เติมเต็ม (3) (Kagami X Kuroko)

"คุโรโกะ.."

"เอ๋? ครับ?"

ร่างเล็กหันกลับไปมองคนด้านหลังด้วยสายตางงงวย เขานั่งตักอีกคนชึ่งก็คือทาคาโอะที่กกกอดเขาไว้จากด้านหลัง โดยนอนเหยียดอยู่บนโซฟาพวกเขากำลังดูทีวีอยู่

"ผมนายยาวขึ้นนะ"

มือใหญ่ลูบไล้เส้นผมสีฟ้าอ่อนนุ่มอย่างเบามือก่อนจะก้มลงไปดมที่ชอกคอของคนที่นั่งตักเขา

ผมสีฟ้ายาวจนถึงบ่าทำให้ใบหน้าที่สวยหวานนั่นดูน่ารักขึ้นไปอีก ขนาดอยู่ด้วยกันมานานแล้วแต่ก็ยังไม่เบื่อที่จะมอง

"จริงด้วยครับ ต้องไปตัดซะแล้ว"

"เห ไม่เห็นจะต้องตัดเลยนี่ แบบนี้ก็ดีแล้ว นะ?"

"เอางั้นเหรอครับ?"

"ใช่แล้วละ"

"แต่จะว่าไป..ไม่ใช่แค่ผมที่ยาวขึ้นนะ ตอนนี้ก็5เดือนแล้วด้วย ใหญ่ขึ้นจริงๆ"

มือลูบวนไปที่หน้าท้องของคุโรโกะอย่างยินดี ดีจังน้า คุณพ่อของเด็กที่อยู่ในท้องเนี่ย..หายไปไหนของมันกันนะ

"หน้าอกก็ใหญ่ขึ้น"

"เอ๋..? ใหญ่เหรอครับ"

ตัดฉับตรงนี้ มันไม่เหมาะกับเด็กใสๆ ฮ่าๆๆๆ

"ดูสิ..มีน้ำออกมาด้วย"

มือหนาบีบเค้นเบาๆผ่านเนื้อผ้า ยอดอกสีแดงสดดุนดันออกมาจนเห็นเป็นรูปร่าง ทำให้เจ้าตัวกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว

ชุดลำลองของคุณแม่วัยท้องสีฟ้ายาวถึงเข่าช่างเหมาะสมกับคุโรโกะ ผมยาวประบ่าจนต้องเอากิ๊บกระต่ายน่ารักๆมาติดไว้ เหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที

จุ๊บ

"อื่ก..ทะ ทาคาโอะคุง"

เสียงดังน่าอายเกิดขึ้นภายในห้องนั่งเล่นเมื่อร่างสูงขยับตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงพึ้นพรมพร้อมกับแก้ปมของเชือกสายเดี่ยวที่พาดไหล่ให้ร่วงลงมา

ปากไล้วนดูดดุนส่วนแข็งขืนเบาๆ ลิ้นแตะไปที่ยอดอกสีแดงพรางดูดเม้มราวกับเป็นขนมรสหวาน

ฟุ่บ

เขาเลื่อนเสื้อให้ต่ำลงจนถึงเอว อวดให้เห็นรูปร่างท่อนบนอันแสนยั่วยวนสายตา ผิวสีขาวกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา

หน้าอกที่เคยแบนเหมือนผู้ชายปกติกลับนูนขึ้นเล็กน้อย

หยดน้ำสีขุ่นซึมออกมานิดหน่อย ภาพตรงหน้าอย่างกับฝัน เขาไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นแบบนี้

"นี่ไงละ ใหญ่ขึ้นจริงๆด้วย"

มือของทาคาโอะออกแรงเค้นคลืงอีกครั้งนวดเฟ้นไปตามความอ่อนนุ่มนั่น คุโรโกะทำได้แค่เพียงนอนสั่นรับสำผัสอันอุ่นร้อนเข้ามา

"อื้อ..ไม่นะ มันรู้สึกแปลกๆไป"

พยายามยกมือปิดเสียงที่เล็ดลอดออกมาแต่กลับถูกปฏิเสธด้วยมือของอีกคน

"รังเกียจไหม? ไม่ชอบเหรอ?"

