วันนี้...เป็นวันวาเลนไทน์
"แฮ่ก..อื่ก"
'รุ่นพี่คุโรโกะที่น่ารักของพวกผมนะ..เวลาทำหน้าลำบากใจน่ารักมากๆเลยละครับ"
เสียงที่ดังขึ้นภายในหัวทำให้ร่างกายของเขากระตุกสั่นขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนเสื้อในโรงยิม
รู้สึกร้อนไปทั้งตัว
ตรงกลางของตรงนั้นสั่นกระตุกใหญ่เลย
ทรมาน
ไม่เคยคิดเลยว่าจะโดนรุ่นน้องที่รู้จักทำแบบนี้ใส่
ให้กินยาแปลกๆที่มีรสเหมือนช็อคโกแลตแถมยังโดนนิ้วซำแหลกเข้ามาในช่องทางที่ปิดสนิทเพื่อใส่ของเล่นรูปร่างแปลกๆนั่นอีก
ส่วนรีโมตก็อยู่กับเจ้าตัว ควบคุมอยู่ตลอดทั้งวัน
"คุโรโกะ..สีหน้าแปลกๆนะเป็นอะไรไป?"
น้ำเสียงห่วงใยดังขึ้นเหนือหัวพร้อมกับมือหนาวางแหมะลงบนหัวก่อนจะลูบไล้ไปมา
"อื่ก!..ปะ
เปล่าครับ ระ รุ่นพี่คิโยชิมาเร็วดีนะครับ"
ร่างกายของเขากระตุกอย่างช่วยไม่ได้เมื่อถูกสำผัสจากความร้อนของมือคนๆนั้น
ทำไงดีต้องส่งเสียงแปลกๆออกไปแน่เลย
แถมสายตาของรุ่นพี่ยังมองมาแบบแปลกๆ
ต้องโดนรู้แล้วแน่ๆ
"เหรอ..แต่ดูเหมือนนายจะไม่สบายนะ
วันนี้งดซ้อมแล้วกลับบ้านดีไหม? จะบอกริโกะให้"
น้ำเสียงทุ่มพูดขึ้นเบาๆ
รู้สึกเหมือนเขาขยับเขามาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจที่ร้อนผ่าวออกมา
"ไม่
ไม่เป็นไรครับ..ผมจะรอกลับพร้อมกับคางามิคุง"
'อย่ากลับคนเดียวละรุ่นพี่คุโรโกะ
ถ้าหากพวกเราเห็นรุ่นพี่กลับคนเดียวละก็ระวังจะโดนพวกเราทำอะไรแปลกๆใส่นะ'
น้ำเสียงสนุกสนานที่เตือนเหมือนกับหวังดี
แต่เขาไม่ได้ต้องการเลยซักนิด! ทำไมถึงทำแบบนั้นกันนะ ต้องการอะไรจากเขา
สภาพแบบนี้ ยังไงเขาก็ไม่คิดจะกลับคนเดียวอยู่แล้ว
"เอางั้นเหรอ?
งั้นรอที่ห้องนี้ก็ได้นะ"
"ไม่..ไม่ครับ
วันนี้ผมไม่อยากอยู่คนเดียว"
แต่ก่อนที่คิโยชิจะเดินออกไปคุโรโกะที่เดิมทียืนพิงล็อคเกอร์อยู่นั้นก็ยื่นมือไปคว้าเสื้อของอีกฝ่ายด้วยความลนลาน
ไม่อยากอยู่คนเดียว
ถ้าอยู่คนเดียวแบบนี้คนพวกนั้นก็จะ จะเข้ามาหาได้ จะต้องโดนทำเรื่องแปลกๆแน่
"เอ๊ะ?
งั้นเหรอๆ ฮ่าๆ เหงาละสิ"
"ประโยคเชิญชวนนั่นมันอะไรกันละนั่น"
เสียงของบุคคนที่สามดังขึ้นภายในห้องเมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นรุ่นพี่ที่อยู่รมชมเดียวกับตน
"อา...รุ่นพี่ฮิวงะ"
นี่เขาพูดอะไรแปลกๆไปงั้นเหรอเนี่ย...
