"จะดีเหรอครับ? "
"ดีสิ เข้าไปเถอะ"
แผ่นหลังของผมถูกดันเบาๆ ขณะที่กำลังชั่งใจ ภายในอกเต็มไปด้วยความกังวล และ ค่อนข้างจะลังเล ปลายเท้าแทบจะไม่ขยับตอนที่ถูกดันแผ่นหลังด้วยมือใหญ่นั้น ภูผา หรือ คุณพ่อของผมนั้นอมยิ้มให้ผมน้อยๆ เอื้อมมือมาจับมือของผมพร้อมทั้งประสานมือเข้ามาอย่างให้กำลังใจ ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาสะอาดสะอ้านที่มีอายุเพียงแค่สี่สิบกว่าๆ นั้น ทำอาชีพเป็นคุณหมอ และ เป็นหมอประจำตัวของผม ผมที่ซึ่งต้องเข้าโรงพยาบาลมาตั้งแต่เด็กนั้นต้องขาดเพื่อน ห่างไกลจากพี่น้องที่มีอยู่ นานๆ จะเจอหน้าแค่ไม่กี่ครั้งเอง แถมแต่ละครั้งเวลาก็สั้นยิ่งกว่าอะไรดี ผมสอดส่องสายตามองเข้าไปภายในบ้านทาวน์เฮ้าส์หลังใหญ่สองชั้นที่เพิ่งจะซื้อมาใหม่ด้วยแววตาที่อยากรู้อยากเห็น จะมี... ห้องนอนของผมมั้ยนะ?
"พ่อครับ..."
"หือ? "
"พี่คีย์ กับ พี่คินจะ... ไม่เกลียดผมนะครับ? "
คำถามที่ผมถามออกไปนั้น ทำให้ผมถึงกับงุนงงเมื่ออีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ภายในลำคอผมเอียงคอมองอย่างงุนงงก่อนที่จะหลับตาเมื่อมือใหญ่ยีหัวของผมไปมา
"พูดอะไรของลูกนะ พี่ๆ จะต้องดีใจที่ได้เจอลูกแน่ๆ เอาละ ไม่พูดแล้ว... เข้าไปให้เห็นกับตาตัวเองเถอะ"
"อ๊ะ... พ่อ"
ผมส่งเสียงประท้วงออกมาเมื่อถูกดันให้เดินเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่พ่อจะเดินนำหน้าไป บ้านกว้าง... กว่าบ้านหลังเก่าอีก แถมยังเป็นบ้านปูนแบบที่ผมชอบด้วย สมัยนี้ไม่ว่าใครๆ ก็ชอบที่จะสร้างบ้านแบบกระจก แต่ว่า... ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ มันเหมือนกับจะโดนจ้องจากข้างนอกอยู่ตลอดเวลา เพราะงั้นผมถึงได้ชอบบอกพ่อว่าถ้าหากตัวเองมีบ้าานจะสร้างแบบบ้านปูนสวยๆ แต่ตอนนี้ ไม่คิดเลยว่าจะได้มีบ้านแบบนี้ด้วย หลังจากที่แม่ตายไปเมื่อสองปีก่อน พ่อก็ได้สร้างบ้านใหม่ ละทิ้งความทรงจำเก่าๆ เอาไว้ที่กรุงเทพ และ พาครอบครัวย้ายมาที่เชียงใหม่ พ่อก็มาทำงานกับเพื่อนรัก และ ได้ตำแหน่งใหญ่ๆ ไป
"มาแล้วเหรอ? "
"มาถึงแล้วนี่น่า"
ผมซะงักไปเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของชายหนุ่มร่างสูงสองคนที่หน้าตาคล้ายกันอย่างกับแกะนั้นดังขึ้นมา พร้อมทั้งร่างที่สูงใหญ่ หน้าตาคมสัน ดูเถื่อนๆ แบบที่ผู้หญิงชอบ และ ค่อนไปทางหล่อ จะว่าไป... พี่คีย์ เป็นดารานี่น่า กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นยาวระต้นคอ ดวงตาเรียวคมดูน่ากลัว แต่กลับมีเสน่ห์ ทำเอาผมใจเต้นตุบ ถึงจะเคยดูเรื่องที่พี่แกแสดงมาแล้ว แต่ก็ไม่สามารถสลัดภาพที่เจ้าตัวแสดงท่วงท่าที่สวยงามนั้นได้ ส่วนพี่คินคนน้องเองตอนนี้ก็ได้รับบรรจุเข้าเป็นตำรวจแล้ว แถมยังได้เข้าในกรมสืบสวนสอบสวนอีก เป็นสายที่ผมชอบสุดๆ
"สวัสดี... ครับ พี่คีย์ พี่คิน"
"สวัสดง สวัสดีอะไรกันละ กลับมาบ้านของตัวเองแท้ๆ เชียวนะ"
คำพูดของพี่คีย์นั้นทำเอาผมอมยิ้มออกมา อา... สงสัยจะคิดไปเอง ว่าพี่ๆ จะไม่ยอมรับการกลับมาของผม แบบนี้ ดีจัง
"ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังแยกพี่ได้เหมือนเดิมเลยน้าเราเนี่ย"
"ครับ"
หัวของผมถูกพี่คีย์ยีเบาๆ ก่อนที่แก้มจะถูกจุ๊บจนผมสะดุ้ง แต่ก็ต้องตกใจขึ้นมาอีกรอบเมื่อจู่ๆ แถวๆ สะโพกของผมก็ถูกรัดเอาไว้แน่น
"พี่จ๋า..."
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายตรงหน้าที่ยิ้มแฉ่งโชว์เขี้ยวเล็กๆ ออกมา ลืมไปเลย...
"ว่าไง ปะเต้ เป็นเด็กดีมั้ย? "
"พี่ เค้ก ละ? เป็นเด็กดีป่าว? "
ทุกคนหัวเราะออกมาเมื่อผมถูกย้อนถาม น้องชายของผมอายุสิบเจ็ดปีนั้นซุกหน้าลงกับต้นคอของผมพลางสูดลมหายใจเข้าปอด จนผมเม้มปากแน่นเพราะรู้สึกแปลกๆ แถวท้ายทอย
"เอาละ พอก่อนเนื้อตัวเต้สกปรก พาพี่เค้กไปอาบน้ำนะ แล้วลงมากินข้าวเย็น"
"คร้าบบ"
พ่อที่เงียบมานานนั้นเอ่ยบอกพร้อมทั้งเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน ผมเดินตามพ่อขึ้นไปติดๆ โดยที่มือของผมก็ถูกเต้จับเอาไว้แน่น บนชั้นสองของบ้านมีห้องนอนทั้งหมดหกห้อง ผมมองไปรอบๆ ฝาผนังเห็นรูปที่ครอบครัวถ่ายด้วยกัน รูปของคุณแม่... ที่เสียไปแล้ว
กลับมา... แล้วครับแม่
ผมคิดภายในใจยิ้มๆ
แกร่ก
"นี่คือห้องของลูกนะ หรือถ้าลูกยังไม่ชิน มานอนกับพ่อก่อนก็ได้"
ปลายเท้าของผมหยุดซะงักลงเมื่อประตูห้องนอนของผมถูกเปิดอ้าออก ทำให้เห็นห้องนอนขนาดกว้างที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย มีข้าวของ... ที่บ้านเก่าด้วย เตียงก็กว้างกว่าเตียงที่โรงพยาบาลอีก
"ผม... ห้องของผมเหรอ? "
"ใช่ พ่อไม่ลืมลูกหรอกน่าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"
ไม่รู้ว่าผมแอบทำหน้าแบบไหนให้พ่อเห็น พ่อก้มลงมามองผมยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในห้อง ภายในห้องมีห้องน้ำอยู่ด้วย ทั้งตู้เสื้อผ้า ตู้หนังสือ และ ระเบียงห้องนอน และ...
