“อ๊ะ ฮ้าา ทะ ทาคาโอะคุง”
เสียงหวานดังขึ้นเมื่อแก่นกายอันใหญ่โตได้ลุกล้ำเข้ามาในกายของร่างเล็ก
แรงเสียดสีตรงช่องว่างสีหวานทำให้ร่างกายของเขาอ่อนระทวยเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ
“ทะ โทษทีชั้นทำแรงไปเหรอ?”
“ไม่ ไม่ครับ”
เขาตอบรับก่อนจะหลับตาแน้น
เพราะแรงกระแทกกระทั้นนั้นโดนจุดรุ้สึกดีของเขา
คนที่อยุ่ข้างบนมองอีกคนที่รับแรงโหมกระหน่ำจากเขาด้วยความหลงไหล
อา อย่างนี้สิคุโรโกะ เรียกชื่อชั้นอีก เรียกหาแต่ชั้น ชั้นจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่นายต้องจดจำ
แม้เขาจะรุ้ดีว่าเขาไม่มีทางได้เข้าใกล้คนๆนี้ แต่หากวันนี้เขากลับได้ครอบครองร่างนี้
น่าดีใจจริงๆ วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขที่สุดในโลกแล้ว
พั่บ พั่บ พั่บ
“อื่ก อ๊าา”
แขนขาวนวนตวัดโอบกอดรอบคอของอีกฝ่ายให้เข้าหา
ก่อนจะกรีดร้องและปลดปล่อยความสุขสมออกมาจนเลอะหน้าท้องของตัวเอง
พร้อมกับเหนื่อยหอบกับการต้องมารับความรุนแรงจากคนๆนี้
“จะหลับแล้วเหรอ?”
“อื้อ ผม ผมไม่ไหว…”
“นั่นสิ ห้ารอบแล้วนี่นะ”
“ทาคาโอะคุง!”
ร่างเล็กมองคนที่อมยิ้มอยุ่บนตัวเขาด้วยสายตาดุๆพร้อมสีหน้าแดงก่ำ
แต่พอเป็นอีกคนที่มองอยุ่กลับคิดว่าเหมือนสายตาของลูกแมวที่พยายามขู่เขาด้วยความน่ารัก
ทั้งๆที่คิดว่าแค่มองก็พอใจแล้วแท้ๆ แต่กลับได้มาครอบครองคนๆนี้
จะว่ายังไงดีละ นึกขอบคุณตาแก่โรคจิตที่เอายาให้คนตัวเล็กนี่กินดีไหมนะ
“อีกรอบนะ”
ทาคาโอะยิ้มกริ่ม เมื่อส่วนนั้นของเขาที่ยังไม่ได้เอาออกจากช่างทางของอีกคน
เพราะร่างเล็กตรงหน้ามันน่ากินไปหมดทุกส่วน ทั้งยั่วยวนในสายตาเขา
กับเรือนร่างที่ผอมบางราวกับจะแตกสลาย กลิ่นหอมเฉพาะตัวที่อยู่ใกล้
ก็ทำให้แทบคลั่งได้
คางามิคนนั้น อดทนได้ยังไงนะที่จะไม่แตะต้องคุโรโกะ
“ไม่ ไม่ไหวครับ”
คุโรโกะส่ายหน้าด้วยความวิตกยาที่เขากินไปมันหมดฤทธิ์ไปตั้งนานแล้ว
แต่คนที่นอนคร่อมเขาไว้ต่างหากที่ปลุกมันขึ้นมาช้ำแล้วช้ำอีก
“น่ารักจัง เอาละพร้อมนะ”
“ทาคาโอะคุง!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น