"เอ่อ
นี่กำลังคุยอะไรกันอยู่ครับเนี่ย"
"คางามิคุง
เย็นนี้ผมขอกลับบ้านด้วยได้ไหมครับ?"
เมื่อทุกคนทยอยเข้ามาในห้องแต่งตัวเขาก็พูดมันออกไปโดยไม่ได้มองไปรอบห้องที่ตอนนี้มีสมาชิคอยู่กันครบ
ทุกคนต่างชะงักไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าจะได้ยินคนร่างเล็กขอแบบนี้
ทุกทีมีแต่คางามิที่บังคับให้ไปด้วยกันตลอด
"พูดอะไรแปลกๆ
ก็กลับบ้านพร้อมกันตลอดไม่ใช่รึไง"
"เปล่า
เปล่าครับ คืนนี้ขอไปค้างด้วย"
"เอ๋
ทำไมปุบปับแบบนั้นละ ถึงที่บ้านฉันจะมีเสื้อผ้าของนายอยู่ก็เถอะ"
เพราะขอแค่พ้นวันนี้ไป
พรุ่งนี้ก็จะไม่โดนทำอะไรแปลกๆแล้ว
"ไม่ได้เหรอครับ?"
"เอ๊ะ..ก็ได้อยู่หรอก"
ไม่เห็นจะต้องทำหน้าตาเศร้าแบบนั้นเลยนี่
ขืนปฏิเสธมีหวังโดนรุมฉับนะสิฉัน
"ขอบคุณครับ"
วันนี้แปลกๆนะ...ทำไมนายจะต้องดูร้อนรนขนาดนั้นด้วยละ
คุโรโกะ
"วันนี้คุโรโกะไม่ค่อยสบายนะ"
"งั้นก็คงต้องพักนะสิ"
เสียงของสมาชิคคนอื่นๆดังขึ้น
"แค่นั่งดูข้างสนามเฉยๆก็พอ"
เสียงของหญิงสาวหนึ่งเดียวในชมรมดังขึ้นขัดจังหวะเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องของเขาดูท่าจะไม่สบายจริงๆ
หน้าแดงอย่างกับมีไข้
แถมตัวยังกระตุกแปลกๆ
"เอาละ
ไปช้อมกันเถอะ"
"ไหวแน่นะ?"
"ครับ"
ทุกคนใจดีแบบนี้เสมอเลย...
เสียงดังของลูกบาสกระทบลงพึ้นสนามทำให้สติของเขาถูกดึงกลับมาอยู่ตลอดเวลา
ไม่ไหวแล้ว ร่างกายมันไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำยังไงดี
ติ๊ง!
เสียงข้อความจากมือถือของเขาดังขึ้นทำให้เจ้าตัวสะดุ้งก่อนจะถอนหายใจเมื่อพบว่ามีข้อความส่งเข้ามา
ใครส่งเข้ามาในเวลานี้กัน
มือเล็กๆเอื้อมกดเปิด
ภาพข้อความที่แสดงอยู่บนหน้าจอทำให้ร่างกายเย็นเฉียบ
"นะ
นี่มัน"
เบอร์ใครนะ
ไม่มีหัวข้อของเมลเลย
(รุ่นพี่น่ารักจังครับ)
"เอ๊ะ??"
ติ๊ง
(หน้าแดงแถมยังมีน้ำตาคลอด้วย
เร้าอารมณ์ที่สุดเลย)
ทะ ทำไม...
แกร่กๆๆ
มือของเขาเริ่มพิมพ์ข้อความส่งตอบกลับไปทันที
เมลกลุ่ม...มีทั้งหมด4คนถ้ารวมเขาอยู่ด้วย
'นายเป็นใคร?'
ติ๊ง
(อะไรกัน
จำพวกผมไม่ได้เหรอครับ?)
ติ๊ง
(แย่จังนะ
รุ่นพี่เนี่ย ทั้งๆที่เมื่อเช้ายังกินซ็อคโกแลตของเราอยู่เลย)
!!!