"ทำไมมีประตูสองบานครับ? "
"ห้องของลูกเชื่อมกับห้องพ่อนะ"
เข้าใจละ... ทำไว้เผื่อตอนที่ไม่สบายสินะ แต่ว่า ตอนนี้ก็หายดีแล้วนี่น่า
"พี่จ๋า... อาบน้ำกันเถอะ นะ? "
"อ่า ได้สิ"
คนข้างๆ ผมนั้นยิ้มกริ่มออกมาทันทีตอนที่ผมตอบตกลงก่อนที่ผมจะร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อมันเอื้อมมือมาเลิกเสื้อของผมขึ้นสูง
"ทะ ทำอะไร!? "
"อ้าว ก็อาบน้ำไงครับ ไม่อาบด้วยกันเหรอ? "
ด้วยกัน...? ผมส่ายหน้าพรื่บพรั่บแต่ถึงแบบนั้นก็ยังถูกเต้มันสวมกอดจากทางด้านหลังจนเหงื่อบนตัวของอีกฝ่ายนั้นไหลซึมผ่านเสื้อยืดของผมเข้ามา พ่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมก็อมยิ้มขำ
"อาบเองได้"
"กลัวพี่เป็นลมล้มพับไปตอนอาบน้ำนะ ให้ผมอาบให้นะ นะ นะ? "
ดวงตาสีดำขลับของอีกฝ่ายนั้นหลุบต่ำลงมามองผมพร้อมทั้งทำท่าทีออดอ้อนจนผมใจสั่น ถะ... ถึงจะโตขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังคงทำตัวเป็นเด็กไม่เปลี่ยนเลยนะ
"ก็ได้"
"เยส! "
ชายหนุ่มตรงหน้านั้นทำท่าชูกำปั้นอย่างมีชัย ก่อนที่จะเดินลากผมไปที่ห้องน้ำเพื่อที่จะเตรียมตัวอาบน้ำขณะที่พ่อก็เดินออกไปจากห้องนอน
ซ่า...
"ถูเองสิ! "
แผ่นอกของผมถูกมือหนานั้นดันเอาไว้ขณะที่แผ่นหลังของผมก็สัมผัสโดนผนังห้องน้ำที่เย็นเฉียบ น้องชายของผมที่ไม่เห็นแค่ไม่กี่เดือนก็ตัวสูงกว่าผมนั้นหัวเราะ หึหึ ในลำคอ พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าปอด ผมสะดุ้งตอนที่นิ้วเรียวหยายสะกิดลงมาที่ยอดอก
"พี่จ๋าละก็... ผมถูหลังไม่ถึงนี่น่า ถูให้หน่อยจะเป็นอะไรไป"
แววตาของน้องชายผมนั้นมันดูแปลกไป... ดูกระหายราวกับสัตว์ป่าที่เคยเห็นในทีวี ผมหลุบตาลงต่ำแต่ก็ต้องตะลึงเมื่อสายตาสบเข้ากับท่อนร้อน... ความเป็นชายที่ชูชันตรงระหว่างขาของมัน ความใหญ่โตโอฬารที่แดงก่ำแผ่ความดุดันออกมานั้น ทำเอาผมถึงกับซะงักค้างไป
"ผู้ชายก็งี้แหละครับ นะครับ? ถูให้หน่อย"
ผมเม้มปากแน่น กลั้นหายใจเอาไว้เพราะพอหายใจเข้าปอดทีไร ก็ได้กลิ่นของบุรุษเพศที่คุกคามอยู่ตลอดเวลา แต่ว่า... ทำไมจะต้องมาลุกตอนนี้ด้วย
"หันหลัง... ไปสิ"
"เย้"
เต้มันตอบรับเสียงใส แล้วก็ยอมหันหลังไปโดยดีโดยที่ให้ผมนั่งอยู่กับขอบอ่างอาบน้ำแล้วมันก็นั่งลงกับเก้าอี้ ผมเอื้อมมือไปหยิบฟองน้ำสีเขียวมาบีบสะบู่ใส่อย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะขย้ำจนเกิดฟองจากนั้นก็ถูกลงกับแผ่นหลังกว้างของมัน ทำไมถึงได้ตัวโตขนาดนี้นะ เพิ่งจะสิบหกเอง
"พี่จ๋านะ... จะเรียนต่อที่โรงเรียนเดียวกับผมใช่มั้ย? พี่เพิ่งจะยี่สิบเอง ดีเนอะที่โรงเรียนเราเป็นระบบแบบนั้น ผมได้เรียนโรงเรียนเดียวกับพี่"
"นั่นสินะ..."
