซึ้นของร่างกายที่ถูกันไปมาด้วยฟองทำให้เขาอายเกินจะทนไหว
“พี่ชาย…แฮ่ก”
เสียงของอัตสึชิสั่นไหวราวกับกำลังอดกลั้น
แก่นกายที่ทั้งร้อนและใหญ่ถูไถตรงช่องลับที่ตอนนี้กำลังถูกปรนเปรอด้วยนิ้วของทาคาโอะอยู่
ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่อาจห้ามเมื่อความเสียวซ่านเข้าครอบงำร่างกาย
ทั้งที่ควรจะขัดขืน…แต่ร่างกายกลับโอนอ่อนต่อสำผัสของผู้เป็นน้องชายได้ง่ายๆ
แถมยังมีอารมณ์ร่วมอีก
“ฮ้าาา
อุ อื้อ”
ลิ้นอวบหนาของคนที่อยู่ด้านหลังซอนไชไปทั่วเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มอ่อนแรงและไม่ขัดขึนใดๆ
ถูกซำละล้างสะบู่ออกจากร่างกายก่อนจะโดนอุ้มออกมาจากห้องน้ำของตัวเองทั้งๆที่มีนิ้วค้างอยู่ตรงนั้น
“อ๋าา! ดูสิอัตจัง! เท็ตจังเชื่อฟังสุดๆไปเลย”
“อื้อ
น่าเอาสุดๆไปเลยเนอะ”
ร่างบางหอบแฮ่กเมื่อถูกวางลงโดยที่สองคนนั้นไม่ลืมที่จะเช็ดตัวให้แห้ง
ขาทั้งสองถูกจับถ่างอย่างกับกำลังโอ้อวดอยู่สายตาแหลมคมทิ่มแทงลงมาที่ช่องทางด้านหลังที่สั่นระริกอยู่
“เอา
ของ ใคร ก่อน ดีน้า?”
“ทาจัง
ขอฉันก่อนไม่ได้เหรอ?”
อัตสึชิพูดแบบนั้นก่อนจะสาวท่อนแกร่งของตัวเองเล่นพรางมองมาที่ตัวของคุโรโกะที่นอนอ่อนแรงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ปิดบัง
เสียสติไปกันหมดแล้ว
“อื้อ
งั้น เบาๆนะ ของอัตจังนะใหญ่”
“อื่ก…”
“หวา
อุ่นสุดๆเลย รัดแน่นสุดๆเลยละพี่ชาย”
ทันทีที่ส่งแก่นกายเข้ามาตรงทางรักเขาแทบจะหลั่งน้ำตาเพราะความรู้สึกดี
คุโรโกะส่ายหน้าปฏิเสธอย่างอ่อนแรงทนไม่ไหวที่จะต้องมองภาพที่โหดร้ายแบบนี้
ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่น่าจะกลับมาที่นี่ เขาน่าจะหายตัวไปซะ
เฮื่อก!
“อย่าทำหน้าแบบนั้นนะเท็ตจัง”
อย่างกับถูกล่วงรู้ได้ถึงความคิดของเขาทาคาโอะที่นั่งมองอยู่ข้างๆขณะที่เขาถูกข่มขืนจากน้องชายคนเล็กอยู่นั้นพูดขึ้นมา
แรงกระทั้นมหาศาลจากอัตสึชิทำให้เขาเกร็งแน่น เพราะอะไรถึงทำแบบนี้ เพราะอะไร
“อ๊า
อ๊ะ อุก”
“เป็นเมียของพวกผมซะ
จะขังพี่ชาย ไม่ให้ใครเห็นทั้งนั้น”
ดังกับได้คำตอบ
เมื่อคำพูดอันแสนโหดร้ายเล็ดลอดฝีปากของอัตสึชิ
“เป็นรูก้นที่ดีจังเล้ย
นี่แนะ! เอาเข้าไปลึกๆ
แล้วก็ดึงออกมา!”
“อ๊างง
อ๊า!!”
เป็นดั่งที่อัตสึชิพูดเมื่อถูกขยับไปมาอย่างรุนแรงสติก็แทบจะหนีหาย
รู้สึกได้แต่ความรู้สึกดีที่โดนกระทำแบบนี้ ร่างกายเรา มันเป็นอะไรไปแล้ว!?
“ใช่ๆ
เสียงแบบนี้แหละพี่ชาย!
ร้องดังขึ้นอีก ร้องจนให้พ่อกับแม่รู้เลยนะ!”
“อุก! ไม่…ฮื่ก ขอร้องละ ฮื่ก
อย่าให้พ่อกับแม่รู้นะ ขอร้องละ”
“งั้น…ต้องทำตามที่พวกผมสั่งนะเท็ตจัง”
เขาพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อทาคาโอะเสนอข้อต่อรองมาให้
แค่พ่อกับแม่เท่านั้น ที่จะบอกให้รู้ไม่ได้ ถึงการกระทำของพวกเขา จะให้รู้ไม่ได้
“ฮะ
ฮะ ดีจัง งั้นเรียกอัตจังสิ อัตจัง นะ ครางเรียกน่ารักๆสิว่า ‘อัตจังจ๋า แตกในใส่เท็ตจังที
เท็ตจังอยากได้ของอัตจัง’ หรือ
ไม่ก็ ‘น้องชายที่น่ารัก ช่วยทำให้พี่ชายร่านๆคนนี้แปดเปื้อนที’ ไม่ยากเลยใช่ไหมละ?”
“ฮือออ
ทำไม ทำไมคำพูดแบบนั้น อ๊ะ!?”
แม้จะร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งก็ไม่ใครสนใจ
ทั้งยังถูกสอดแทรกเข้ามาลึกก่วาเดิมอีกจนรู้สึกคับแน่นไปทั่วท้อง
“ฮื่ก
อัตจังจ๋า…อ๊ะ
ตะ แตกใส่ข้างในของเท็ตจังที อยากได้ อยากได้ของอัตจัง”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่โอนอ่อนตามไปกับอารมณ์ที่ถูกซักนำแขนเล็กๆโอบกอดรอบคอของน้องชายคนเล็กอย่างกับต้องการมากก่วานี้
ความมีสติขาดผึงอย่างกลับถูกปลดทิ้ง
ร่างกายตอบสนองมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเมื่อพูดคำน่าอายออกมา
ส่วนอัตสึชิก็ทนไม่ไหวจนโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงจนเสร็จใน
รู้สึกได้ถึงท้องของตัวเองนูนขึ้นมาเล็กน้อยเหมือนกับกำลังท้องอยู่ยังไงอย่างงั้น
“ดีมาก! แบบนี้สิ จะได้เอ็นดูให้สุด
เน้อ”
คุโรโกะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
กลับไปไม่ได้แล้ว…ราวกับตุ๊กตาที่ถูกตัวเชือกชักนำให้ขาด
แขนแกร่งของทาคาโอะโอบกอดอย่างรักใคร่ด้วยสีหน้าเปรมปริติ
สติเลือนลางด้วยความเหนื่อยล้าอย่างที่สุด ที่รับรู้ได้มีเพียงอย่างเดียว…..คือถูกข่มขืนจากน้องชายสายเลือดเดียวกันทั้งที่เป็นผู้ชาย….. และ นรกนี้จะไม่มีทางจบลง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น