คนพวกนั้น
ติ๊ง
(อย่าหันไปมองที่ไหนซะละ...เดี๋ยวเพื่อนๆจะสงสัยเอาน้า)
ร่างกายมันสั่นไม่หยุด
กลัว...ทะ ทำยังไงดี เขาสับสนไปหมดแล้ว
คนพวกนั้นต้องการอะไรจากเขากัน...ทำไมทำกันแบบนี้
มีคนแอบดูเขาจากตรงไหนชักแห่ง
จับตามองดูเขาตลอดเลยเหรอ
ติ๊ง
(รุ่นพี่ที่น่ารักนะ..วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ใช่ไหม?)
เขาเผลอผยักหน้าตอบกลับไปกับหน้าจอมือถือ
ทั้งๆที่พวกรุ่นพี่และทุกคนกำลังอยู่ตรงหน้า แต่กลับ
ไม่กล้าส่งเสียงขอความช่วยเหลือออกไปได้ ทำยังไงดี
ติ๊ง
(มาเล่นเกมส์กันเถอะ)
'เกมส์?'
เขากดส่งข้อความออกไป
ติ๊ง
(ตอนนี้กำลังมีอารมณ์อยู่ใช่ไหมละครับ?)
ติ๊ง
(เราจะกดรีโมทเพื่อกระตุ้นอีกแรง...ถ้ารุ่นพี่ปล่อยออกมาละก็
รุ่นพี่จะแพ้)
"อื่ก..แบบนั้นมันขี้โกง"
เขาเผลอพึมพำออกมา
(ถ้าแพ้ละก็..จะเป็นยังไงคงรู้นะ
จะถูกทุกคนในโรงยิมมองตรงนั้นแบบแปลกๆ จะโดนหาว่าเป็นโรคจิต)
"ฮื่ก ..
แบบนั้น..ไม่เอา"
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้ำตาของเขาร่วงลงมาอาบแก้ม
เรื่องแบบนี้ มันบ้าชัดๆ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
ติ๊ง
(เพราะรุ่นพี่น่ารัก)
"โกหก
.."
ติ๊ง
(เอาละ..มีเวลา60วินะครับ)
ติ๊ง
(ถ้ารุ่นพี่อดทนได้โดยไม่เสร็จ
รุ่นพี่จะชนะและสามารถเอาของเล่นออกมาได้)
ติ๊ง
(เอาละน้า..เริ่มได้)
ครืดดด
"อุ่ก!"
ร่างกายที่ร้อนอยู่แล้วเริ่มร้อนขึ้นอีกจนจะทนไม่ไหว
มือที่สั่นระริกกอดตัวเองไว้แน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก
มันทรมาน
ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ
มองไม่เห็นแม้กระทั่งเข็มวินาทีที่เคลื่อนไหวไปตามทิศทางของมันบนฝาผนัง
ทำไมกันนะ ทั้งๆที่รังเกียจแต่กลับสุขสม
"อื้อ!"
ครืดด
แรงกระตุ้นจากทางด้านหลังเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนร่างกายกระตุก
ไม่นะ ถ้าส่งเสียงออกไปทุกคนจะรู้ ไม่อยากให้ใครรู้
ไม่เอาแบบนั้น
ติ๊ง
(เหลืออีก 20วิ)
มันช่างยาวนาน ร่างกายผอมบางนั่งขดตัวจนแทบจะไม่มีช่องว่างสภาพนั้นทุกคนต่างก็แปลกใจเมื่อเห็นมัน
หลังจากซ้อมเสร็จริโกะที่เป็นโค้ชก็รีบวิ่งออกไปเพราะบอกว่ามีงานสำคัญที่ต้องรีบทำ
เลยปล่อยให้ทุกคน จัดการกันเอง
เพราะงั้นในโรงยิมแห่งนี้จึงมีสมาชิคทุกคนอยู่ครบ
"คุโรโกะ?
นี่เป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนนะ"
"อื่ก..."