ด้วยเหตุที่ผมต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ เลยต้องหยุดเรียนไปด้วย ตอนนี้ผมจะเข้ายี่สิบแล้ว แต่ก็ยังไม่จบ มอ ปลาย เพิ่งจะอยู่ มอ หก เองเพราะงั้นตอนที่ย้ายโรงเรียนมาก็ไม่ค่อยมีเพื่อนมาแสดงความคิดถึงด้วยเท่าไหร่
"เต้อยู่ มอ สี่ แล้วสินะ? "
"ดีใจจังที่พี่จำได้"
จะให้จำไม่ได้ได้ยังไงกันละ วันทั้งวันก็เอาแต่หมกตัวอยู่กับโรงพยาบาล ไม่ได้ทำอะไรเลย เรื่องแค่นี้ทำไมจะจำไม่ได้กัน
"เอาละ! "
หมับ
"อ๊ะ...!? "
ขณะที่ผมกำลังจะล้างตัวให้กับอีกฝ่ายนั้นจู่ๆ มือหนาก็หันตัวมาทางผมแถมยังจับหมับเข้ากับข้อมือของผมดึงจนตัวถลาเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
"ให้ผมถูให้บ้างนะ"
"เอ๊ะ? ไม่ต้อง... ไม่จำเป็นหรอก"
"พี่ก็... จะอายอะไร ผมกับพ่อ แล้วก็พี่ๆ เขาก็ยังถูหลังให้กัน มีแต่พี่อะที่ไม่ทำ เป็นผู้ชายด้วยกันไม่ต้องอายหรอก"
ชายหนุ่มตรงหน้าพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตลกขบขัน จนผมนิ่งไป... นั่นสิ จะอายทำไมกันนะ เป็นพี่น้องกันแท้ๆ ตอนเด็กๆ ก็อาบด้วยกันตลอดเลย แต่... ตอนนี้โตแล้วนะ ผมก้มหน้าลงหมายจะเอ่ยปฏิเสธ แต่กลับต้องสบตาเข้ากับดวงตาที่ใสชื่อของมันที่กำลังคาดหวัง ผมถอนหายใจออกมา...
"ก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้นะ โตกันแล้วด้วย แฟนเฟินก็มีแล้วไม่ต้องทำแบบนี้หรอก"
"แฟนเฟินที่ไหนกันเล่า ไม่คิดจะมีเลยเถอะ"
เจ้าตัวที่ขยับมาช้อนหลังผมนั้นบ่นงุ้งงิ้งออกมา ก่อนที่จะเอื้อมมือมาถูตรงส่วนต้นคอ ส่วนผมก็นั่งนิ่งปล่อยให้มันถูไปเงียบๆ น้องชายของผมฮัมเพลงออกมาเบาๆ
"I wanna fuck you yeah, I hit you like what you sayin'I could fuck you all the timeI could fuck you all the time"****
"เพลง... อะไรเนี่ย? "
ผมถามขึ้นมาอย่างสงสัยขณะที่นั่งฟังมันร้องเพลงไป เพลงที่ถูกร้องออกมาทำเอาผมหน้าแดงวาบ... เนื้อเพลงลามกแบบนั้น เสียงทุ้มนั้นหัวเราะออกมาก่อนที่จะสอดมือเข้ามาที่ใต้แขนของผม
"อ๊ะ... เต้!? "
"ถูข้างหน้าไงครับ"
"อึก..."