ถาม..แบบนั้นมัน

"เอ่อ..ชะ ชอบ"

ใบหน้าแดงขึ้นจนลามไปถึงหูทำให้ทาคาโอะเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"น่ารักจัง"

เขาจูบลงบนหน้าผากของร่างเล็กเบาๆอย่างรักใคร่ อยากจะทำมากก่วานี้อีก...แต่คุโรโกะคงไม่ยอม เพราะในใจของคนตัวเล็กมีใครคนนั้นอยู่แล้ว

"ทำอะไรของนายทาคาโอะ"

"อ้าว ชินจัง กลับมาแล้วเหรอ?"

เสียงทักดังขึ้นเมื่อเขาผูกเชือกให้ร่างเล็กเสร็จ ชายหนุ่มสวมแว่นเดินเข้ามาพรางก้มลงหอมแก้มของคุโรโกะเบาๆ

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ"

"อืม"

…………………………………………………………………………………….

หลังจากที่ทั้งสามได้ทานข้าวเสร็จก็พากันเตรียมจะเข้านอนอย่างเดียว เพราะคุโรโกะต้องพักผ่อนให้มากๆ จะได้มีสุขภาพที่ดี

"คือว่านะ เมื่อวันก่อนฉันไปเจอสวนสาธารณะที่หนึ่งละ อากาศดีสุดๆ พรุ่งนี้ ไปเดินเล่ยกันไหม?"

คนที่นอนอยู่ริมสุดอย่างทาคาโอะพูดเปิดประเด็นขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกสองคนยังไม่นอน

"ก็ดี"

"ไปได้เหรอครับ?"

คุโรโกะถามมิโดริมะที่กำลังง่วนกับการอ่านคู่มือดูแลคุณแม่ตั้งท้องอยู่ พวกเขานอนด้วยกันมาตั้งแต่วันแรกที่คุโรโกะได้มาอยู่ด้วย เพราะเวลากลางดึกจะได้ดูแลร่างเล็กเพราะอาการของคนท้องดูเอาแน่เอานอนไม่ได้ เตียงถูกขายทิ้งแล้วชื้อหลังใหม่ที่ใหญ่พอนอนได้ถึง4คนมาด้วย แถมเตียงยังนุ่มเหมาะสำหรับคนท้องด้วย

"ได้สิ วันๆเอาแต่อยู่ในนี้คงเครียดน่าดู"

มือหนาลูบหัวของคุโรโกะเบาๆอย่างรักใคร่

คุโรโกะรู้สึกขอบคุณพวกเขาที่คอยดูแลเอาใจใส่เขาดีขนาดนี้ ถ้าไม่มีพวกเขา เขาคงไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ เขาดรอปเรียนที่มหาลัยไว้หนึ่งปีตามคำแนะนำของพ่อมิโดริมะ ก็ถ้าเอาท้องป่องๆไปเรียนแบบนี้ เพื่อนๆที่มหาลัยคงได้แตกตื่นกันแน่ๆ

ส่วนเรื่องที่จะบอกคุณพ่อกับคุณแม่...จะว่ายังไงดีละ พวกเขารับได้จนน่าตกใจ บอกว่าคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้ เพราะยังไงก็รู้ว่าลูกชายชอบผู้ชายอยู่แล้ว เรื่องสืบทอดเลยคิดหนักอยู่ไม่น้อยแต่คุโรโกะกลับท้องได้แบบนี้ ก็ดีแล้ว ไม่ต้องห่วงเรื่องอะไร ค่าใช้จ่ายพ่อแม่ก็ส่งมาให้ตลอด ส่วนเรื่องมาหา จะว่ายังไงดีละ อายุก็ปูนนั้นแล้วยังจะสวีทหวานแหววแล้วพากันไปฮันนีมูนอยู่ตลอด ตอนนี้คงจะอยู่แถบยุโรปนู้นแนะ

 ยังหาคนนั้นไม่เจอเลย แย่จังแบบนี้ ทั้งๆที่คิดว่าจะทำแค่คืนเดียวจบแต่ว่านี่มัน..ดันมามีลูกซะได้