ติ๊ง
(5)
ติ๊ง
(4)
เร็วๆเถอะ ขอร้องละ
ติ๊ง
(3)
ตรงนั้น
ตรงนั้นส่งเสียงแปลกๆ ถ้า ถ้าคางามิคุงเข้ามาใกล้ไปมากก่วานี้ เขาจะรู้
ติ๊ง
(2)
ไม่ไหวแล้ว ร่างเล็กที่ร่างกายกระตุกสั่นเริ่มจะเก็บอาการไม่อยู่เมื่ออุปกรที่ถูกสอดใส่ในช่องทางด้านหลังมันไปโดนจุดที่ทำให้รู้สึกแปลกๆเข้า
ติ๊ง
(1
รุ่นพี่เก่งจังเลยนะ)
ติ๊ง
(อดทนได้ด้วย
น่ารักจัง)
ติ๊ง
(โชคดีนะครับ
แฮปปี้วาเลนไทน์)
"คุโรโกะ"
"อ๊า!"
ทันทีที่มือหนาของคางามิสำผัสร่างกายของเขาสิ่งที่อดกลั้นไว้ก็ถูกปลดปล่อยออกมาเป็นสายธานจนเปียกซุ่มไปทั่ว
คนที่จับไหล่ของหนุ่มน้อยผมสีฟ้าชะงักเล็กน้อยอย่างสงสัยก่อนจะก้มต่ำลงไปมองส่วนกลางของร่างกาย
อื่ก
"นี่นาย..."
เสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเหมือนตอนที่กำลังกระหายอะไรบางอย่าง
ทำไมคุโรโกะ..
ส่งเสียงแปลกๆออกไปซะแล้ว
"คางามิคุง"
ดวงตาที่เปรอะไปด้วยน้ำตาทอดมองคนตรงหน้าอย่างหวานหยดเสียงสั่นเคลือที่แหบแห้งถึงกับทำให้คนที่อยู่รอบข้างใจสั่น
"ช่วย
ช่วยผมที ฮื่ก ไม่ไหวแล้ว"
"เอ๊ะ?
ดะ เดี๋ยวสิ นั่นมัน"
ร่างเล็กโผเข้ากอดคนผมแดงจนล้มลงกับพึ้น
กำลังทำอะไรนะคุโรโกะ
แบบนี้มันไม่ใช่นายเลย
อื่ก
พวกเขากำลังกระหายอยาก...น่ารักขนาดนี้
คุโรโกะ แบบนี้มัน
"อื่ก
ตรงนี้ ตรงนี้ของผมช่วยที"
มือเล็กๆคว้ามือของคู่หูของตนมาตะปบไว้ที่ช่องทางด้านหลัง
ทั้งยาที่ยังยาออกฤทธิ์และช่องทางด้านหลังยังมีของแปลกๆที่กำลังสั่นอยู่ทำให้คุโรโกะแทบคุมสติไม่อยู่
"คุโรโกะ
นายเป็นอะไรไปนะ?"
คางามิที่ยังเอ๋ออยู่ถามออกไปอย่างงุนงง
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคุโรโกะถึงได้เป็นแบบนี้
"คุโรโกะ
มานี่สิเดี๋ยวเราช่วย"
"เอ๊ะ?"
สายตางุนงงเมื่อมองไปที่รุ่นพี่ของเขา
จะช่วยจริงๆเหรอ
ตอนนี้ ไม่ว่าใคร ก็ได้ทั้งนั้น
"ตรงนี้ไม่ได้หรอกนะ
ต้องไปห้องเปลี่ยนเสื้อ"
"อื่ก"
คุโรโกะที่ถูกอุ้มขึ้นไปโดยคิโยชิทำได้แต่อดทนอีกครั้งอีกเดี๋ยวก็จะถึงห้อง
"เอ๊ะ
เดี๋ยวสิครับ!"