ถึงแม้ว่าผมนั้นจะพยายามปฏิเสธและดีดดิ้นแต่กลับถูกมือของมันลูบวนลงมาที่ท้องน้อยจนเสียววูบ
"เต้! "
"ขอโทษๆ มือมันลื่นนะ"
ผู้ชายที่ช้อนหลังผมอยู่นั้นหัวเราะออกมาเสียงเบาก่อนที่จะเปิดก๊อกเพื่อที่จะล้างตัวให้กับผม
"เอาละะ เสร็จแล้ว... พี่ออกไปก่อนนะ"
"ไม่ต้องบอกหรอก! "
ผมรีบลุกพร่วดขึ้นมาทันที ก่อนที่จะรีบเดินหนีออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้น้องชายผมนั้นนั่งอยู่ขอบอ่าง ชายหนุ่มวัยกลัดมันตรงหน้านั้นตะปบมือลงกับท่อนกายของตัวเองเบาๆ จากนั้นก็เริ่มที่จะบีบเค้นมันเบาๆ ผมรีบปิดประตูห้องน้ำด้วยความรู้สึกอาย ทำไม... ถึงทำตัวแบบนั้น
"ซี๊ด... พี่จ๋า อ๊ะ พี่เค้ก"
หัวใจของผมแทบร่วงลงไปยังตาตุ่มเมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่านั้นเรียกชื่อของผมผ่านประตูห้องน้ำ ความรู้สึกเย็นยะเยือกนั้นทำเอาแทบจะหายใจไม่ออก... ปะเต้ มัน... ช่วยตัวเองด้วยชื่อของผมเหรอ?
แกร่ก
"เป็นอะไรไป? อาหารไม่อร่อยเหรอ? "
พ่อที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะของโต๊ะกินข้าวกลางห้องครัวถามขึ้นมาเมื่อผมวางช้อนลงกับจาน สายตาทั้งสี่คู่นั้นจ้องมองผมอย่างสงสัย
"เปล่า... ครับ"
"สงสัยจะอายละมั้ง... น้องพี่นี่ขี้อายไม่เปลี่ยนเลยนะ"
พี่คีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมนั้นพูดพลางหัวเราะ ไม่ได้... อายหรอก แต่ว่าผม... ปะเต้นะ จ้องผมแบบนั้น ไม่อยากให้มอง
"พี่ดีใจนะที่เค้กกลับมา แถมยังหายขาดแล้วด้วย บ้านเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันซะที"
ชายหนุ่มที่เป็นแฝดน้องของพี่คีย์เองก็เปรยขึ้นมา ก่อนที่จะตักเอาเนื้อกุ้งที่แกะแล้วมาวางไว้บนจานของผม อาหารมื้อนี้... อร่อยที่สุด คนที่เข้าครัวคราวนี้คือ พี่คีย์ ทั้งๆ ที่เป็นดาราแท้ๆ ... ไม่สิ เป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับทำอาหารอร่อยซะจนเล่นเอาผมกินข้าวได้เยอะกว่าปกติอีก
"ขอบคุณครับพี่คิน"
"รู้ได้ไงว่าเป็นพี่? "
ผมซะงักไปตอนที่พี่แกถามขึ้นมายิ้มๆ ก่อนที่จะส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่รู้ครับ แต่แค่รู้ว่าเป็นพี่คิน"
"นั่นสินะ ลูกชายพ่อนะ เก่งอยู่แล้วละ"
มือหนาของพ่อเอื้อมมาลูบที่หัวของผมช้าๆ พลางเอ่ยชมจนผมหัวเราะออกมา ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่ว่า มันก็น่าแปลกนะที่แยกออก ขนาดพ่อกับแม่ยังแยกไม่ออกเลย ไม่ว่าใครๆ ก็แยกไม่ออก แล้วทำไมผมถึงแยกออกกันนะ
"ทานข้าวเสร็จอย่าลืมทานยานะ"
"ครับพ่อ"
ผมตอบรับคำพูดของพ่อเสียงเบา ก่อนที่จะลงมือทานข้าวต่อเงียบๆ กับ... เรื่องเมื่อกี้ เต้คงจะแค่แกล้งเล่นสินะ ดูจากที่ทำแล้วคงจะแค่คิดถึงพี่ละมั้ง คนตรงหน้าผมนั้นมองผมยิ้มๆ จนทำเอาผมเผลอยิ้มตอบออกมา ถ้าไม่มากกว่านั้นก็ดีสิ
ปึง
"อึก..."