เขาคนนั้นคงจะลืมเขาไปแล้วละมั้งนะ จำหน้าก็ไม่ได้เพราะเมาซะด้วยสิ แต่ที่ยังตราตรึงเขาไว้คงจะเป็นสายตาเหมือนสัตว์นั่นละมั้ง

เช้าวันใหม่มาเยือนอีกครั้งหลังจากที่คิดไปคิดมาจนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวแค่ตอนที่ถูกมือใหญ่ลูบหัวไปมาทำให้รู้สึกดีจนหลับไป

วันนี้มิโดริมะก็ยังไปเรียนเหมือนเคย ส่วนทาคาโอะไม่ได้ไปเพราะวันนี้ไม่มีคาบเรียน แล้วก็กำลังง่วนกับการจัดอาหารลงตะกร้าเพราะเมื่อวานตกลงกันแล้วว่าจะพาเขาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ

วันนี้เขาถูกบังคับให้ใส่ชุดคลุมท้องสีขาวแขนยาว

กระโปงก็ยาวถึงเข่ามีดอกไม้เล็กๆติดอยู่หลากหลายสี มีเสื้อกักลายลูกไม้น่ารักๆสีฟ้าสวมทับอีกชั้น กับหมวกปานามาสไตล์อัคคาโดสีฟ้ากับโบว์สีขาวลายจุดสีดำ

"ถูกให้ใส่ชุดน่าอายแบบนี้มัน"

คุโรโกะก้มหน้างุดเอามือปิดหูที่แดงของตัวเองพรางซ่อนใบหน้าอันเขินอายไว้ ทำไมต้องให้เขาใส่แบบนี้ด้วย

"น่ารักออก ดูสิ น่ารักมากๆเลยนะ มั่นใจในตัวเองหน่อย"

ทาคาโอะยิ้มปลอบพรางดึงร่างเล็กให้ยืนขึ้นพาไปส่องกระจกที่อยู่ใกล้ๆนั่นก่อนจะเอาลิปสติกมันวาวมาทาที่ริมฝีปากให้

"จะได้ไม่แห้งนะ"

เขาพูดก่อนจะเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปของร่างเล็กรัวๆ

แล้วก็กดส่งให้คู่หูของเขาอย่างสะใจ ดูซะชินจัง ความน่ารักของคุโรโกะนะ

"แต่ว่า.."

"เอาน่า..เร็วๆเข้า"

ก่อนที่คุโรโกะจะได้แย้งทันทาคาโอะก็คว้ามือของร่างเล็กลากออกไปก่อนแล้ว แบบนี้มัน แย่แล้วแน่ๆ แย่ที่สุด

"ทะ ทาคาโอะคุง..."

"หือ? มีอะไรเหรอ?"

เสียงอ่อยๆของร่างเล็กดังขึ้นหลังจากที่พวกเขาพากันนั่งอยู่ที่สนามหญ้าได้ชักพัก

"คือว่า..ผมรู้สึกแปลกๆ...เหมือนมีคนกำลังมองอยู่"

"ก็ใช่นะสิ เพราะคุโรโกะน่ารักขนาดนี้นี่น่า"

ไม่อยากจะบอกเลนว่าสายตาทุกคู่ของคนที่อยู่รอบข้างหันมาให้ความสนใจกับร่างเล็กคนนี้ที่นั่งแหมะแกะส้มกินอยู่ตรงนี้

แหม..ใครกันละที่จะไม่มอง น่ารักขนาดนี้ ผมตรงหน้าเริ่มยาวขึ้นจนเข้าต้องชื้อกิ๊บมาหลายๆแบบเพื่อติดใส่ให้เดี๋ยวผมจะตกลงมาบดบังหน้าตาหมด

หน้าตาน่ารักๆแบบนี้แสดงให้คนอื่นเห็นหมดก็ได้ แต่คนที่ได้เห็นสีหน้าที่ยิ้มแบบน่ารักๆคงไม่พ้นที่จะเป็นเขากับอีกคน

"ผมอยากกลับบ้าน"

คุโรโกะว่าพรางจับชายเสื้อของทาคาโอะกระตุกแรงๆจนเขาต้องหันไปมองขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการปอกแอปเปิ้ลใส่จานให้ร่างเล็กกิน

"ไม่เอาสิ นี่เรามาผ่อนคลายกันไม่ใช่เหรอ?"