คางามิแกมันบ้า..ทั้งๆนี่คุโรโกะขอแท้ๆยังจะปฏิเสธอีก
"มันแปลกๆ..มันร้อน
ฮื่ก"
"อดทนมาทั้งวันเลยสินะ
ไหนลองถอดกางเกงออกดูสิ"
ฟื่บ
คุโรโกะทำตามอย่างว่าง่ายเมื่อได้นั่งลงตรงพึ้นที่มีเสื่อปูเอาไว้อยู่
เก้าอี้ถูกย้ายออกไปจนห้องกว้างขึ้น สายตาทุกคนจับจ้องมาที่เขา กางเกงนักเรียนเปียกแฉะตรงส่วนกลางถูกถอดออกอย่างยากลำบากจนต้องให้ฮิวงะที่อยู่ข้างๆช่วยถอด
"ลามกจังนะ
ใช้ของแบบนั้น"
เสียงของอิสึกิที่นานๆทีจะไม่เล่นมุขดังขึ้นพลางจ้องตรงส่วนนั้นอย่างไม่วางตา
"โดนเอายาแปลกๆให้กิน
แล้วก็..อื่กโดนใส่เจ้านี่มา"
สายสีชมภูถูกสอดเข้าไปในช่องทางรักทำให้พวกเขารู้ว่ามันคืออะไร
ช่องทางสีหวานสั่นกระตุกจนมีเมือกออกมาเต็มไปหมด
"ใครมันทำกัน"
น้ำเสียงโกรธจัดของคางามิดังขึ้น
"จะเอาออกให้นะ"
ร่างเล็กผยักหน้าเบาๆก่อนจะใช้มือเกาะที่ไหล่ของคิโยชิแน่น
"อื่ก.."
"เด็กดี..จุ๊บ"
คิโยชิพูดปลอบพรางพรมจูบไปทั่วหน้าผากมือของเขาจับเอาสายสีชมภูไว้แน่นก่อนจะค่อยๆดึงมันออกมาช้าๆ
"ฮ๊า!
อ๊ะ อื้อออ รุ่นพี่ รุ่นพี่"
"น่ารักจัง"
พรวด!
ของเล่นถูกถอดออกมาทีเดียวอย่างรุนแรงจนได้ยินเสียงแปลกๆ
ตรงส่วนนั้นมันกำลังเรียกร้องว่าต้องการเมื่อเอาสิ่งแปลกปลอมออกไปได้
ร่างกายเกร็งจนรู้สึกได้ผ่านเนื้อผ้า
"นี่..พวกเราทำได้ไหม?"
"คะ
ครับ...อ๊ะ อ๊าา ไม่! ทำไมเข้ามา..แบบนี้"
ร่างกายเชื่อมเข้าหากันโดยไม่ทันตั้งตัวจนทำให้เขาร้องเสียงหลง
มันรวดเร็วซะจนตั้งตัวไม่ทัน
ร่างกายเหมือนกับจะละลายให้ได้ เรี่ยวแรงไม่มีเหลือทำได้เพียงแค่นอนหงายแล้วกำเสื่อไว้แน่น
คนรอบข้างเริ่มถอดของตัวเองบ้างเมื่อเห็นอย่างนั้นคุโรโกะจึงได้แต่คิดยอมรับในใจ
ถ้าเป็นพวกเขา คงไม่เป็นไร
"เข้าไปจนหมดแล้ว
ข้างในรู้สึกดีรึเปล่า?"
"ดี
ดีครับ อื่ก"
ส่วนแก่นกายสอดคว้านไปทั่วก่อนจะกระทุ้งเบาๆเป็นจังหวะทำให้อีกคนที่อยู่ด้านล่างสั่นไหวไปด้วย
เปียกซุ่มไปด้วยเหงื่อ
รอยยิ้มบางๆของคนข้างบนถูกส่งมาให้พร้อมกับมือใหญ่ที่ลูบหัวเบาๆ
"คุโรโกะ"
"คะ
คางามิคุง"
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้
คิดมาตลอดว่าอยากเห็นภาพแบบนี้
"ช่วยหน่อยนะ"
แก่นกายใหญ่โตถูกจ่อมาที่ริมฝีปากสีแดงระเรื่อเบาๆแตะไล้วนไปตามกรีบปากสีสวยก่อนริมฝีปากจะเปิดรับอย่างช้าๆ
สอดใส่เข้าไปอย่างระวังเพราะไม่อยากให้อีกคนรู้สึกทรมาน
"อ่า..ดีมากเลย
สุดยอดเลยคุโรโกะ"
"อื้อออ..."