"ทำอะไรอยู่เหรอ? "
ผมสะดุ้งสุดตัว แถมยังเกือบจะสำลักน้ำเมื่อจู่ๆ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองพี่คีย์อย่างตื่นๆ พร้อมทั้งแทบจะพ่นน้ำออกมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั้นใส่แต่กางเกงในตัวเดียว แถมผมยังฟูยุ่งเหยิงนั่นอีก
"มากินน้ำครับ"
"ให้พี่หน่อย"
อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ผมจนแผ่นหลังแนบลงกับประตูตู้เย็น เจ้าตัวนั้นดึงเอาขวดน้ำจากมือผมไปแล้วก็ยกขึ้นดื่มโดยที่ใช้มือยันลงกับตู้เย็น ไม่ยอมให้ผมหนีออกไป หยดน้ำใสนั้นไหลออกมาตามมุมปาก ไหลผ่านต้นคอที่รูปทรงสวย จนมาถึงที่อกแกร่งมีกล้ามเป็นหมัด หุ่นดี... แหะ
"มองอะไร? "
"มองหุ่นพี่คีย์ไงครับ"
เพราะเป็นดารารึเปล่านะ? ถึงได้รักษาหุ่นขนาดนี้
"หึหึ ชอบมั้ย? "
"ชอบครับ อยากได้หุ่นแบบนี้"
"งั้นก็เอาไปสิ พี่ยกให้หมดเลย ให้แค่เค้กคนเดียว"
ผมเอียงคอมองพี่คีย์งงๆ ขณะที่เจ้าตัวนั้นยกมือของผมให้ขึ้นไปสัมผัสที่อกหนา กล้าม... ตามอกทำเอาผมใจสั่น
"แน่นดีครับ"
หมับ!
"อืม... อย่าลูบลงข้างล่างสิ ซนจริงๆ เลย"
ขณะที่ผมกำลังลูบไปมาอยู่นั้นมือหนาของพี่คีย์ก็รวบจับลงมาจนผมตกใจ ก่อนที่คำพูดของอีกฝ่ายจะทำเอาผมยิ้มแหยออกมา
"ขึ้นไปนอนได้แล้วไป เดี๋ยวจะไม่สบายอีก"
"ครับ อึก...!? "
จุ๊บ
"ราตรีสวัสดิ์นะ"
ผมพยักหน้าเบาๆ พร้อมทั้งรีบเดินตึงตังขึ้นมาที่ชั้นสองด้วยความรู้สึกตกใจเมื่อจู่ๆ อีกฝ่ายก็จุ๊บลงมาที่หน้าผากของผม ทำไม... คนในบ้านนี้ ถึงชอบถึงเนื้อถึงตัวกันนักนะ...
................................................................................................
มาต่อล้าววววววว ตอนแรก ยาวมาก... คราวหน้าเอา สองแถวพอ 55555555555555 ไปละ ราตรีสวัสดิ์ นี่ทาสนั่งเขียนเนี่ย ยังมีการบ้านนะเฮ้ย!!!