"ทาคาโอะคุงบ้า"

น่ารักซะมัด!

น่ารักอะไรอย่างนี้

"คาสึนาริ?"

เสียงทุ่มห้าวดังขึ้นเหนือหัวทำให้คุโรโกะที่ก้มหน้าอยู่ร่างกายกระตุกวูบจนทาคาโอะรู้สึกได้

ทำไมมาอยู่ที่นี่

"อ้าว..อาโอมิเนะหรอกเหรอ?"

ทาคาโอะยิ้มรับ

"อืม..มานั่งทำอะไรตรงนี้? แล้วมิโดริมะละ?"

ปากก็พร่ำถามถึงอดีตเพื่อนร่วมทีมแต่สายตากลับจับจ้องไปที่ใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นอย่างวิเคราะห์

"เท็ตสึ?"

น้ำเสียงของเขาสั่นพร่าเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ตรงคอ

ใช่เท็ตสึรึเปล่านะ แต่ผมยาวแบบนี้มัน..แถมยัง

"ทำไมแต่งตัวแบบนี้ละ?"

"..."

คุโรโกะไม่ตอบได้แต่กัดริมฝีปากแน่นจนทาคาโอะกลัวว่าเลือดจะออกมาจากปากเล็กๆนั่น

จำได้งั้นเหรอ อาโอมิเนะจำคุโรโกะได้

"นี่..ทำไมไม่ตอบ"

ทำไมถึงเมินกันแบบนี้

"เอ่อ..ไม่ทราบว่าเท็ตสึคือใครเหรอค่ะ?"

เสียงหวานเอียงคอพรางมองไปที่อาโอมิเนะอย่างจงใจว่าตนนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนพูด ทาคาโอะที่กำลังจะอ้าปากปรามให้อาโอมิเนะหยุดถึงกับค้างเมื่อเสียงหวานๆนั่นเล็ดลอดออกมาจากปากของคุโรโกะ

"พูดอะไรของนาย..เท็ตสึ"

คิ้วขมวดเป็นปมเหมือนกับสับสนอยู่ในที

อะไรกัน..ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

"คือว่า อาโอมิเนะ นี่ คนนี้นะเป็นญาติฉันเองชื่อชิโระจังนะ"

ทาคาโอะที่ทนเห็นบรรยากาศอืดอัดไม่ไหวเลยพูดขึ้นบ้าง

"แต่นี่มันเท็ตสึ ฉันคบกับหมอนี่มาตั้งแต่ มอ ต้น จนถึง มอ ปลายทำไมฉันจะจำคนรักของฉันไม่ได้"

คนรักงั้นเหรอ?

"ทั้งๆที่ทิ้งผมไปก่อนแท้ๆ"

คุโรโกะพึมพำอยู่คนเดียวแน่นอนว่ามีแต่ทาคาโอะที่ได้ยินชัดเจน

"แหม..พูดอะไรน่าขำชะมัด ฮ่าๆ ผู้ชายจะท้องได้ยังไงกันนะอาโอมิเนะคุง"

แต่เขาท้องได้ทั้งๆที่เป็นผู้ชาย..คุโรโกะแย้งในใจ

ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดเพื่อช่วยทำให้อาโอมิเนะคุงสับสนแต่พอได้มาฟังแบบนี้รู้สึกเหมือนตัวเองมันผิดปกติอะไรซักอย่าง

“นั่นสินะ โทษที ที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ งั้นฉันไปก่อนนะ แค่แวะมาทักทาย”

“จริงสิ อาโอมิเนะ แล้วคุโรโกะละ เลิกกันไปแล้วสินะ”

แต่ก่อนที่อาโอมิเนะจะเดินออกไป เสียงของทาคาโอะที่แฝงความสนุกไว้ก็ถามขึ้นมาทันทีทำให้ร่างสูงชะงักอยู่ที่เดิม

“มันไม่เกี่ยวกับนาย”

น้ำเสียงที่ส่งมามันดูเหมือนขุ่นเคืองเอามากๆ จนร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้แต่เงียบฟัง แม้จะไม่อยากฟังก็ตาม

“แล้ว ยังรักคุโรโกะอยู่ใช่ไหม?”