พั่บๆๆๆๆ
"ฮื่มม..ฉันจะ
ออกแล้วนะ ปล่อยข้างในเลย ได้ใช่ไหม?"
ร่างเล็กที่ปากกำลังดูดดุนส่วนแข็งขืนของคู่หูตัวเองอยู่ผงกหัวก่อนที่ร่างกายจะกระตุกเมื่อของเหลวร้อนๆสาดเข้ามาทั่ว
ปั่กๆๆ
"คุโรโกะ
อาา ฉันชอบนาย"
"เซ็กซี่สุดๆ
โดนรุมแบบนี้มัน..สุดยอดเลย"
เสียงดังรอบข้างทำให้เขาหันไปมอง
ทุกคน มือทั้งหลายลูบไล้ไปทั่วตัวของเขา
ท่อนร้อนของอิสึกิถูไปตามยอดอกของเขาขณะที่ฟูริฮาตะก็กำลังดูดดุนยอดอกอีกข้างอยู่
รู้สึกดีจนแทบจะละลาย..
คนที่สอดใส่เข้ามาอีกคนคือฮิวงะที่ตอนนี้กำลังกระแทกอย่างเอาเป็นเอาตาย
ยกขาเรียวขึ้นก่อนจะจูบไล้ไปทั่ว ดูดเน้นย้ำจนเกิดรอยสีแดงคล้ำ
"อื่ก"
ร่างกายมันร้อนรุ่มไปหมดเลย
"จะเสร็จแล้วนะคุโรโกะ"
ร่างสูงใหญ่ผมสีแดงพูดเสียงแหบพร่าพรางจับใบหน้าของคุโรโกะให้เงยขึ้นก่อนจะปลดปล่อยออกมาจนเต็มข้างในปาก
น้ำสีขาวขุ่นไหลย้อนกลับมาจนเจ้าตัวต้องเช็ดออกให้
"อ่า..สุดยอด"
"ระ
รุ่นพี่"
หลังจากที่ฮิวงะเสร็จไปอีกคน
คนที่เข้ามาแทนที่คือคางามิคู่หูของเขา
จับร่างเล็กคว่ำลงทับมิโตเบะก่อนจะยกเอวให้อยู่ในระดับที่ต้องการ
"มิโตเบะบอกขอทำบ้างนะ"
โคงาเนะที่แปลความรู้สึกของอีกคนได้พูดออกมายิ้มๆเมื่อเห็นคุโรโกะทำสีหน้าตกใจ
"จะ..ไม่ไหว"
"จริงด้วย
งั้นขอแค่ผมกับรุ่นพี่มิโตเบะก่อนนะครับ"
คนที่รับภาระมากที่สุดก็คือคุโรโกะนั่นแหละ
ทั้งๆที่ตัวเล็กขนาดนี้ คงรับทุกคนไว้ไม่ไหว
"ตกลง
ตามนี้นะ"
สวบ!
"อ๊าา!
คะ คางามิคุง เข้ามาลึก"
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวจนกอดอีกคนที่เขาคร่อมไว้
รุนแรงเกินไปแล้ว
"เอ้า..รีบๆเข้ามาสิครับรุ่นพี่"
มือหนาของคู่หูของเขาบีบเค้นจุดอ่อนไหวเบาๆก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปอีก
ขยับเข้าออกจนเริ่มจะรับได้ไล้วนไปจนถึงจุดรู้สึกดีของอีกฝ่าย
เน้นย้ำจนร่างเล็กกระตุกเนืองๆ
น้ำสีขาวขุ่นที่รับจากรุ่นพี่ของเขาไหลออกมาจนเปรอะไปทั่วต้นขาสีขาว
"มะ
ไม่ไหว ทั้งสองพร้อมกัน"
เขากัดฟันแหงนหน้าขึ้นพรางส่งเสียงแหบพล่าออกไปเบาๆโดยที่ไม่ได้มองคนรอบข้างชึ่งยิ่งเกิดอารมณ์ร่วมเมื่อเห็นภาพนั้น
ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ที่คอยประคบประหงมมาไม่เสียแรงจริงๆ
"อื้อออ...รุ่นพี่ครับ
คะ คางามิคุง"
ท่อนร้อนของอีกคนสอดใส่เข้ามาก่อนจะดูดดุนยอดอกของร่างเล็กที่ถูกแรงกระแทกจากข้างบน
"ข้างในของนาย
เป็นแบบนี้เองสินะ จุ๊บ"
คางามิพร่ำจูบแผ่นหลังของเขาก่อนจะกัดทุกส่วนเหมือนหมั่นเขี้ยว
"อ่ะ อ๊ะ
อื่ก ไม่ไหวแล้ว"
"อ่า.."
ในที่สุดเขาก็เริ่มหมดแรงหลังจากที่ถูกปลดปล่อยใส่ข้างในอีกครั้ง
โดนคางามิก้มลงมาหอมแก้มเบาๆก่อนจะเลื่อนมาจูบที่ริมฝีปากสอดลิ้นกวาดไปทั่ว
ฟุ่บ
"แฮ่ก..แฮ่ก"
ร่างเล็กนอนฟุ่บลงกับแผ่นอกของมิโตเบะ
สายตาหวานซ่ำเริ่มจะปิดลงก่อนที่สติจะค่อยๆวูบไป
รู้สึกเพียงแต่ได้มือใหญ่ลูบไล้ที่หัวเบาๆทำให้รู้สึกดี
"หลับไปแล้ว"
เสียงของคางามิดังขึ้นก่อนจะถอดถอนแก่นกายที่ปล่อยน้ำรักเข้าไปออกมา
น้ำสีขุ่นไหลย้อนกลับมาอีกครั้งเป็นภาพที่หยาบกระด้างแต่กลับกระตุ้นอารมณ์ได้ดี
"คงเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ..ฝากด้วยละกันคางามิ"
อยากจะพาไปด้วยอยู่หรอก
แต่คุโรโกะเอ่ยปากขอไปค้างกับคู่หูเองนี่นะ
"อ่า..ครับ"
หลังจากที่สวมเสื้อผ้ากันเสร็จหมด
ทุกคนก็พากันทยอยออกไปจากห้องจะเหลือก็แต่คิโยชิที่ยังมองดูคนที่นอนหลับอยู่ตรงนั้น
"รุ่นพี่..มีอะไรเหรอครับ?"
คางามิถามขึ้นหลังจากอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาเหมือนอุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมแขน
คืนนี้...จะได้อยู่กับคุโรโกะ แค่คิดว่าจะถูกโอบอุ้มด้วยช่องทางอุ่นร้อนก็แทบจะหักห้ามใจไม่ให้ทำตรงนี้อีกรอบ
"เปล่าหรอก..งั้นไปนะ
ดูแลเขาดีๆละ"
แค่กำลังคิดว่าเจ้ารุ่นน้องพวกนั้นก็ใช้ได้เหมือนกันนะ
"อะ
โอ้ว..."
เขาตอบรับอย่างมึนงงก่อนจะเดินตามหลังรุ่นพี่ของเขาไป
"ทำได้ดีมาก"
น้ำเสียงพึงพอใจของใครบางคนพูดขึ้นในความมืด
มองจากแผ่นหลังก็รู้ว่าเป็นใครในทีม
"ไม่เป็นไรครับ
รุ่นพี่ขอมาซะอย่าง"
"นั่นสินะ.."
ก็คุโรโกะนะควรจะตกเป็นของพวกเขาไปตั้งนานแล้วถึงจะมีตัวเกะกะบ้างก็เถอะ
"งั้นวันนี้พอแค่นี้แหละ"
"ครับ..รุ่นพี่คิโยชิ"
สีหน้าตอนกำลังอ้อนวอนนี่น่ารักจังเลยน้า...พรุ่งนี้จะทำยังไงตอนเจอหน้ากันละเนี่ย
เด็กน้อยคนนั้น...หึหึ
ร้ายน่ะเรา
ตอบลบร้ายอ่ะ
ตอบลบ