“ทาคาโอะคุง…”

เรื่องแบบนั้นไม่เห็นจะต้องถาม กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ บังคับให้คนที่เขาไม่ชอบผมพูดแบบนั้นมัน ผมไม่อยากฟัง มือเล็กๆคว้าซายเสื้อทาคาโอะไว้แน่นจนอาโอมิเนะขมวดคิ้วมองแปลกๆ

“ถึงฉันอยากจะขอโทษ แต่เท็ตสึก็คงไม่ให้อภัยฉันหรอก ไปนะ”

“เห…”

ทาคาโอะกระตุกยิ้มมุมปากหลังจากที่อีกคนกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป

เพี๊ยะ!

“อ่ะ เจ็บ”

เสียงวาดฝ่ามือลงใบหน้าของทาคาโอะดังขึ้นเมื่อเขาหันมามองอีกฝ่าย เขาถึงกับอึงไม่คิดว่าคุโรโกะจะทำแบบนี้ มือใหญ่กุมแก้มเบาๆ เขาไม่ได้เจ็บถึงขนาดนั้น คุโรโกะไม่ได้ใส่แรงตบมามากขนาดนั้น แต่เหมือนตรงในอกมันกลับเจ็บแปร๊บเมื่อเห็นสีหน้าจะร้องไห้ของอีกฝ่าย

“แย่ที่สุด…”

ทาคาโอะคุง คุณมันแย่

“เฮ้ เดี๋ยวจะไปไหน?”

ยังไม่ทันที่จะได้ห้ามอะไรคุโรโกะก็ลุกพร่วดวิ่งออกไปขณะที่ต้องโตแบบนั้น

ยังดีที่คนแทบจะไม่มีเลย ไม่งั้นได้เป็นจุดสนใจแน่ๆแบบนี้

“แย่แล้ว คุโรโกะฉันขอโทษ”

“ฮื่ก…”

มันไม่ใช่ความจริงที่เขาจะมาพูดแบบนั้นหลังจากที่พูดคำร้ายกาจใส่เขา อาโอมิเนะคุงคนบ้า บ้าที่สุด ทั้งทาคาโอะคุงด้วย

ตุ่บ

“อูยย ขอโทษฮะ!”

คุโรโกะที่วิ่งไปไม่มองทางเดินชนกับบุคคนที่เดินสวนมาพอดีทำให้เขาเซหน่อยๆแต่เพราะได้มือใหญ่รับไว้เลยไม่เป็นอะไร

“ขะ ขอโทษ”

เขาพร่ำบอกขณะเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆยังไม่ทันที่จะได้แหงนหน้าขึ้นไปขอบคุณ อีกคนที่โอบเข้าไว้กลับกอดเขาแน่นขึ้น

“หวา น่ารักมากเลย คุโรโกจจิ”

“คิเสะคุง?”

กลุ่มผมสีฟ้าถูกจูบแล้วจูบเล่าเหมือนกลับเอ็นดูพรางฝังใบหน้าคลอเคลียไปตามเส้นผม

“คิก อย่างกับสุนัข”

ไม่รู้ว่าอารมณ์เขาเย็นลงไปตอนไหนแต่พอเห็นคิเสะทำท่าทางแบบนั้นแล้ว เขากลับหัวเราะออกมาอย่างน่ารักจนคนที่กอดเขาไว้ชะงักไปหน้าแดงจนถึงคอ

น่ารักจนจะตายแล้วฮะ

“งั้นเหรอฮะ เจอกับอามิเนจจิมาสินะ”

“ครับ”

หลังจากที่โดนฟัดกลางถนนจนหนำใจคิเสะก็พาร่างเล็กที่อุ้มท้องตั้งห้าเดือนเข้าไปในร้านคาเฟ่แถวๆนั้นแล้วก็เล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง

“ไม่เป็นไรนะฮะ”

คุโรโกะพยักหน้าก่อนจะยิ้มรับ ก็ไม่เป็นไรเท่าไหร่ แต่คงเพราะอุ้มท้องอยู่สภาพอารมณ์เลยอ่อนไหวง่ายๆ เขายังตกใจเลยที่ตบหน้าทาคาโอะไปแบบนั้น

กรี๊ง!

“คุโรโกะ!”

“เอ๊ะ?”

เสียงเปิดประตูของร้านดังขึ้นก่อนที่จะหันไปมองตามเสียงร่างสูงก็โถมร่างกายเข้าใจ กอดแน่นพรางตัวสั่นเหมือนกำลังกลัว

“ขะ ขอโทษ”

เสียงอู้อี้เล็ดลอดออกมาจากปาก ทำให้เขายิ้มอ่อนๆให้ก่อนจะลูบผมไปมา

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่เป็นไร”

“ขอโทษ ขอโทษนะ ฉันมันไม่ดีเอง ขอโทษที่ทำให้รู้สึกแย่ ฉัน ฉันชอบคุโรโกะนะ อย่าวิ่งออกไปแบบนั้น จะตีฉันก็ได้

ตีเท่าไหร่ก็ได้ แต่อย่าวิ่งหนีจากฉันมาแบบนั้น ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอนายอีกแล้ว”

“เอ๊ะ  แย่แล้วฮะ..”

สารภาพรักเหรอ..? แย่แล้ว

“เอ่อ…ทาคาโอะคุงผมไม่ได้โกรธขนาดนั้นครับ ปล่อยเถอะ อึดอัด”

“อ๊ะ ขอโทษ”

พอรู้ตัวอีกทีก็หน้าแดงแจ๋ นี่เขาพูดอะไรออกไป แย่แล้วชินจัง

“อย่าร้องไห้นะ โอ๋ๆ”

มือเล็กๆลูบหวัของทาคาโอะอย่างน่ารัก ทำให้คนทั้งร้านที่มองเคลิ้มไป นางฟ้า

อยากโดนลูบหัวแบบนั้นบ้าง คิเสะคิดในใจอย่างอิจฉา ร้ายกาจมากทาคาโอจจิ

“ได้เวลากลับบ้านกันแล้ว มิโดริมะคุงต้องเป็นห่วงแน่ๆครับ”

คุโรโกะมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะพูดออกมาเบาๆ ทำให้ทั้งสองหน่อพยักหน้าตามไปด้วย

“จริงสิ นี่ก็ใกล้จะได้เวลาทำอาหารเย็นแล้ว คิเสะคุงไปด้วยกันไหมครับ”

“ไปฮะ!”

“เร็วจังนะ”

เสียงของทาคาโอะพูดขึ้นอย่างหน่ายๆ ทำไมจะต้องชวนเจ้าหมอนี่ด้วย ถึงจะขอบคุณทีเป็นมันที่เจอกับคุโรโกะก็เถอะ

กริ๊ง

หลังจากที่เดินออกมาจากประตูชักพัก ดูเหมือนว่าทาคาโอะจะลืมกระเป๋าไว้ในร้านเลยกลับเข้าไปส่วนคิเสะก็ไปห้องน้ำ เหลือแต่เขาคนเดียวที่ยืนอยู่หน้าร้านตอนนี้

ตุ่บ

“โทษที”

ยังไม่พ้นวันชายร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังจะเดินเข้าร้านกลับเดินมาชนร่างเล็กจังๆ ทำให้คุโรโกะตัวเย็นวาบ

“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ”

สายตาแบบนั้น…

“คุโรโกจจิ ไปกันเถอะฮะ”

“อื้อ…”

คิดไปเองละมั้ง

กลิ่นวานิลา…พูดครับงั้นเหรอ เสียงของผู้หญิงคนนั้นมัน เหมือนเสียงของหมอนั่น กลิ่นวานิลา

หรือว่า

ชายร่างสูงผมสีแดงหันควับกลับไปมองอีกครั้งแต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า หัวใจเต้นตึกตักเหมือนตอนนั้น

หมอนั้น…ท้องเหรอ?